اصلاح شورای امنیت سازمان ملل، مهم اما نایافتنی
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)
سعید رجبی
1
,
باقر میرعباسی
2
,
سهراب صلاحی
3
1 - دانشجوی دکتری، گروه حقوق بین‌الملل، واحد قشم، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران.
2 - استاد، گروه حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
3 - استادیار، گروه حقوق کیفری و جرم‌شناسی، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران.
کلید واژه: شورای امنیت, سازمان ملل متحد, حق وتو, آمریکا, نهادهای بین‌المللی.,
چکیده مقاله :
هدف پژوهش حاضر بررسی اصلاح شورای امنیت سازمان ملل است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و نتایج نشان داد که با توجه به تغییرات بنیادینی كه در عرصه سیاسی، امنیتی و اقتصادی جهان رخ داده و فضایی بسیار متفاوت از زمان تشكیل سازمان ملل در سال 1945 بر نظام بین‌الملل حکم‌فرما شده است، اصلاح ساختار سازمان ملل، به‌ویژه شورای امنیت، با هدف كارآمدتر شدن این نهاد بین‌المللی ضرورتی انكارناپذیر است. اما از آنجایی که نوع مناسبات حاكم در سازمان ملل و به‌ویژه شورای امنیت، بازتابی از ساختار قدرت و چگونگی توزیع قدرت در سطح بین‌المللی است، منافع قدرت‌های بزرگ مانعی اساسی برای تغییر ساختار این نهاد بین‌المللی به‌شمار می‌رود. با توجه به عواملی چون یك‌جانبه‌گرائی ایالات متحده در سازمان ملل، حق وتو و عدم توافق اعضاء در مورد طرحی مشخص، به نظر می‌رسد كه تحقق اصلاحات در شورای امنیت، دشوار خواهد بود. عدم اتخاذ موضع واحد، مشكلات اعضاء را در این موضوع بیشتر می‌كند.
The purpose of this study is to examine the reform of the United Nations Security Council. The research method is descriptive-analytical, and the findings show that, given the fundamental changes in the global political, security, and economic arenas—creating a vastly different environment from the time of the United Nations’ establishment in 1945—reforming the structure of the United Nations, particularly the Security Council, to make this international body more efficient, is an undeniable necessity. However, since the nature of the relationships within the United Nations, especially the Security Council, reflects the structure and distribution of power at the international level, the interests of major powers serve as a significant barrier to changing the structure of this international institution. Factors such as the United States' unilateralism within the UN, the veto power, and the lack of agreement among members on a specific reform plan suggest that achieving reform in the Security Council will be challenging. The absence of a unified stance among members further complicates the issue.
آقایی، داود (1382). سازمان‌های بین‌المللی. تهران: نسل نیكان.
آقایی، داود (1384). نقش و جایگاه شورای امنیت در نظم نوین جهانی. تهران: نسل نیكان.
اسدی، محمد (1398). مسئولیت حمایت و شورای امنیت سازمان‌ملل متحد (2017-2006). رساله دکتری حقوق بین‌الملل. دانشگاه خوارزمی، پردیس بین‌الملل.
امیری وحید، مجتبی (1384). سازمان ملل متحد در سده بیست و یکم، نگاهی به اصلاحات محتوایی و ساختاری سازمان ملل متحد. اطلاعات سیاسی- اقتصادی، شماره 214-213.
بابایی، مجتبی (1394). نقش مصلحت در شورای امنیت سازمان‌ملل متحد. پایان‌نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه پیام نور استان تهران.
بعیدی‌نژاد، حمید؛ دریایی، محمدحسن؛ علی‌آبادی، مهدی (1384). تحول در ساختار نظام ملل متحد. تهران: وزارت امورخارجه، مركز چاپ و انتشارات.
چهل تنی، سید مهدی (1388). اصلاحات در شورای امنیت با در نظر گرفتن خاص برحق وتو. پایان‌نامه کارشناسی ارشد. رشته حقوق بین‌الملل. تهران: دانشگاه شهید بهشتی.
دانشمند، ندا (1398). تحلیل حقوقی تاثیر تحریم‌های شورای امنیت بر عضویت ایران در سازمان تجارت جهانی. دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرعباس.
رحیمی دستجردی، سهیلا (1391). موارد کاربرد حق وتوی شورای امنیت. پایان‌نامه کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل. دانشگاه بین‌المللی امام خمینی.
سجادپور، سید محمدکاظم؛ آقامحمدی، زهرا (1394). شورای امنیت، قدرت‌های بزرگ و عملیات حفظ صلح سازمان‌ملل متحد، چارچوب‌های مفهومی و کارکردهای عملیاتی. آفاق امنیت، 8(28)، ص188- 161
سیمبر، رضا (1374). اصلاحات در سازمان ملل پس ازجنگ سرد. سیاست خارجی، 9(3).
مجتهدی، شبنم (1391). علل حقوقی ناکارآمدی شورای امنیت در حفظ صلح و امنیت بین‌المللی. پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته حقوق بین‌الملل. واحد بین‌الملل دانشگاه شیراز.
مطلبی، مسعود (1385). اصلاح ساختار سازمان ملل به روش امریکایی. زمانه، شماره 49، ص62-57.
ملكی، عباس (1374). تقویت ملل متحد، راهبردهای آینده. سیاست خارجی، 9(3)، ص26- 11.
هیوم، کامرون (1376). سازمان ملل متحد، ایران و رژیم بعث عراق. ترجمۀ هوشنگ راسخی.
Afoaku Osita, G. & Ukaga, O. (2001). United nations security council reform: a critical analysis of enlargement options. Journal of third world studies, 18(2).
Axelrod, R. (1998). How to Negotiate for Reform of the UN Security Council.
URL= http://www-personal.umich.edu/~axe/
Baker, J.A. (1995). The Politics of Diplomacy: Revolution, War and Peace, 1989–1992. New York: Putnam's Sons.
Bennett, A., Lepgold, J. & Unger, D. (1994). Burden-Sharing in the Persian Gulf War. International Organization, 48(1), p. 39-75.
Blume, Y. (2005). Proposal for UN Security Council Reform. The American Journal of International Law, Vol. 99.
Bourantonis, D. (2005). The History and Politics of UN Security Council Reform. London: Routledge.
Campos, R. (2018). U.S. vetoes U.N. resolution denouncing violence against Palestinians. World News. URL= https://www.reuters. com/article/ world/us - vetoes-un-resolution- enouncing-violence-against-palestinians-idUSKCN1IX5UV/
Emmanuela, F. (2018). The Security Council’s sine qua non: The Veto Power. School of arts and sciences.
Fassbender, B. (2004). Pressure for Security Council Reform. In: D.M. Malone (ed.), The UN Security Council: From the Cold War to the 21st Century. Boulder, CO: Lynne Rienner,
p. 341–356.
Flamini, R. (2005). Battle Over Security Reform.
URL= http://www.wpherald .com/ soryview.php?storyID=2005081212-033804-690Ir
Hurd, I. (2008). Myths of Membership:The Politics of Legitimation in UN Security Council Reform. Global Governance, 14 (2).
Ikenberry, G.J. (2001). After Victory: Institutions, Strategic Restraint, and the Rebuilding of Order After Major War. Princeton, NJ: Princeton UP.
Luck, E.C. (2002). The United States, International Organizations, and the Quest for Legitimacy. In: S. Patrick & S. Forman (eds), Multilateralism and U.S. Foreign Policy. London: Lynne Rienner, p. 47–74.
Luck, E.C. (2006). Reforming the United Nations: Lessons from a History in Progress. New Haven, CT: Academic Council on the United Nations System, Working paper.
Malone, D.M. (2004). The UN Security Council: from the cold war to the 21st century, Boulder, Colo. London: Lynne Rienner.
Martini, E. (2009). UN Security Council Reform Current Development.
URL= http://www.iai.it/pdf/DocIAI/iai0926.pdf
McCulloch, A. & Vandeginste, S. (2019). Veto power and power-sharing: insights from Burundi (2000–2018). Journal Democratization, 26(7).
Melling, G. (2017). The Security Council veto and Syria: responding to mass atrocities
through the “Uniting for Peace” resolution. Indian Journal of International Law, 57(3-4),
p. 285–307.
Nichols, M. (2019). Russia casts 13th veto of U.N. Security Council action during Syrian war. Reuters News,
URL= http://www.reuters.com/article/us-mideast-crisis-syria-un-vote-idUSKBN17E2LK
Nielson, D. & Tierney, M. (2003). Delegation to International Organizations: Agency Theory and World Bank Environmental Reform. International Organization, 57(2), p. 241–76.
Russett, B. (2005). Security Council Expansion: Can't and Shouldn't. In: Reforming the United Nations for Peace and Security. New Haven, CT: Yale Center for the Study of Globalization, p. 153–66.
Schlichtmann, K. (2001). A Draft on Security Council Reform. Peace& Change, 24(4), p. 505-535.
Tammen, R.L. (2000). Power transitions, strategies for the 21 st century. Chatham house publishers. NewYork & London.
Voeten, E. (2005). The Political Origins of the United Nations Security Council's Ability to Legitimize the Use of Force. International Organization, 59(3), p. 527–57.
Weiss, T. (2003). Overcoming the Security Council Reform Impasse: The Implausible versus Plausible. URL= http://wenku.baidu.com/view/ bf022feb6294dd88d0d26bd7.html