مطالعه و تبیین سبک مدیریتی حضرت آیتالله سید علی خامنه‌ای در پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران
محورهای موضوعی : ایرانمحمدجواد فتحی 1 , آذین صحابی 2
1 - دانشجوی دکتری علوم سیاسی. گرایش آینده پژوهی مطالعات سیاسی انقلاب اسلامی
2 - دانشجوی دکتری روابط بین الملل
دانشگاه علامه طباطبایی
کلید واژه: ایران, هوش سازمانی, مدیریت هوشمند, پرونده هسته‌ای, سیدعلی خامنه‌ای(مدظله‌العالی),
چکیده مقاله :
حضرت آیتالله سیدعلی خامنه‌ای(مدظله‌العالی) در مناقشه بر سر برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز جمهوری اسلامی ایران و مجموعه تعاملات درازمدت دیپلماتیک با غرب که در نهایت به شکل‌گیری توافق هسته‌ای موسوم به برجام منجر شد، نقش راهبری موثر و تعیین‌کننده ایفا کردند. پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش اصلی است که رهبر معظم انقلاب مناقشه بر سر برنامه هسته‌ای ایران و روندهای منجر به توافق هسته‌ای ـ برجام ـ و دوره موسوم به پسابرجام را بر اساس چه الگویی مدیریت کرده-اند؟ فرضیه‌ای که در پاسخ به این سوال به آزمون گذاشته شد این است که معظم له با تلفیق دو الگوی رهبری سخت و رهبری نرم در قالب الگویِ نوینِ سبک رهبری هوشمند، روند فوق را راهبری کرده‌اند. ایشان این روند را به دو صورت نهادی ـ ساختاری(سخت) و غیرنهادی (نرم) اجرا کرده‌اند. یافته‌های مقاله نشان می‌دهد که مدیریت نهادی ـ ساختاری از طریق مجلس شورای اسلامی، شورای عالی امنیت ملی، تشکیل تیم نظارت بر برجام و نهادهای نظامی اجرا شده است. الگوی مدیریت غیر نهادی نیز با تأکید بر نقش اساسی مردم، پرهیز از افراط و تفریط در خصوص برجام، شفاف‌سازی ماهیت طرف مقابل، تشویق به مذاکره،دعوت به وحدت ملی، تاکید بر ضرورت رفع کامل تحریم‌ها،اتخاذ عقلانیت راهبردی و پایش مستمر تحرکات طرف مقابل، رفع نقاط ضعف استراتژیک داخلی،تعیین رسالت دولت و تیم مذاکره و الزام به تداوم صنعت هسته‌ای به اجرا در آمده است.این پژوهش به صورت توصیفی ـ تحلیلی انجام شده و روش گردآوری داده‌ها کتابخانه‌ای است و از ابزار فیش برداری نیز استفاده شده است.
Ayatollah Seyyed Ali Khamenei (the Supreme Leader) in the dispute over the Islamic Republic of Iran's peaceful nuclear program and the long-term diplomatic engagement with the West, which eventually led to the formation of the so-called Borjam nuclear deal. They played an effective and decisive leadership role. The present study seeks to answer the main question, on what basis did the Supreme Leader of the Revolution manage the conflict over Iran's nuclear program and the processes leading to the nuclear deal - Borjam - and the so-called post-Borjam period? The hypothesis that has been tested in answer to this question is that His Holiness has guided the above process by combining the two models of hard leadership and soft leadership in the form of a new model of intelligent leadership style. He has implemented this process in two ways: institutional-structural (hard) and non-institutional (soft). The findings of the article show that institutional-structural management has been implemented through the Islamic Consultative Assembly, the Supreme National Security Council, the formation of the Borjam Supervision Team, and military institutions. The non-institutional management model also emphasizes the fundamental role of the people, avoiding excesses in the UN Security Council, clarifying the nature of the other side, encouraging negotiations, inviting national unity, emphasizing the need to fully lift sanctions, adopting strategic rationality and Ongoing monitoring of the other side's movements, resolving internal strategic weaknesses, determining the mission of the government and the negotiating team, and requiring the continuation of the nuclear industry have been implemented.
_||_