فرهنگ سیاسی، فردیت و بازتولید اقتدارگرایی در ایران
محورهای موضوعی : جامعه شناسی سیاسی
سیده لیلا موسوی
1
(دانشجوی دکتری گروه علوم سیاسی گرایش مسائل ایران، واحد علوم تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، ایران، تهران)
مجید توسلی رکن آبادی
2
(استادیار و عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی، واحد علوم تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، ایران، تهران)
کلید واژه: اقتدارگرایی, فرهنگ سیاسی, فردیت,
چکیده مقاله :
اقتدارگرایی در ایران سابقه ای طولانی دارد. از زمانی که نخستین امپراتوری های باستانی و ساخت سیاسی در ایران شکل گرفت اقتدارگرایی نیز متولد شد. در تمام طول سده های گذشته نیز ساخت سیاسی اقتدارگرا ایرانیان را همراهی کرده و ویژگی کمابیش ثابت نظام های سیاسی در این سرزمین بوده است. اما سوال اینجاست که چرا اقتدارگرایی در طول سده های متمادی به رغم تغییرات تاریخی و گذشت زمان با برخی تغییرات ظاهری کماکان ریشه های عمیق خود را در ایران حفظ کرده و در قالب شبه اقتدارگرایی تداوم یافته است؟ فرضیه نوشتار پیش رو این است که با وجود تاثیر عوامل گوناگون، فرهنگ سیاسی را باید مهم ترین عامل بازتولید اقتدارگرایی در ایران دانست. عاملی که موجب شده تا اقتدارگرایی و نظام های سیاسی اقتدارگرا و شبه اقتدارگرا از سده های گذشته با ایرانیان و حیات سیاسی آنان همراه باشد. از میان مولفه های فرهنگ سیاسی به مواردی بیشتر و به بعضی از آنها کمتر پرداخته شده است. در این نوشتار سعی بر این است که از میان مولفه های متعدد عمدتاً بر روی عامل ضعف فردیت در جامعه ی ایرانی و علل آن به ویژه ساخت اقتدارگرایانه ی خانواده ی ایرانی و آموزه های مذهبی پایدار در تداوم اقتدارگرایی تمرکز شود.
There is a long history of authoritarianism in Iran. Ever since the first ancient empires were born in Iran and when political structure was formed, the authoritarianism was borne in iran. In all past centuries has accompanied the Iranian authoritarian political structure.And features have been more or less stable political system in this country. But the question is why authoritarianism during many centuries despite historical changes still retains deep roots in Iran and has been perpetuated in the form of quasi-authoritarianism? This article's hypothesis is that despite the impact of various factors, Political culture should be the foremost reproduction of authoritarianism in Iran. A factor that has led to authoritarian and semi-authoritarian political systems of the past centuries combined with the Iranians and their political life. Among the components of political culture has been some more and some less.This paper is among several components, mainly on the weakness of individuality in Iranian society and its causes Specially focus on making the authoritarian Iranian family in continuation of authoritarianism.
- ازغندی، علیرضا (1376)، ناکارآمدی نخبگان سیاسی در ایران بین دو انقلاب، تهران: قومس.
- ازغندی، علیرضا (1385)، درآمدی بر جامعهشناسی ایران، تهران: نشر قومس.
- استونز، راب (1387)، متفکران بزرگ جامعهشناسی، ترجمه مهرداد میردامادی، تهران: نشر مرکز، چاپ پنجم.
- آلموند، گابریل، پاول بینگهام، و رابرت جی مونت (1381)، چهارچوبی نظری برای بررسی سیاست تطبیقی، ترجمه علیرضا طیب، تهران: مرکز آموزش مدیریت دولتی، چاپ سوم.
- امام، عبدالله‌فتاح (1377)، خودکامه، ترجمه حمیدرضا آژیر و محمدرضا مروارید، تهران: انتشارات سروش.
- امین، سیدحسن (1386)، «وحدت وجود در فلسفه و عرفان»، نشریه حافظ، شماره 47، صص 48-46.
- بشیریه، حسین (1370)، «اقتدارگرایی، تکثرگرایی و فرهنگ سیاسی ایران»، ایران فردا، شماره 29، صص30-20.
- بشیریه، حسین (1381)، آموزش دانش سیاسی، تهران: نشر نگاه معاصر، چاپ دوم.
- بشیریه، حسین (1386)، عقل در سیاست، چاپ سوم، تهران: نشر نگاه معاصر.
- بشیریه، حسین (1392)، دیباچهای بر جامعهشناسی سیاسی ایران دوره جمهوری اسلامی ایران، تهران: انتشارات موسسه نگاه معاصر، چاپ ششم.
- پیران، پرویز (1384)، «نظریه راهبرد و سیاست سرزمینی جامعه ایران»، فصلنامه اندیشه ایرانشهر، شماره 6، صص: 34-22.
- پیمایش ملی فرهنگ سیاسی مردم ایران (1384)، موج اول، تهران: انتشارات مرکز افکار سنجی دانشجویان ایران (ایسپا).
- توسلی رکنآبادی، مجید (1388)، «شرقشناسی هگلی و سیاست رسانهای مبتنی بر اسلام هراسی»، مجله رسانه، شماره 79، صص70-60.
- جهانبگلو، رامین (1383)، موج چهارم،تهران: نشر نی.
- جهانیان، ناصر (1378)، «فردگرایی و نظام لیبرال- سرمایهداری»، نشریه کتاب نقد، شماره سوم.
- دوورژه، موریس (1379)، اصول علم سیاست، ترجمه ابوالفضل قاضی‌شریعت‌پناهی، تهران: انتشارات دادگستر، چاپ دوم.
- زرینکوب، عبدالحسین (1385)، تصوف ایرانی در منظر تاریخی آن، به کوشش مجدالدین کیوانی، تهران: انتشارات سخن، چاپ دوم.
- زیباکلام، صادق (1373)، ما چگونه ما شدیم، تهران: انتشارات روزنه.
- سریعالقلم، محمود (1391)، اقتدارگرایی ایرانی در عهد قاجار، تهران: نشر فرزان‌روز.
- طبیبی، حشمتالله (1369)، «پیدایش تصوف و زمینههای اجتماعی آن»،فصلنامه مطالعات جامعهشناختی، شماره 4، صص 90-55.
- فلاحرفیع، علی (1383)، «تاملات فلسفی ارسطو در باب سیاست»، معرفت، شماره 79، صص25-9.
- فنایی‌اشکوری، محمد (1392)، «عرفان در ایران، جایگاه عرفان و تصوف و تعلیم و ترویج آن در ایران معاصر»، اندیشه دینی، شماره 46، صص: 68-47.
- فولر، گراهام (1373)، قبله عالم: ژئوپلیتیک ایران، ترجمه عباس مخبر، تهران: نشر مرکز.
- قندچی‌تهرانی، داود (1379)، اقتدارگرایی (رسالهای درباره فردیت)، تهران: چاپ صنوبر.
- کاتم، ریچارد (1371)، ناسیونالیسم در ایران، ترجمه احمد تدین، تهران: انتشارات کویر.
- کاظمیزند، سیدعلی‌اصغر (1382)، بحران نوگرایی و فرهنگ سیاسی در ایران معاصر، تهران: نشر قومس، چاپ دوم.
- کمالی، علیاکبر (1374)، بررسی مفهوم جامعهپذیری، انتشارات تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
- گودرزی، غلامرضا (1389)، درآمدی بر جامعهشناسی استبداد ایرانی، تهران: انتشارات مازیار.
- همایون‌کاتوزیان، محمدعلی (1391)،استبداد، دموکراسی و نهضت ملی، تهران: نشر مرکز، چاپ پنجم.
- هیوود، اندرو (1391)، مفاهیم کلیدی در علم سیاست، ترجمه حسن سعیدکلاهی و عباس کاردان، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ دوم.
English Source
- Adorno, T. W. and et al, (1950), Authoritarian Personality, New York: Harper.
- Bedeski, Robert (1997), "Authoritarian System", Government and Politics, Vol.1, pp.1-6.
- Duckitt, J. (1389), "Authoritarianism and Group Identification: A New View of an Old Construct", Political Psychology, Vol.10, No.1, pp.63-84.
- Encyclopedia of the Social Science (1989), New York: the Macmillan and Free Press, Vol.3.
- Vestal, Theodore M. (1999), Ethiopia: A Post-Cold War African State, Sociology and You, New York: Free Press.
_||_