ساختار حکمروایی در ایران بر اساس نظریه حکمروایی چندسطحی

محورهای موضوعی : مطالعات مدیریت شهری

حمیدرضا صارمی ¹ (دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس. [e-mail])
نیما فرهادی منش ² (فارغ التحصیل کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه‌ای، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس. [e-mail] (نویسنده مسئول))
سید مهدی خاتمی ³ (استادیار گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس. [e-mail])

تاریخ دریافت : 1400/10/26 تاریخ پذیرش : 1400/12/26 تاریخ انتشار : 1400/12/01

کلید واژه: حکمروایی, مدیریت شهری و منطقه­ای, حکمروایی چندسطحی, ایران,

چکیده مقاله :

مقدمه و هدف پژوهش: حکمروایی رویکردی نوین است که از سال 1970 جایگزین مدیریت سنتی شده و پژوهش های متعددی را در نقاط مختلف جهان را به خود جذب نموده است. تاکنون گونه های مختلفی از این رویکرد در ادبیات حکمروایی در جهان ارائه شده است که یکی از این گونه ها، حکمروایی چندسطحی است. در ایران نیز در سال 1396 از این نظریه به منظور ارائه الگویی برای حکمروایی منطقه کلان شهری مشهد استفاده شده است. هدف مقاله حاضر استفاده از این نظریه ـ حکمروایی چند سطحی ـ به منظور سنجش ساختار مدیریت شهری و منطقه‌ای در است. روش پژوهش: روش پژوهش برای دستیابی به هدف پژوهش حاضر، روش کیفی است. در راستای دستیابی به اهداف مقاله ابتدا شاخص های نظریه حکمروایی شهری بر اساس روش بازنگری پژوهش استخراج شده، سپس به شناخت ساختار مدیریت شهری و منطقه ای ایران بر اساس روش مرور سیستماتیک پرداخته شده و در پایان بر اساس شاخص های استخراج شده حکمروایی چندسطحی، وضعیت حکمروایی ایران مورد سنجش قرار گرفته است. یافته های پژوهش: از میان شش شاخص های مورد بررسی، مدیریت شهری و منطقه ای ایران در سه شاخص (فضای شبکه ای، فضای چندمرکزی قدرت، و محو بودن مرزها) وضعیت نامطلوب، در دو شاخص (فضای مشارکتی و کثرت گرایی) وضعیت تا حدی مطلوب، و در یک شاخص (فضای چند بازیگری) وضعیت مطلوبی دارد. نتایج پژوهش: نتایج حاصل از بررسی شاخص های شش گانه پژوهش، بیانگر وضعیت نامطلوب حکمروایی در ایران از دیدگاه حکمروایی چندسطحی است.

چکیده انگلیسی:

Introduction and Research Goals: Governance is a new approach introduced in 1970 replacing the traditional management models and since then, has attracted lots of researches in different parts of the world. So far, various types of this approach have been presented in the world, one of which being multi-level governance. In Iran, this theory was used to provide a model for governance in the metropolitan area of Mashhad in 2017. In the present article, an attempt has been made to use this theory _multi-level governance_ to assess governance in Iran. Methodology: In order to achieve this goal, a qualitative method was used. First, the indicators of multi-level governance were extracted using a research review method, then the structure of urban and regional management of Iran was identified using a systematic review method, and finally based on the extracted indicators of multi-level governance, Iran’s governance structure was assessed. Results: Among the six indicators studied, urban and regional management of Iran shows unfavorable condition in three indicators (network space, poly-centric space of power, and faded borders), to some extent favorable condition in two indicators (participatory space and pluralistic space), and a favorable condition in one indicator (multi-actor space). Conclusion: The study of the six indicators shows unfavorable condition of governance in Iran from the perspective of multilevel governance.  

منابع و مأخذ:

ایمانی جاجرمی، حسین، و عبداللهی، مجید (1388) بررسی تحولات مدیریت روستایی در ایران از مشروطیت تا زمان حاضر. فصلنامه راهبرد، 18(52)، 221-244.

برک­پور، ناصر، و اسدی، ایرج (1378). نظریه­های مدیریت و حکمروایی شهری (طرح پژوهشی)، دانشکده معماری و شهرسازی، تهران، ایران.

برک‌پور، ناصر، و اسدی، ایرج (1390). مدیریت و حکمروایی شهری. تهران: انتشارات دانشگاه هنر.

رجبی، مرضیه، و خستو، مریم (1398). تحقق حکمروایی خوب شهری با تاکید بر مفهوم عدالت فضایی و اجتماعی؛ نمونه موردی: شهر رشت. مدیریت شهری، 54، 197-214.

رضائی، میثم، و شمس­الدینی، علی (1398). تحلیلی بر رابطه حکمروایی خوب شهری و عدالت اجتماعی در فضاهای شهری؛ مورد مطالعه: شهر فردوسیه – شهرستان شهریار. فصلنامه آمایش محیط، 45، 25-48.

صرافی، مظفر، و نجاتی، ناصر (1396). حکمروایی چندسطحی منطقه­ کلان­شهری در راستای رویکرد نومنطقه­گرایی؛ مطالعه موردی: منطقه کلان­شهری مشهد. هویت شهر، 15(31) ، 31-44.

قزلسفلی، محمد­تقی، قورچی، مرتضی، و معاش ثانی، صبا (1394). گذار از کلان­شهرها به شهرهای جهانی، مقتضیات محیطی جهان­شهری و زیستمان حکمروایی خوب. فصلنامه سیاست جهانی، 4 (4) ، 73-101.

لاله­پور، منیژه (1386) حکمروایی شهری و مدیریت شهری در کشورهای در حال توسعه. جستارهای شهرسازی، 19، 60-71.

یاپنگ غراوی، محمد (1391). نگاهی به مفهوم حکمروایی شهری: هدفها، مدل ها و شاخص های آن. مجله اطلاعات سیاسی-اقتصادی، 289، 198-205.

Amat, F., Alam, Q., & Coghill, K. (2009). Integrated Governance: A pre-requisite for sustainable market-oriented development in Bangladesh. International Journal of Public Administration, 32(10), 829-851.

 Audouin, M., & Finger, M. (2018) The development of Mobility-as-a-Service in the Helsinki metropolitan area: A multi-level governance analysis. Research in Transportation Business & Management, 27, 24-35.

Beisheim, M., Campe, S. & Schaferhoff, M. (2010) Global governance through public–private partnerships. Handbook on Multi-level Governance, Cheltenham: Edward Elgar, 370–382.

Benz, A. and Eberlein, B. (1999) The Europeanization of regional policies: patterns of multi-level governance. Journal of European Public Policy 2(6), 329–348.

Boesvedlt, N.F., Van Montfort, A.J.G.M., & Boutellier, J.C.J. (2017). The Efficacy of Local Governance Arrangements in Relation to Homelessness. A Comparison of Copenhagen, Glasgow, and Amsterdam. Public Organization Review, 18 (3), 345-360.

Chapple, K., & Montero, S. (2016). From learning to fragile governance: Regional economic development in rural Peru. Journal of Rural Studies, 44, 143-152.

 Conzelmann, T. (1995) Networking and the politics of EU regional policy. Lessons from North-Rhine Westphalia, Nord-Pas de Calais and the North West of England. Regional and Federal Studies 5(2), 134–172.

 Dressel, S., Johansson, M., Ericsson, G., & Sandstrom, C. (2020) Perceived adaptive capacity within a multi-level governance setting: The role of bonding, bridging, and linking social capital. Environmental Science & Policy, 104, 88-97.

Gupta, J., & Pahl-Wostl, C. (2013) Global Water Governance in the Context of Global and Multilevel Governance: Its Need, Form, and Challenges. Ecology and Society, 4(18), 53-64.

Hamilton-Hart, N. (2012) Regional and multi-level governance: East Asian leadership after the global financial crisis. Asia Europe Journal, 9, 237-254.

Jiren, T. S., Bergsten, A., Dorresteijin, I., Collier, N. F., Leventon, J., & Fischer, J. (2018) Integrating food security and biodiversity governance: A multi-level social network analysis in Ethiopia. Land Use Policy, 78, 420-429.

 Jordan, A. (1998) The politics of multilevel environmental governance: Subsidiarity and environmental policy in the European Union. Environment and Planning A, 7(32), 1307-1324.

 Jordan, A. (1999) Editorial introduction: the construction of a multilevel environmental governance system. Environment and Planning C, Government and Policy 17(1), 1–17.

Kohler-Koch, B. and Eising, R. (1999) The Transformation of Governance in the European Union. London: Routledge.

 Lo, K., & Broto, V. C. (2019) Co-benefits, contradictions, and multi-level governance of low-carbon experimentation: Leveraging solar energy for sustainable development in China. Global Environmental Change, 59, 101993.

Marks, G (1993). Structural Policy and Multi-level Governance in the EC. in A. Cafruny and G. Rosenthal (eds), The State of the European Community: The Maastricht Debate and Beyond, Boulder, CO: Lynne Rienner, 391–411.

Marks, G. (1992). Structural policy in the European community. In Sbragia 1992, 191–225.

 Marks, G., & Hooghe, L. (2003) Unravelling the central state, but how? Types of multi-level governance. American Political Science Review 97(2), 233–43.

Marks, G., Hooghe, L., & Blank, K. (1996) European Integration from the 1980s: State-Centric vs Multi-level Governance. Journal of Common Market Studies, 34(3), 341-378.

 Marks, G., Nielsen, L., Ray, F., & Salk J.E. (1996) Competencies, cracks and conflicts: regional mobilization in the European Union. Comparative Political Studies 29(2), 164–192.

McCulloch, N., & Malesky, E. (2011). Does Better local governance improve district growth performance in Indonesia. IDS Working Paper, 369, 1-48.

 Melica, G., Bertoldi, P., Kona, A., Iancu, A., Rivas, S., & Zancanella, P. (2018) Multilevel governance of sustainable energy policies: The role of regions and provinces to support the participation of small local authorities in the Covenant of Mayors. Sustainable Cities and Society, 39, 729-739.

Nurse, A. (2015). Bridging the gap? The role of regional governance in delivering effective local public services: Evidence from England. Planning Practice & Research, 30(1), 69-82.

O’Flynn, J. (2007). From new public management to public value: Paradimatic change and managerial implications. Australian Journal of Public Administration, 66(3), 353-366.

Okereke, C., Bulkeley, H., & Schroeder, H. (2009). Conceptualizing climate governance beyond the international regime. Global Environmental Politics, 1(9), 58–78.

Piattoni, S. (2009) Multi-level governance: a historical and conceptual analysis. European Integration, 31(2), 163-180.

 Ruffin, N. (2020) EU science diplomacy in a contested space of multi-level governance: Ambitions, constraints and options for action. Research Policy, 49, 103842.

Sabel, C., and J. Zeitlin. 2007. Learning from difference: the new architecture of experimentalist governance in the European Union. European Law Journal, 14(3), 1-69.

 Schmitter, P. & Kim, S. (2005) The experience of European integration and the potential for Northeast Asian integration. East-West Center, 10, 1–23.

Schreurs, M. (2010) Multi-level governance the ASEAN way. Handbook on Multi-level Governance, Cheltenham: Edward Elgar, 308–320.

 Skelcher, C. (2005) Jurisdictional integrity, polycentrism, and the design of democratic governance. Governance 18(1), 89–110.

Speer, J. (2012). Participatory governance reform: A good strategy for increasing government responsiveness and improving public service? World Development, 40(12), 2379-2398.

Stephenson, P. (2013) Twenty years of multi-level governance: where does it come from? What is it? Where is it going? Journal of European Public Policy 20(6), 817-837.

 Sugiawan, Y., & Managi, S. (2019) Public acceptance of nuclear power plants in Indonesia: Portraying the role of a multilevel governance system. Energy Strategy Reviews, 26, 100427.

Thielemann, E. (1999) Institutional limits of a “Europe with the Regions”: EC state aid control meets German federalism. Journal of European Public Policy (6)3, 399–418.

 Veeneman, W., & Mulley, C. (2018) Multi-level governance in public transport: Governmental layering and its influence on public transport service solutions. Research in Transportation Economics, 69, 430-437.

Waheduzzaman, W., & Van Gramberg, B. (2017). Bureaucratic readiness in managing local level participatory governance: A developing country context. Australian Journal of Public Administration, 0(0), 1-22.

 Westman, L.K., Broto, V.C., & Huang, P. (2019) Revisiting multi-level governance theory: Politics and innovations in the urban climate transition in Rizhao, China. Political Geography, 70, 14-23.

Ye, L., & Bjorner, E. (2018) Linking city branding to multi-level urban governance in Chinese mega-cities: A case study of Guangzhou. Cities, 80, 29-37.

Yin, Y., Olsson, A. R., & Hakansson, M. (2016). The role of local governance and environmental policy integration in Swedish and Chinese eco-city development. Journal of Cleaner Production, 134, 78-86.

 Zen, S. I., Al-Amin, A. Q., & Doberstein, B. (2019) Mainstreaming climate adaptation and mitigation policy: Towards multi-level climate governance in Melaka, Malaysia. Urban Climate, 30, 100501.