گفتگو در حکایت خلیفه و اعرابی در سه روایت مثنوی، مصیبت نامه و جوامع‌الحکایات

محورهای موضوعی : شاهنامه

مریم خلیلی جهانتیغ ¹ ( دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان)
فاطمه محمودی ² (- کارشناس ارشد زبان وادبیات فارسی دانشگاه سیستان و بلوچستان)

تاریخ دریافت : 1396/10/03 تاریخ پذیرش : 1396/10/03 تاریخ انتشار : 1389/09/01

کلید واژه: شخصیت, راوی, لحن, گفتگو, تشخّص زبانی,

چکیده مقاله :

گفتگوی اشخاص حکایت با یکدیگر از شگردهای شخصیت‌پردازی است. هر گفته نشانی از گویندة خود دارد و شخصیت‌ها نیز با گفتگو خلق می‌شوند، هم‌چنان که سخن گفتن هر کسی نیز نشانی از طبقه اجتماعی، میزان تحصیلات و منش انسانی او دارد. بنابراین قدرت به کارگیری گفتگو در خلق شخصیت کار ساده‌ای نیست و از عهدة هر کسی برنمی‌آید؛ بخصوص اگر اثر هنری به شعر باشد. در این نوشته با روش تحلیل محتوا به مقایسة عنصر گفتگو در حکایت تمثیلی خلیفه که در کرم از حاتم طائی گذشته بود از مثنوی مولوی و مآخذ احتمالی آن یعنی مصیبت نامه عطار و جوامع‌الحکایات عوفی می‌پردازیم تا از این طریق فرضیة خود را در برتری هنری مولوی بر مآخذی که از آنها استفاده کرده است به اثبات برسانیم و به این نتایج برسیم که گفتگو در مثنوی علاوه بر خلق شخصیت‌ها و بیان احساسات و عواطف و افکار آنها، نشانة شناخت درست مولانا از روحیات اقشار مختلف جامعه است؛ به طوری که در حکایت مثنوی با آن که تشخص زبانی وجود ندارد لیکن لحن گفتگوها چنان است که می‌توان به طبقه اجتماعی و و وضعیت روحی شخصیت‌ها پی برد. علاوه بر آن مولانا نیز در چارچوب این گفتگوهای نسبتاً طولانی با هنرمندی به اهداف تعلیمی خود دست می‌یابد.

چکیده انگلیسی:

The conversation of people in a story is on of techniques in characterization. Characters come into existence by speaking. Every person shows her/his social class, education, knowledge and etc through conversation. The ability of creating characters through dialogues is not an easy task especially if the literary work to be in the form of poetry. In this article the story of "the caliph who was more generous than Hatam Taee" is analyzed from content point of view to show the power of conversation in creating an artistic piece of literary work. This story is written by Mollavi and it is based on Attar's Mosibat Nameh and Aufi's Javameol Al Hekayat. This comparison has been carried out to show the supervisory of Mollavi in creating true characters out of conversations. Mollavi with a great talent depict the Morales of social class, their thoughts and feeling. Moreover through lengthy dialogues he has achieved his goal namely creating an artistic literary work.

منابع و مأخذ:

 

1- آلوت، میریام .(1368). رمان به روایت روان نویس، ترجمه علی محمد حق شناس، تهران: نشر مرکز.

2- براهنی، رضا .(1368). قصه نویسی، چاپ چهارم، تهران: نشر البرز.

3- بیشاب، لئونارد .(1378). درس‌هایی دربارة داستان‌نویسی، تهران: سوره.

4- داد، سیما .(1382). فرهنگ اصطلاحات ادبی، تهران: انتشارات مروارید.

5- زرین کوب، عبدالحسین .(1357). ارسطو و فن شعر، تهران: امیر کبیر.

6- سلطان بیاد، مریم و کریمی دوستان، غلامحسین و بزدوده، زکریا .(1387). «بررسی عناصر روایت و کانون مشاهده در رمان سخت تر شدن اوضاع»، مجله پژوهش‌های ادبی، سال پنجم، شمارة نوزدهم، صص 44-27.

7- عطار نیشابوری، فریدالدین .(1373). مصیبت نامه، تصحیح وصال نورانی، تهران: زوّار.

8- عوفی، سدید الدین محمد .(1367). گزیده جوامع الحکایات و لوامع الروایات، جعفر شعار، تهران: انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی.

9- کادن، جی. ای .(1380). فرهنگ ادبیات و نقد جهان، ترجمه کاظم فیروزمند، تهران: شادگان.

10- مولانا بلخی، جلال الدین محمد .(1375). مثنوی، به اهتمام محمد استعلامی، تهران: زوار.

11- میر صادقی، جمال و میمنت .(1377). واژه‌نامة هنر داستان‌نویسی، تهران: کتاب مهناز.

12- میرصادقی، جمال .(1380). عناصر داستان، چاپ ششم، تهران: سخن.

13- یونسی، ابراهیم .(1384). هنر داستان‌نویسی، چاپ هشتم، تهران: نگاه.