بررسی زیباشناسی منظومة منوهر و دمالت ظهیر کرمانی
محورهای موضوعی : ادبیات فارسی
کلید واژه: زیباییشناسی, ظهیرکرمانی, منوهر و دمالت, منظومة عاشقانه, Aesthetics Monoher and Dmal'at, Zahir Kermani, Array, The romantic system,
چکیده مقاله :
زیبایی مفهومی پیچیده و انتزاعی است که ارایة تعریفی جامع و مانع از آن غیر ممکن است. از سویی همگان میتوانند درکی از زیبایی داشته باشند اما از سوی دیگر، مانند بسیاری از مفاهیم دیگر همة این ادراکات مورد اتفاق نظر قرار نمیگیرد. زیبایی از ویژگی های ذاتی ادبیات به عنوان یک خصیصة هنری است. در میان عناصر مختلف هنر، شعر از عناصر مهم کلامی است که در قالب زبان و کلام بیان میشود و ارتباط تنگاتنگی با مخاطب و خوانندگان خود برقرار میکند و در صورتی که شاعر از عناصر زیبایی آفرین استفاده کند، میتواند ارتباطی بهتر و سازندهتر برقرار نماید.در این مقاله با هدف نقد عملی زیباییشناسی، منظومة منوهر و دمالت از ظهیر کرمانی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته، این منظومه پر از احساسات لطیف و ناب است و شاعر با به کار بردن مهارتها و تکنیکهای ادبی سعی در آرایش کلام نموده است. این بررسی نشان میدهد که شاعر از عناصر مختلف زیباییشناسی در جهت نشاندادن خلاقیت ادبی خود استفاده کرده است.
This article deals with the comparative study of the literary style of Monoher, Darmat, and Wes and Ramin. Menoohr and Edmund (Assembly of the Faithful) is an unknown work of Kermani's thoughts that have not been corrected and published so far, and the study of literary style, array arrays, and the structure of the letters of this poem seems to be valuable in this regard. In this epic poem, and in the system of Weiss and Ramin, there are adventures that the lovers get away from each other, and in the meantime letters between them are exchanged. These letters are full of subtle and pure emotions, and the poet has tried to articulate the word by using literary skills and techniques. The purpose of this article is to determine: what literary features do these letters have and the rate of use of arrays and pictograms in the letters of these two poems. In this research, the authors have investigated the archetypes and visual arrays, and the frequency of arrays such as allegory, observance, exegesis, revelation, punishment, and the elements of the science of expression have been identified.
1ـ اسلامی ندوشن، محمدعلی. جام جهانبین. تهران: نشر جامی، 1382.
2ـ آقاحسینی، حسین؛ آلگونه جونقانی، مسعود، «هالة ارزشی واژگان»، نشریة جستارهای ادبی، ش 165، صص 161-180، 1388.
3ـ پورنامداریان، تقی. سفر در مه. تهران: انتشارات نگاه، 1381.
4ـ جوادی، سید ضیاالدین، «چند اشاره دربارة آرایة سجع»، کیهان فرهنگی، ش 157، صص 36-38، 1378.
5ـ درایتی، مصطفی. فهرستوارۀ دستنوشتههای ایران(دنا). تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، 1389.
6ـ دهخدا، علیاکبر. لغتنامه. تهران: انتشارات دانشگاه تهران، 1377.
7ـ ذوالفقاری، حسن. یکصد منظومه عاشقانه ادب فارسی. تهران: چرخ و چشمه، 1392.
8ـ رجینالد هالینگ دیل. تاریخ فلسفه غرب. ترجمه عبدالحسین آذرنگ، تهران: ققنوس، 1394.
9ـ زرینکوب، عبدالحسین. شعر بیدروغ شعر بینقاب. تهران: علمی، چاپ هفتم، 1372.
10ـ شفیعیکدکنی، محمدرضا. موسیقی شعر. تهران: آگاه، چاپ چهارم، 1373.
11ـ شمسقیس. المعجم فی معاییر اشعارالعجم. به کوشش سیروس شمیسا، تهران: فردوس، 1373.
12ـ شمیسا، سیروس. نگاهی تازه به بدیع. تهران: انتشارات فردوسی، 1386.
13ـ ــــــ ، ـــــــ . بیان و معانی. تهران: انتشارات فردوس، 1383.
14ـ صادقیان، محمدعلی. زیور سخن در بدیع فارسی. یزد: دانشگاه یزد، 1379.
15ـ صفا، ذبیح الله. تاریخ ادبیات ایران. جلد 1، تهران: انتشارات فردوس، 1379.
16ـ ظهیر کرمانی، ابراهیم، (ق). منوهر و دمالت (مجمعالبحرین).، مشهد: ش4945، کتابخانه رضوی، 1319.
17ـ عباسی، حبیبالله. سفرنامه باران (نقد و تحلیل اشعار دکتر شفیعیکدکنی)، تهران: نشر روزگار، 1378.
18ـ فتوحی، محمود. سبکشناسی. تهران: انتشارات سخن، 1390.
19ـ فروزانفر، بدیعالزمان. سخن و سخنوران. تهران: انتشارات خوارزمی، 1369.
20ـ معدنکن، معصومه؛ واحد، اسدالله؛ عبداللهزاده حسن، «بازخوانی مؤلفه موسیقایی وزن شعر و عوامل مؤثر بر آن«، مجله فنون ادبی، دورة 9، ش 18، صص 39-52، 1396.
21ـ نایجل واربرتون. مبانی فلسفه. ترجمه مسعود علیا، تهران: ققنوس، 1390.
22ـ همایی، جلالالدین. فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: نشر هما، 1380.
23ـ وحیدیانکامیار، تقی. بدیع. تهران: انتشارات دوستان، 1379.
24ـ یوسفی، غلامحسین. موسیقی کلمات در شعر فردوسی. مجموعه مقالات کاغذ زر، تهران: سخن، چاپ دوم، صص167-212، 1386.
_||_