تأثیر افکار نوافلاطونی در عرفان اسلامی ( خصوصاً در آثار عطّار و مولوی)
محورهای موضوعی : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی
رضا اشرف زاده
1
(استاد گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد)
روجا پورفرج بیگ زاده
2
(دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار)
کلید واژه: عرفان اسلامی, فلوطین, Mowlavi, Attar, Plato, فلسفة نوافلاطونی, عطّار و مولوی, Keywords: Islamic mysticism, Neo-Platonic philosophy,
چکیده مقاله :
عرفان اسلامی پدیدهای شکل گرفته در بستر تفکّرات فلسفی و کلامی است این جریان پربار فرهنگی، بار سنگینی از مضامین و آموزههای مکاتب فکری پیشین را بر دوش میکشد. فلسفة نوافلاطونی یکی از مهمترین آبشخورهای عرفان و تصوّف اسلامی است و باروری این مکتب از مطالعه آثار برجستهترین عارفان سدههای ششم و هفتم هجری یعنی شیخ فریدالدین عطّار نیشابوری و جلالالدین محمد بلخی آشکار میگردد. کشف، دستهبندی و تبین مؤلّفههای موجود در نظام فلسفی نوافلاطونیان در سرودههای عطّار و مولوی، حاکی از ژرفای تأثیرپذیری این دو قلّة رفیع عرفان اسلامی از تعالیم فلوطین است. این مقاله با ارایة شواهدی سعی در بازنمایی این تأثیر عمیق و بنیادین دارد
Islamic mysticism is a phenomenon formed on the grounds of philosophical and theosophical thoughts. This rich cultural process holds many meanings and teachings of previous schools of thought. Neo-Platonic philosophy is an important origin for Islamic mysticism and Sufism, reflected in the works of the outstanding mystics of the 6th and 7th Hegira centuries: Farid al-Din Attar Neishaburi and Jalal al-Din Mohammad Balkhi. Discovery, classification, and explication of the components existing in the Neo-Platonic philosophical system in Attar’s and Mowlavi’s poems reveal deep influences of Plato on these two summits of Islamic mysticism. The present article tries to present some evidence for this deep and basic influence
_||_