بررسی اثربخشی امید درمانی بر شادکامی کارکنان مرد
محورهای موضوعی : روانشناسي اجتماعياعظم محمدعلی نژاد 1 , یوسفعلی عطار 2 , منصور سودانی 3
1 - علوم و تحقیقات اهواز
2 -
3 -
کلید واژه: شادکامی, happiness, امید درمانی, hope therapy,
چکیده مقاله :
هدف از این پژوهش تعیین تاثیر امید درمانی بر شادکامی کارکنان مرد بیمارستان ابوذر اهواز در سال 1391 بود. نمونه این پژوهش 50 نفر از کارکنان مرد بود که بصورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه (25 نفر آزمایش و 25 نفر گواه) قرار داده شدند. مداخله امید درمانی طی 9 جلسه 90 دقیقه‌ای بصورت هر هفته یک جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد و پس از اتمام برنامه آموزشی، از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد و پس از سه ماه طی یک جلسه آزمون پیگیری از هر دو گروه به عمل آمد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) بود. پژوهش حاضر از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بوده و تحلیل داده ها توسط نرم ابزار SPSS نسخه 18 در دو سطح توصیفی و استنباطی (تحلیل کواریانس) نشان داد امید درمانی به طور معنی‌داری منجر به افزایش شادکامی در گروه آزمایش شده و این اثر تا مرحله پیگیری ادامه داشت. سطح معنی داری در این پژوهش 0/05=α در نظر گرفته شد.
The present research is done in Abuzar hospital in Ahwaz in 2012 and its purpose was a study the effectiveness of hope therapy the way group on the happiness between the male Personnel’s. This projects samples were all of the male personnel's in Abuzar hospital. Plan of the project was the pretest-posttest with control group. So 50 persons were chose from this group as an example randomly and were divided into two groups (25 experimental and 25 control subjects). Educational interventions Hope was during 9 sections per week in 90 minutes for each section on the group to form a group and upon completion of the training program, posttest was performing in both groups and after a month follow-up tests were performed on both groups during one section. The used tool was Oxford Happiness Questionnaire (OHI). Data were analyzed in both descriptive and inferential by SPSS software version 18. The results showed that hope therapy causes happiness significantly as well as its components in the experimental group and this effect has continued until step up. α:0.05