تاثیر تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح سرمی آدیپونکتین و بیان آن در بافت چربی زیرپوستی رت های صحرایی چاق دیابتی
محورهای موضوعی : مطالعات نوین در متابولیسم ورزش و فعالیت بدنی
محبوبه پاک زادیان
1
,
محمد رشیدی
2
1 - کارشناسی ارشد، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان ، ایران
2 - گروه فیزیولوژی ورزشی ، واحد سمنان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سمنان، ایران(نویسنده مسئول) mrashidi48@yahoo.com
کلید واژه: تمرین هواز, بیان ژن, مقاومت انسولین هموستاز گلوکز, دیابت نوع 2,
چکیده مقاله :
هدف: مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 10 هفته تمرین استقامتی بر سطوح سرمی و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی و همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. روش اجرا: جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار حیوانخانه دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تشکیل داده اند که از بین آنها 14 سر رت 10 هفته ای با وزن 10±220 گرم خریداری شدند. در ادامه رت های مورد مطالعه تحت اثر 8 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی STZ دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه (کنترل و هوازی) قرار گرفتند. سپس گروه هوازی در یک دوره تمرینات هوازی (استقامتی) به مدت 10 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته شرکت کردند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطوح ناشتایی گلوکز، آدیپونکتین سرم و مقاومت انسولین و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج: تمرینات هوازی به کاهش سطوح گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین و افزایش معنی دار بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. با این وجود، سطوح سرمی آدیپونکتین در پاسخ به تمرینات هوازی تغییر معنی داری پیدا نکرد. نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، بهبود گلوکز خون و مقاومت انسولین در رت های گروه هوازی نسبت به گروه کنترل احتمالا ریشه در افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در پاسخ به تمرینات هوازی دارد. با این وجود، شناخت مکانیسم های عهده دار بهبود هموستاز گلوکز در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند اندازه گیری دیگر مولفه های ژنتیکی و هورمونی است.
Objective: The present experimental study was conducted with the aim of determining the effect of 10 weeks of endurance training on serum levels and expression of adiponectin in subcutaneous adipose tissue, as well as glucose and insulin resistance in type 2 diabetic rats. Matherials and Method: The statistical population consisted of all male Wistar rats of Baqiyatullah University of Medical Sciences, from which 14 rats weighing 220±10 g were purchased. In the following, the studied rats were subjected to the effect of 8 weeks of high-fat diet and intraperitoneal injection of STZ type 2 diabetes and were randomly divided into two groups (control and aerobic). Then the aerobic group participated in an aerobic (endurance) training for 10 weeks with 5 sessions per week. Finally, 48 hours after the last training session, the fasting levels of glucose, serum adiponectin, insulin resistance and adiponectin expression in the subcutaneous adipose tissue of both groups were measured and compared by independent t-test. Results: Aerobic training led to a significant decrease in fasting glucose and insulin resistance and a significant increase in the expression of adiponectin in subcutaneous fat tissue compared to the control group. However, serum adiponectin did not change significantly in response to aerobic exercise. Conclusion: Based on these findings, the improvement of blood glucose and insulin resistance in rats in the aerobic group compared to the control group is probably rooted in the increased expression of adiponectin in the subcutaneous fat tissue in response to aerobic exercise. However, understanding the mechanisms responsible for improving glucose homeostasis in response to exercise training requires the measurement of other genetic and hormonal components.
بسمه تعالی
تاثیر تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح سرمی آدیپونکتین و بیان آن در بافت چربی زیرپوستی رت های صحرایی چاق دیابتی
عنوان کوتاه: تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح سرمی آدیپونکتین
چکیده:
هدف: مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 10 هفته تمرین استقامتی بر سطوح سرمی و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی و همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت.
روش اجرا: جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار حیوانخانه دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تشکیل داده اند که از بین آنها 14 سر رت 10 هفته ای با وزن 10±220 گرم خریداری شدند. در ادامه رت های مورد مطالعه تحت اثر 8 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی STZ دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه (کنترل و هوازی) قرار گرفتند. سپس گروه هوازی در یک دوره تمرینات هوازی (استقامتی) به مدت 10 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته شرکت کردند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطوح ناشتایی گلوکز، آدیپونکتین سرم و مقاومت انسولین و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند.
نتایج: تمرینات هوازی به کاهش سطوح گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین و افزایش معنی دار بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. با این وجود، سطوح سرمی آدیپونکتین در پاسخ به تمرینات هوازی تغییر معنی داری پیدا نکرد.
نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، بهبود گلوکز خون و مقاومت انسولین در رت های گروه هوازی نسبت به گروه کنترل احتمالا ریشه در افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در پاسخ به تمرینات هوازی دارد. با این وجود، شناخت مکانیسم های عهده دار بهبود هموستاز گلوکز در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند اندازه گیری دیگر مولفه های ژنتیکی و هورمونی است.
کلیدواژه ها: تمرین هواز; بیان ژن; مقاومت انسولین هموستاز گلوکز;دیابت نوع 2
The effect of long-term endurance training on serum levels of adiponectin and its expression in subcutaneous fat tissue of obese diabetic rats
Abstract
Objective: The present experimental study was conducted with the aim of determining the effect of 10 weeks of endurance training on serum levels and expression of adiponectin in subcutaneous adipose tissue, as well as glucose and insulin resistance in type 2 diabetic rats.
Matherials and Method: The statistical population consisted of all male Wistar rats of Baqiyatullah University of Medical Sciences, from which 14 rats weighing 220±10 g were purchased. In the following, the studied rats were subjected to the effect of 8 weeks of high-fat diet and intraperitoneal injection of STZ type 2 diabetes and were randomly divided into two groups (control and aerobic). Then the aerobic group participated in an aerobic (endurance) training for 10 weeks with 5 sessions per week. Finally, 48 hours after the last training session, the fasting levels of glucose, serum adiponectin, insulin resistance and adiponectin expression in the subcutaneous adipose tissue of both groups were measured and compared by independent t-test.
Results: Aerobic training led to a significant decrease in fasting glucose and insulin resistance and a significant increase in the expression of adiponectin in subcutaneous fat tissue compared to the control group. However, serum adiponectin did not change significantly in response to aerobic exercise.
Conclusion: Based on these findings, the improvement of blood glucose and insulin resistance in rats in the aerobic group compared to the control group is probably rooted in the increased expression of adiponectin in the subcutaneous fat tissue in response to aerobic exercise. However, understanding the mechanisms responsible for improving glucose homeostasis in response to exercise training requires the measurement of other genetic and hormonal components.
Keywords: Aerobic exercise, Gene expression, Insulin resistance, Glucose homeostasis, Type 2 diabetes
مقدمه:
در طول دو دهه اخیر چاقی و افزایش چربی بدن بویژه چاقی شکمی از مشکلات عمده سلامت عمومی دنیای کنونی گزارش شده است و ناهنجاری های قلبی- عروقی بویژه دیابت نوع 2 را در سنین میانسالی و بزرگسالی را به همراه دارد(1). بافت چربی سفید منبع عظیم ذخایر چربی است بطوریکه چربی های بدن در قالب تری گلیسرید ذخیره نموده و در زمان نیاز به جریان خون رها می کند(2). التهاب ناشی از سایتوکین های چرخه خون از مشکلات بیماران قلبی- عروقی، سندرم متابولیک و دیابت نوع 2 است(3). سایتوکین ها گروهی از هورمون های پلی پپتیدی هستند که عمدتا بوسیله بافت چربی سفید سنتز یا تولید می شوند(4).
آدیپونکتین هورمونی پپتیدی 247 اسیدآمینه ای دارای وزن مولکولی 30 کیلو دالتون است که بواسطه نقش آنتی آتروژنیکی و ضد التهابی آن علاوه بر تاثیر بر هموستاز انرژی و وزن بدن از اهمیت ویژه ای در عملکرد انسولین و شیوع ییا شدت دیابت نوع 2 در افراد چاق برخوردار است(4،5). یافته های علمی از آدیپونکتین به عنوان شاخص پیشگوی مقاومت انسولین در دیابتی های نوع 2 یاد می کنند(7). همچنین افزایش شاخص های نیمرخ چربی در بیماران دیابتی متعدد گزارش شده است(8،9). اختلال یا کاهش ترشح آدیپونکتین از سلول های چربی در افراد چاق، شیوع التهاب سیستمیک و مقاومت انسولین که از مشخصه های دیابت نوع 2 است را به دنبال دارد(10). موثرترین عامل کاهش آدیپونکتین پدیده چاقی است(11).
اختلال در ترشح و سطوح سیستمیک آدیپونکتین نقش کلیدی را در پاتوژنز عملکرد انسولین و دیابت نوع 2 بازی می کند(12). منابع تحقیقی مشخص نموده اند که سطوح پایین تر آدیپونکتین از ریسک فاکتورهای مهم پیشگوی مقاومت انسولین و دیابت نوع 2 است(13،14،15). در گونه های حیوانی، کاهش سطوح سیستمیک آدیپونکتین با افزایش مقاومت انسولین و شیوع دیابت نوع 2 همراه است(16). مطالعات روی دیابتی ها نشان داده اند که آدیپونکتین آنها پایین تر از افراد سالم است(17،18). در افراد مقاوم به انسولین یا دیابتی های نوع 2، کاهش آدیپونکتین همچنین به افزایش تولید VLDL و افزایش تری گلیسرید خون می انجامد(19).
برخی مطالعات بالینی نوعی ارتباط معکوس بین سطوح آدیپونکتین و انسولین ناشتا را گزارش کرده اند(20). بطوریکه انسولین را به عنوان مهار کننده آدیپونکتین در انسان ها و مدل های حیوانی گزارش نموده اند(20). با این وجود، یافته های یک مطالعه روی موش ها آشکار نمود که علیرغم سطوح پایین آدیپونکتین، مقاومت انسولین نیز در سطح نرمالی قرار داشت(21). از طرفی عدم ارتباط آدیپونکتین با حساسیت انسولین در مطالعه دیگری مشاهده شد(22).
در یک جمع بندی، کاهش سطوح سیستمیک آدیپونکتین همچنین کاهش بیان بافتی آدیپونکتین در بافت های هدف نظیر بافت چربی و عضلانی با کاهش عملکرد انسولین و پدیده هایپرگلیسیمی همراه است که افزایش گلوکز خون بویژه در بیماران دیابتی نوع 2 را به دنبال دارد. از این رو، افزایش بیان یا سطوح سرمی آن در این بیماران راهکار مناسبی جهت بهبود نیمرخ گلیسیمیک بشمار می رود. در این زمینه برخی مطالعات اثر متدهای تمرینی مختلف بر این متغیر گزارش شده اند. بطوریکه، در یک مطالعه تمرینات شنای 8 هفته ای به افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی احشایی منجر شد (23). در مطالعه دیگری نیز 8 هفته تمرین هوازی به افزایش پروتئین آدیپونکتین در بافت چربی احشایی منجر شد (24). برخی مطالعات نیز بهبود عملکرد انسولین در پاسخ به تمرینات ورزشی را مستقل از تغییرات آدیپونکتین گزارش نموده اند(25). مرور شواهد مذکور از اندازه گیری بیان یا سطوح پروتئین آدیپونکتین به طور مجزا و اغلب در بافت چربی احشایی حکایت دارد و مطالعات محدودی بیان آن را در بافت چربی زیر پوستی با هدف تعیین اثر آن بر عملکرد انسولین گزارش نموده اند. از طرفی، کمتر مطالعه ای پاسخ همزمان سطوح سرمی و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در رت های دیابتی به تمرینات استقامتی طولانی مدت را دنبال نموده است. از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح آدیپونکتین سرم و بیان آن در بافت چربی زیر پوستی رت های نر ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 همچنین سطوح گلوکز ناشتا و حساسیت انسولین انجام می گیرد.
مواد و روش ها :
این مطالعه در دسته پژوهش‌های نیمه تجربی و از نوع بنیادی است.
جامعه آماری مطالعه حاضر را رت‌های نر ویستار دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تشکیل میدهند. نمونه آماری عبارتند از 14 سر رت نر ویستار 10 هفته‌ای در دامنه وزنی 10±220 گرم که از جامعه آماری انتخاب و در ادامه به 2 گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند.
تغذیه و نگهداری رت های مورد مطالعه
کلیه رت های مورد مطالعه در شرایط کنترل شده نور (12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی، شروع روشنایی 6 عصر و شروع خاموشی 6 صبح) با دمای (3±22 سانتی گراد)، و رطوبتی در دامنه 30 تا 60 نگهداري شدند. تعداد سه رت در قفس هایی از جنس پلکسی گلاس با درب توري و به ابعاد 25 در 27 در 43 سانتی متر به گونه‌ای نگهداري شدند که آزادانه به آب و غذاي پرچرب دسترسی داشته باشند.
شیوه القاء دیابت نوع 2 (رژیم غذایی پرچرب + استرپتوزوتوسین)
برای القای دیابت نوع 2، از رژیم غذایی پرچرب برای مدت 8 هفته و سپس تزریق محلول تازه تهیه شده STZ در بافر سیترات با 5/4=PH نیز به صورت داخل صفاقی با دوز 25 میلی گرم بر کیلوگرم انجام گرفت.
جهت تهيه غذاي پرچرب به غذاي استاندارد رت های صحرايي كه از شركت خوراك پارس دام خريداري گرديد 1% پودر كلسترول و 1% روغن ذرت 100% خالص اضافه شد(26،27). یک هفته پس از القای دیابت، گلوکز خون ناشتا اندازه گیری و قند خون بین 150 تا 400 میلی گرم بر دسی لیتر به عنوان معیاری برای اطمینان از ابتلای موش ها به دیابت نوع 2 در نظر گرفته شد(28).
معیار های ورود و خروج:
- مکان و زمان اجرای تمرینات ورزشی مشابه است.
- روش اندازه گیری بیان ژن و سایر متغیرهای بیوشیمایی در همه رت ها یکسان است.
- در ابتدای مطالعه، همه رت ها در دامنه وزنی مشابهی قرار دارند.
- تعداد 14 سر رت نر نژاد ویستار از مرکز تکثیر حیوانات آزمایشگاهی دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تهیه شد.
- آزمودنی های در محیط آزمایشگاه حیوانات با رطوبت 60-30، دمای 20 تا 25 درجه سانتیگراد و چرخه روشنایی-تاریکی 12 ساعته نگه داری شدند.
- در تحقيق حاضر، از تمرين استقامتی استفاده گرديد.
- مراحل سازگاری رت ها با محیط پس از بدو ورود یک هفته در نظر گرفته شد.
محدودیت های پژوهش
محدوديت‌هاي قابل کنترل
رژیم غذایی (دسترسی آزادانه به آب و غذاي استاندارد)
چرخه خواب و بیداری (12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی، شروع روشنایی 6 عصر و شروع خاموشی 6 صبح)
میزان فعالیت در طول شبانه روز (تعداد سه رت در قفس هایی از جنس پلکسی گلاس با درب توري و به ابعاد 25 در 27 در 43 سانتی متر)
کنترل رطوبت هوا (توسط دستگاه دستگاه بخور بینن 30 تا 60 درصد
محدوديت‌هاي خارج از کنترل
- سایر تغییرات ژنتیکی موثر در دیابت نوع 2 پس از القاء دیابت
- اندازه گیری نکردن میانجی های التهابی و ضد التهابی
- اندازه گیری نکردن سایر فاکتورهای ژنتیکی موثر در عملکرد انسولین و فرآیند رهایی گلوکز کبدی
- اندازه گیری نکردن ژن های موثر هموستاز گلوکز در سایر بافت های بدن نظیر کبد، بافت چربی و عضلانی
متغیرهای تحقیق:
متغیرهای مستقل: 10 هفته تمرین هوازی
متغیرهای وابسته:
سطح سرمی آدیپونکتین، بیان ژن آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی، گلوکز و مقاومت انسولین
وسایل و ابزار کار با حیوانات و تجیهزات ازمایشگاهی
- دستگاه نوارگردان ویژه جوندگان ساخت ایران
- دستگاه تهویه هوا
- دستگاه بخور برای تنظیم رطوبت محیط
- رطوبت سنج
- دماسنج
- تایمر
- ترازوی وزن کشی مختص حیوان ساخت کشور ژاپن با دقت 01/0 گرم ، EK-3000i
- داروی بیهوشی زایلازین 2 درصد، کتامین 10 درصد
- ست تشریح شامل قیچی، دسته اسکالپل، پنس و ... برای نمونه برداری از حیوانات
- سرنگ انسولین برای خونگیری از حیوانات
- RNA laterTM2 با نسبت 20 درصد برای به تاخیر انداختن RNA مارک فیوژن آلمان
- میکروتیوپ 8/1 برای نگه داری نمونه ها
- لوله آزمایش لخته و EDTA
- سر سمپلر و سمپلر برای جداسازی سرم
- دستگاه سانتریفیوژ
- کیت آزمایشگاهی آدیپونکتین و انسولین سرم از نوع الیزا
- دستگاه ELISA Reader ساخت کشور المان برای اندازه گیری انسولین سرم
- دستگاه Real time برای اندازه گیری بیان ژن ساخت کشور آلمان
رت‌های نر ویستار خریداری شده به شیوه تصادفی در 2 گروه دیابتی نوع 2 (گروه هوازی، گروه کنترل) به شیوه زیر تقسیم شدند:
1) گروه هوازی
2) گروه کنترل
گروه دوم (گروه کنترل): این گروه عبارتند از 7 سر رت نر ویستار 10 هفته ای که از طریق رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی STZ دیابتی میشوند و در هیچ برنامه تمرینی شرکت ندارند و همزمان با گروه تناوبی تشریح می شوند.
قربانی کردن موش ها و نمونه برداری بافتی
48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی (10 تا 12 ساعت ناشتا)، رت های مورد مطالعه در هر گروه بواسطه تزریق داخل صفاقی مخلوط کتامین 10 درصد و با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم و زایلوزین 2 درصد و با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم بیهوش شدند. سپس قفسه سینه حیوان شکافته شده و برای اطمینان از کمترین آزار حیوان، نمونه خون بطور مستقیم از قلب حیوان گرفته شد. در ادامه بافت چربی زیرپوستی رت‌ها نمونه‌برداری شده و پس از شستشو در سرم فیزیولوژیک در میکروتیوب های 8/1 حاوی مایع RNAlaterTM1 با نسبت 20 درصد غوطه‌ور گردید و جهت انجام آزمایش‌های ژنتیک به آزمایشگاه انتقال داده شد.
جمع آوري نمونه خون: ( جهت اندازه گیری انسولین و گلوکز ناشتا)
پس از اطمینان از بیهوشی، قفسه سینه حیوان توسط تیغ جراحی شکافته و نمونه های خون به طور مستقیم از قلب حیوان گرفته شد. نمونه‌های خونی در سانتریفیوژ با g×1000 به مدت 20 دقیقه برای جداسازی سرم قرار گرفته و جهت اندازه‌گیری گلوکز و انسولین سرم در دمای منفی 80 درجه نگهداری شد.
اندازه گیری متغییر های وابسته پژوهش :
اندازه گیری گلوکز
غلظت گلوکز به روش آنزیمی رنگ سنجی با فن آوری گلوکز اکسیداز و با استفاده از کیت گلوکز شرکت پارس آزمون-تهران اندازه‌گیری شد. ضریب تغییرات درون‌آزمون و برون‌آزمون گلوکز به ترتیب 74/1 و 19/1 درصد و حساسیت اندازه‌گیری 5 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر است.
اندازه گیری انسولین
انسولین سرم به روش الیزا و مطابق با استانداردهای کیت تجاری (Demeditec Diagnostic insulin ELIZA) ساخت کشور آلمان اندازه‌گیری شد. ضریب تغییرات درون‌آزمون و برون‌آزمون انسولین به ترتیب 6/2 و 88/2 درصد و حساسیت اندازه گیری 76/1 می‌باشد.
اندازه گیری مقاومت انسولین
از انسولین و گلوکز ناشتا برای اندازه گیری مقاومت انسولین طبق فرمول زیر استفاده گردید(29).
مراحل اندازه گیری های بیان ژن:
طراحی، آماده سازی پرایمر جهت پروسه Real Time PCR
پرایمر Reverse در کیت وجود دارد. اما پرایمر Forward باید طراحی شود. در واقع پرایمر Forward همان توالی بالغ میکرو RNA است، لیکن باید از لحاظ دمای ذوب (Tm) بررسی گردد بطوریکه در صورت هماهنگ نبودن دمای ذوب آن با پرایمر Reverse ، تغییراتی در ساختار آن داده شود. پس از طراحی پرایمر توسط متخصص ژنتیک، سفارش ساخت آن به شرکت پیشگام داده شد و متعاقب یک هفته آماده‌سازی شد. ضمن اینکه از ژن RNA-polymerz2 سلولی به عنوان ژن کنترل استفاده شد. جدول شماره 3-1 الگوی پرایمرها را نمایش می‌دهد.
جدول 3-1 : الگوی پرایمرهای مورد استفاده در پژوهش | ||||
Genes | Primer sequence | Product size | T m | Gene Bank |
Adiponectin | For: AGGATGTGAAAGTGAGCCTCTTC Rev: GGAGGAGCATGGAGCCAGAG |
159 bp |
60 |
NM_001191052.1 |
RNA PolymraseΙΙ | For: ACTTTGATGACGTGGAGGAGGAC Rev: GTTGGCCTGCGGTCGTTC |
164 bp |
60 |
XM_008759265.1 |
استخراج RNA
RNA توسط کیت Rneasy protect mini kit (QIAGEN) از بافت چربی زیرپوستی مطابق با دستورالعمل شرکت استخراج می‌شود. بطوریکه 20 میلی‌گرم از بافت را با استفاده از اسکالپر خرد نموده و وارد میکروتیوپ می‌کنیم و سپس RNA با استفاده از کیت RNeasy Protect مطابق با دستورالعمل شرکت سازنده آلمانی استخراج می‌شود.
انجام Real time-PCR
پس از استخراج RNA ، برای اطمینان از کافی بودن غلظت RNA در تهیه cDNA ، OD آن توسط دستگاه نانودراپ چک می‌شود. تعیین gene mRNA توسط RT-Real time PCR به وسیله سیستم روتوژن 6000 با استفاده از کیت تک مرحله ای One Step SYBR TAKARA از شرکت تاکارا مطابق با دستور العمل شرکت استفاده می‌گردد. آنالیز منحنی ذوب در پایان چرخه PCR به منظور تعیین اعتبار محصول PCR مورد انتظار انجام می‌گیرد. پروتکل چرخه حرارتی مورد استفاده دستگاه روتوژن در Real time-PCR شامل: °42 به مدت 20 دقیقه، °95 به مدت 2 دقیقه و 40 سیکل با °94 به مدت 10 ثانیه و °60 به مدت 40 ثانیه است. پس از مرحله PCR ، جهت مطالعه ویژگی پرایمرها، از دماهای 50 تا °99 درجه سانتیگراد برای تهیه منحنی ذوب استفاده می‌گردد. ازRNA Polymrasell به عنوان ژن کنترل جهت تعیین بیان ژن های مورد مطالعه استفاده می‌شود. CT های مربوط به واکنش‌ها توسط نرم افزار دستگاه Real time-PCR استخراج و ثبت می‌گردد.
از آزمون شاپرو ویلک جهت اطمینان از توزیع نرمال داده ها استفاده می‌گردد. برای توصیف داده و رسم نمودارها از آمار توصیفی و براي مقايسه گروه‌ها در متغيرهاي مورد مطالعه از آزمون تی همبسته استفاده شد بطوریکه:
در مرحله اول، براي اندازه گيري و مقايسه وزن بدن بين گروه هاي مورد مطالعه در شرايط قبل و پس از مداخله تمريني از آزمون تی مستقل استفاده شد. همچنين از آزمون تي همبسته براي تعيين تغييرات درون گروهي (مقايسه پيش و پس آزمون در هر گروه) استفاده شد.
در مرحله دوم، مقادير هر يك از متغيرها (مقاومت انسولین، گلوكز، آدیپونکتین سرم، بيان آدیپونکتین) توسط آزمون تي مستقل بين دو گروه كنترل و هوازی با يكديگر مقايسه مي شوند.
کليه بررسي‌هاي آماري با استفاده از نرم‌افزار SPSS/Win نسخه 22 انجام می‌گیرد.
يافته ها:
آزمون فرضیه اول:
فرض صفر، تمرینات استقامتی طولانی مدت بر سطوح سرمی آدیپونکتین در رت های صحرایی چاق دیابتی تاثیر دارد.
بر پايه يافته هاي آزمون تي مستقل، تمرين هوازی به تغییر معنی داری در سطوح سرمی آدیپونکتین در گروه هوازی نسبت به گروه كنترل منجر نشد و فرض صفر تایید می شود(جداول 4-2 و 4-3 ، نمودار 4-1).
جدول 4-2: نتایج آزمون تی مستقل برای مقایسه بيان نسبي آدیپونکتین بین گروه هاي هوازی و كنترل | |||||
متغير آماره | تعداد | درجه ی آزادی | اختلاف ميانگين | t | Sig |
آدیپونکتین (ng/ml) | 14 | 12 | 16714/0 - | 479/0 - | 640/0 |
جدول 4-3: بيان نسبي آدیپونکتین در گروه هاي هوازی و كنترل | |||
متغیر | گروه کنترل | گروه هوازی | Sig |
آدیپونکتین (ng/ml) | 63/0 ± 25/6 | 67/0 ± 73/6 | 640/0 |
آزمون فرضیه دوم:
فرض صفر، تمرینات استقامتی طولانی مدت بر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی رت های صحرایی چاق دیابتی تاثیر دارد.
بر پايه يافته هاي آزمون تي مستقل، تمرين استقامتی به افزایش معني دار بيان نسبي آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی گروه هوازی نسبت به گروه كنترل منجر شد. از اين رو، فرض صفر رد می شود (جداول 4-4 و 4-5 ، نمودار 4-2).
جدول 4-4: نتایج آزمون تی مستقل برای مقایسه بيان نسبي آدیپونکتین بین گروه هاي هوازی و كنترل | |||||
متغير آماره | تعداد | درجه ی آزادی | اختلاف ميانگين | t | Sig |
بيان نسبي آدیپونکتین | 14 | 12 | 25143/0 - | 749/2 - | 018/0 |
جدول 4-5: بيان نسبي آدیپونکتین در گروه هاي هوازی و كنترل | |||
متغیر | گروه کنترل | گروه هوازی | Sig |
بيان نسبي آدیپونکتین | 1 | 24/0 ± 25/1 | 018/0 |
آزمون فرضیه سوم:
فرض صفر، تمرینات استقامتی طولانی مدت بر گلوکز خون در رت های صحرایی چاق دیابتی تاثیر دارد.
بر پايه يافته هاي آزمون تي مستقل، تمرين استقامتی به كاهش معني دار گلوكز ناشتا گروه هوازی نسبت به گروه كنترل منجر شد. از اين رو، فرض صفر مورد تاييد قرار نمي گيرد(جداول 4-6 و 4-7 ، نمودار 4-3).
جدول 4-6: نتایج آزمون تی مستقل برای مقایسه گلوكز ناشتا بین گروه هاي هوازی و كنترل | |||||
متغير آماره | تعداد | درجه ی آزادی | اختلاف ميانگين | t | Sig |
گلوكز (mg/dL) | 14 | 12 | 714/74 | 828/11 | 001/0 |
جدول 4-7: سطوح گلوكز ناشتا در گروه هاي هوازی و كنترل | |||
متغیر | گروه کنترل | گروه هوازی | Sig |
گلوكز (mg/dL) | 14 ± 276 | 9 ± 201 | 001/0 |
آزمون فرضیه چهارم:
فرض صفر، تمرینات استقامتی طولانی مدت بر مقاومت انسولین در رت های صحرایی چاق دیابتی تاثیر دارد.
بر پايه يافته هاي آزمون تي مستقل، تمرين استقامتی به کاهش معنی دار مقاومت انسولین در گروه هوازی نسبت به گروه كنترل منجر شد. از اين رو، فرض صفر مورد تاييد قرار نمي گيرد (جداول 4-8 و 4-9 ، نمودار 4-4).
جدول 4-6: نتایج آزمون تی مستقل برای مقایسه مقاومت انسولین بین گروه هاي هوازی و كنترل | |||||
متغير آماره | تعداد | درجه ی آزادی | اختلاف ميانگين | t | Sig |
مقاومت انسولین (HOMA-IR) | 14 | 12 | 80429/0 | 682/5 | 001/0 |
جدول 4-7: سطوح مقاومت به انسولین در گروه هاي هوازی و كنترل | |||
متغیر | گروه کنترل | گروه هوازی | Sig |
مقاومت انسولین (HOMA-IR) | 27/0 ± 09/4 | 26/0 ± 28/3 | 001/0 |
بحث و نتيجه گيري:
مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات استقامتی بر سطوح سرمی آدیپونکتین و بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های نر دیابتی نوع 2 انجام گرفت بطوریکه جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله تشکیل میدهند که از بین آنها 14 سر رت نر 10 هفته ای با وزن 10±220 گرم (در ابتدا) خریداری شدند. در ادامه رت های مورد مطالعه که همگی از ویژگی های فیزیکی و سنی مشابهی برخوردارند توسط 8 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) دیابتی نوع 2 شدند و در ادامه به شیوه تصادفی به گروه های دیابتی هوازی و کنترل تقسیم شدند. رت ها در حیوانخانه در شرایط کنترل شده نور(12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی، شروع روشنایی 6 عصر و شروع خاموشی 6 صبح)، دما (3±22 سانتی گراد)، و رطوبت(میانگین 30 درصد) نگهداري شدند. گروه هوازی از هفته بیستم در یک دوره تمرینات هوازی 10 هفته ای به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب دویدن روی تریدمیل شرکت کردند. همه رت ها گروه، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح شدند. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند و همزمان با گروه هوازی تشریح شدند. نهایتا پس از اندازه گیری متغیرها و مقایسه آنها بین دو گروه یافته ها به شرح زیر خلاصه شدند:
- 10 هفته تمرین استقامتی به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب دویدن روی تریدمیل به افزایش معنی دار بیان آدیپونکتین در بافت چربی رت های دیابتی نوع 2 نسبت به گروه کنترل منجر شد.
- 10 هفته تمرین استقامتی به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب دویدن روی تریدمیل به تغییر معنی داری در آدیپونکتین سرم رت های دیابتی نوع 2 نسبت به گروه کنترل منجر نشد.
- 10 هفته تمرین هوازی به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب دویدن روی تریدمیل به کاهش سطوح گلوکز خون در رت های دیابتی نوع 2 نسبت به گروه کنترل منجر شد.
- 10 هفته تمرین هوازی به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب دویدن روی تریدمیل به کاهش مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 نسبت به گروه کنترل منجر نشد.
بحث و بررسی
افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی یافته اصلی مطالعه حاضر است. به عبارتی، 10 هفته تمرین استقامتی به تعداد 5 جلسه در هفته به افزایش بیان ژن آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی رت های چاق دیابتی نوع 2 نسبت به گروهی که در تمرینات شرکت نداشته اند منجر شد. تمرینات استقامتی همچین با کاهش سطوح گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین نسبت به گروه کنترل همراه بود. بر پایه شواهد آزمایشگاهی که از نقش موثر آدیپونکتین بر عملکرد انسولین حمایت نموده اند این یافته ها به نوعی از اثربخشی این شیوه تمرینی بر مسیرهای سیگنالینگ انسولین در بافت چربی زیر پوستی با تاکید بر نقش موثر آدیپونکتین اشاره دارند. بهبود عملکرد انسولین و افزایش بیان آدیپونکتین در مطالعه حاضر در حالی گزارش می شود که تمرینات استقامتی با عدم تغییر سطوح سرمی آدیپونکتین در گروه هوازی نسبت به گروه کنترل همراه بود. در خصوص تاثیر تمرینات ورزشی بر فاکتورهای تعیین دیابت و مولفه های هورمونی و ژنتیکی موثر بر عملکرد انسولین تاکنون مطالعات گسترده ای انجام شده است و بسته به نوع، مدت و شدت تمرین و ابزار اندازه گیری و جمعیت مورد مطالعه یافته های متعددی گزارش شده اند که در این بین نتایج ناهمسو و متناقضی نیز گزارش شده اند.
بطوریکه، مالتیس و همکاران(2016)، عدم تغییر انسولین و گلوکز در پاسخ به 4 ماه تمرین مقاومتی را گزارش نموده اند(30). همچنین در مطالعه دیگری، 20 هفته فعالیت ورزشی در قالب 3 الی 5 جلسه با شدت 70 درصد VO2max درهفته به تغییری در هموگلوبین گلیکوزیله به عنوان برآیندی از تغییرات طولانی مدت گلوکز منجر نشد(31). با این وجود، گلانز و همکاران(2009)، کاهش قابل توجه گلوکز را متعاقب 6 ماه تمرین هوازی و مقاومتی را در بیماران دیابتی گزارش نموده اند(32). در مطالعه دیگری، افزایش ترشح انسولین از جزایر پانکراس ایزوله شده، متعاقب 8 هفته تمرین شنای هوازی گزارش شد(33). لوپز و همکاران(2016) نیز کاهش گلوکز خون متعاقب 12 هفته تمرین ترکیبی را به افزایش حساسیت انسولین در پاسخ به تمرینات ورزشی نسبت داده اند(34). در مطالعه عبداقادر و همکاران(2013) نیز بهبود HbA1C در بیماران دیابتی نوع 2 متعاقب 12 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط به عملکرد انسولین در بافت هدف یا افزایش حساسیت انسولین نسبت داده شد(35).
بر پایه شواهد موجود، بهبود مقاومت انسولین در موش های مورد مطالعه را شاید بتوان به افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی در پاسخ به تمرینات هوازی نسبت داد. این در حالی است که سطوح سرمی آدیپونکتین در پاسخ به تمرینات هوازی در مطالعه حاضر تغییر نکرد.
تناقض در پاسخ آدیپونکتین سرم یا بیان آدیپونکتین به متدهای تمرینی مختلف نیز گاها به چشم می خورد. بطوریکه پولاک و همکاران(2006)، عدم تغییر آدیپونکتین سرم و پلاسما همچنین عدم تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی ناحیه شکمی را متعاقب 12 هفته تمرین هوازی زنان چاق گزارش نموده اند(36). در مطالعه دای و همکاران(2013) نیز 6 ماه تمرین استقامتی به تعداد 5 جلسه در هفته به افزایش سطوح سرمی آدیپونکتین، افزایش بیان آدیپونکتین در عضله اسکلتی و عدم تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی رت های اسپراگ داولی منجر شد(37). با این وجود، در مطالعه هوانگ و همکاران(2006)، علیرغم عدم تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی سفید رت های آزمایشگاهی در پاسخ به تمرینات هوازی 8 هفته ای اما بیان رسپتور نوع 1 آدیپونکتین در بافت کبد و عضلانی به میزان معنی داری افزایش یافت(38). در مطالعه فاریاس و همکاران(2012)، 12 هفته تمرین شنا به تعداد 5 جلسه در هفته به افزایش بیان رسپتور 1 آدیپونکتین در بافت چربی، کبدی و عضله اسکلتی رت های آزمایشگاهی منجر شد(39). در مطالعه بلوهر(2007)، 4 هفته تمرین هوازی به تعداد 3 جلسه در هفته به افزایش بیان رسپتور 1 و 2 آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی و عضلانی زنان و مردان دیابتی نوع 2 منجر شد(40). مارکوفسکی و همکاران(2013) نیز افزایش سطوح سرمی آدیپونکتین را 12 هفته تمرین هوازی به تعداد 3 روز در هفته گزارش نموده اند(41). در مطالعه لی و همکاران(2015)، 12 هفته تمرین هوازی در قالب 40 دقیقه جاجینگ/دویدن با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه به تعداد 5 روز در هفته به افزایش بیان آدیپونکتین در سلول های تک هسته ای خون، حساسیت انسولین و سطوح آدیپونکتین سرم همراه با کاهش محیط شکم و افزایش VO2max در مردان جوان منجر شد. این یافته ها به این نکته اشاره دارد که افزایش سطوح سرمی و بیان آدیپونکتین در سلول های تک هسته ای خون بواسطه تمرینات ورزشی به بهبود حساسیت انسولین و هموستاز گلوکز منجر می شود(42).
علیرغم عدم تغییر آدیپونکتین سرم، شواهد پژوهشی به این نکته اشاره دارند که آدیپونکتین به افزایش متابولیسم گلوکز بویژه در عضلات اسکلتی منجر می شود(43). علاوه بر این آدیپونکتین با کاهش تولید گلوکز کبدی بوسیله مهار مستقیم آنزیم های گلوکونئوژنز کبدی یعنی فسفوآنول پیروات کربوکسی کیناز و گلوکز- 6 - فسفات به کاهش غلظت گلوکز خون و بهبود کنترل گلیسمیک و حساسیت انسولین منجر می شود(44). این سایتوکین ضد التهابی، اکسیداسیون اسید های چرب در بافت هدف و تحویل اسید چرب غیر اشباع به کبد را کاهش می دهد که به کاهش سنتز تری گلیسرید کبدی و ترشحvLDL منجر می شود(45). از دیگر یافته های مطالعه حاضر کاهش مقاومت انسولین در پاسخ به تمرینات استقامتی است. محققان کاهش مقاومت انسولین متعاقب فعالیت ورزشی را به افزایش سطح آدیپونکتین خون نسبت داده اند(46). ارتباط بین تمرین هوازی و کاهش حساسیت انسولین ناشی از آدیپونکتین به احتمال زیاد به تغییر در بیان رسپتورهای آدیپونکتین وابسته است(47).
محققان یکی از مکانیسم های افرایش عملکرد انسولین بواسطه فعالیت ورزشی را به افزایش چگالی مویرگی بین تارهای عضلانی و بهبود سیگنال های بین سلولی انسولین نسبت داده اند(48).
عوامل مداخله گر چندگانه ای نظیر رژیم غذایی، مدت و شدت تمرین و تغییرات سطوح چربی بدن در تغییر سطوح آدیپونکتین سیستمیک بواسطه فعالیت ورزشی موثرند. چندین مطالعه افزایش بیان گیرنده های آدیپونکتین را در بافت های هدف انسان ها و مدل های حیوانی مشاهده نموده اند. این مطالعات افزایش سطوح آدیپونکتین و بیان گیرنده های آن را بواسطه فعالیت ورزشی بسته به شدت و مدت تمرین متفاوت گزارش نموده اند(49،50). در این رابطه ژانگ و همکاران عنوان نموده اند که تغییر در سطوح آدیپونکتین به شدت و مدت فعالیت ورزشی وابسته است(51).
برخی مطالعات دیگر نیز عنوان نموده اند که کاهش آدیپونکتین تنها زمانی رخ می دهد که برنامه رژیم غذایی یا فعالیت ورزشی با کاهش وزن یا توده چربی همراه باشد(52). در مطالعه حاضر نیز وزن بدن در رت های گروه هوازی به میزان معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. به عبارتی، اجرای تمرینات هوازی با کاهش معنی دار وزن بدن در گروه هوازی نسبت به گروه کنترل همراه بود.اما علیرغم یافته های مذکور، یک مطالعه اخیر نشان داد که 4 هفته تمرین هوازی به افزایش 97 درصدی آدیپونکتین در افراد چاق و افزایش 86 درصدی آن در افراد دیابتی نوع 2 بدون کاهش معنی دار وزن بدن منجر شد(49). در مطالعه دیگری متعاقب یک برنامه تمرین هوازی 10 هفته ای، افزایش دو برابری آدیپونکتین در غیاب کاهش وزن مشاهده شد(53). برخی محققان به این نکته اشاره نموده اند که عدم افزایش آدیپونکتین خون بواسطه فعالیت ورزشی احتمالا می تواند به دلیل افزایش همزمان دیگر سیتوکین ها و هورمون هایی که در کاهش سطوح آدیپونکتین موثرند باشد(54،55). علیرغم مواردی که اشاره شد علیرغم افزایش معنی دار بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی در پاسخ به تمرینات هوازی در مطالعه حاضر اما سطوح سرمی آن بدون تغییر ماند. این در حالی است که تمرینات هوازی با کاهش قابل توجه گلوکز و مقاومت انسولین همراه بود. دلیل احتمالی افزایش غیر معنی دار آدیپونکتین را شاید بتوان به تعداد کم نمونه مورد مطالعه و پراکندگی نمرات یا انحراف استاندارد بالای داده ها نسبت داد.
نتیجه گیری
بر پایه یافته های مطالعه حاضر، علیرغم عدم تغییر آدیپونکتین سرم متعاقب تمرینات استقامتی در رت های چاق دیابتی، اما نیمرخ گلیسیمیک و مقاومت انسولین بهبود می یابد. با توجه به نقش موثر آدیپونکتین بر مسیرهای سیگنالینگ انسولین در بافت هدف، بهبود گلوکز و مقاومت انسولین را شاید بتوان به افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی در پاسخ به تمرینات هوازی نسبت داد. چراکه تمرینات هوازی با افزایش بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی نسبت به گروه کنترل همراه بود. علیرغم این شواهد، شناخت مکانیسم های اصلی عهده دار تغییر در مسیرهای سیگنالینگ انسولین در پاسخ به تمرینات ورزشی نیازمند مطالعات بیشتر در این زمینه است.
References:
1. Galic S, Oakhill JS, Steinberg GR. Adipose tissue as an endocrine organ. Mol Cell Endocrinol. 2010; 316(2):129-39.
2. Spiegelman BM, and Flier JS. Obesity and regulation of energy balance. Cell. 2001; 104:531–543.
3. Ross R. Atherosclerosis: an inflammatory disease. N Engl J Med. 1999; 340:115–26.
4. ‘Ekmekci H, Ekmekci OB. The role of adiponectin in atherosclerosis and thrombosis. Clin Appl Thromb Hemost. 2006; 12:163–8.
5. Hadaegh F, Harati H, Ghanbarian A, Azizi F: Association of total cholesterol versus other serum lipid parameters with the short-term prediction of cardiovascular outcomes: Tehran Lipid and Glucose Study. Eur J Cardiovasc Prev Rehabil. 2006; 13:571-577.
6. Genuth S, Alberti KG, Bennett P, Buse J, Defronzo R, Kahn R et al: Follow-up report on the diagnosis of diabetes mellitus. Diabetes Care. 2003; 26:3160-3167.
7. Kubota N, Terauchi Y, Yamauchi T, Kubota T, Moroi M, Matsui J et al. 2002. Disruption of adiponectin causes insulin resistance and neointimal formation. J Biol Chem 277:25863–25866.
8. Uusitupa MI, Niskanen LK, Siitonen O, Voutilainen E, Pyorala K: Ten-year cardiovascular mortality in relation to risk factors and abnormalities in lipoprotein composition in type 2 (non-insulin-dependent) diabetic and non-diabetic subjects. Diabetologia. 1993; 36:1175-1184.
9. Barrett-Connor E, Grundy SM, Holdbrook MJ: Plasma lipids and diabetes mellitus in an adult community. Am J Epidemiol. 1982; 115:657-663.
10. Moreno-Aliaga MJ, Lorente-Cebrián S, Martínez JA. Regulation of adipokine secretion by n-3 fatty acids. Proc Nutr Soc. 2010; 69(3):324-32.
11. Arita Y, Kihara S, Ouchi N et al. Paradoxical decrease of an adipose-specific protein, adiponectin, in obesity. Biochem Biophys Res Commun. 1999; 257:79–83.
12. Yamauchi T, Kamon J, Waki H, Terauchi Y, Kubota N, Hara K et al. 2001. The fat-derived hormone adiponectin reverses insulin resistance associated with both lipoat- rophy and obesity. Nat Med 7:941–946.
13. Statnick MA, Beavers LS, Conner LJ, Coromi -nola H, Johnson D, Hammond CD, et al. (2000).Decreased expression of apM1 in omental and subcutaneous adipose tis- sue of humans with type 2 diabetes. Int J Exp Diabetes Res, 1:81-8.
14. Haluzik M, Parizkova J, Haluzik MM (2004). Adiponectin and its role in the obesity induced insulin resistance and related complications. Physiol Res, 53:123-29.
15. Matsubara M, Katyose S, Maruoka S.2003. Decreased plasma adiponectin concentra- tions in nondiabetic women with elevated homeostasis model assessment ratios. Eur J Endocrinol, 148:343-50.
16. Hotta K, Funahashi T, Bodkin NL, Ortmeyer HK, Arita Y, Hansen BC, Matsuzawa Y 2001 Circulating concentrations of the adipocyte protein adi- ponectin: a decrease in parallel with reduced insulin sensitivity during the progression of type 2 diabetes in Rhesus monkeys. Diabetes 50:1126–1133.
17. Punthakee Z, Delvin EE, O’Loughlin J: Adiponectin, adiposity, and insulin re- sistance in children and adolescents. J Clin Endocrinol Metab 91:2119–2125, 2007.
18. Snehalatha C, Ramachandran A, Mukesh B: Plasma adiponectin is an indepen dent predictor of type 2 diabetes in Asian Indians. Diabetes Care. 2003; 26: 3226–3229.
19. Freubis J, Tsao TS, Javorschi S, Ebbets-ReedD, EricksonMR, Yen FT et al. 2001. Proteolytic cleavage product of 30 a adipocyte comple- ment-related protein increases fatty acid oxidation in muscle and causes weight loss in mice. Proc Natl Acad Sci USA 98:2005–2010.
20. Yang WS, LeeWJ, Funahashi T, Tanaka S,Matsuzawa Y, Chao CL et al. 2002. Plasma adiponectin levels in overweight and obese Asians. Obes Res 10:1104–1110.
21. Ma K, Cabrero A, Saha P, Kojima H, Li L, Hing-Junn B, Paul A, Chan L 2002 Increased b-oxidation but no insulin resistance on glucose intolerance in mice lacking adiponectin. J Biol Chem 277:34658–34661.
22. Martin M, Palaniappan LP, Kwan AC, Reaven GM: Ethnic differences in the relationship between adiponectin and in- sulin sensitivity in South Asian and Cau- casian women. Diabetes Care. 2008; 31:798- 801.
23. Tang Z, Yuan L, Gu C, Liu Y, Zhu L. Effect of exercise on the expression of adiponectin mRNA and GLUT4 mRNA in type 2 diabetic rats. J Huazhong Univ Sci Technol Med Sci 2005; 25(2): 191–193, 201.
24. Su M, Bai YP, Song WW, Wang M, Shen RR, Du KJ, Xia XQ, Nie LW. Effect of exercise on adiponectin in aged obese rats. Zhongguo Ying Yong Sheng Li Xue Za Zhi. 2018 Apr 8; 34(4):345-349.
25. Pan XR, Li GW, Hu YH. Effects of diet and exercise in preventing NIDDM in people with impaired glucose tolerance. The Da Qing IGT and Diabetes Study. Diabetes Care 1997; 20(4): 537–544.
26. Davidson EP, Holmes A, Coppey LJ, Yorek MA. Effect of combination therapy consisting of enalapril, α-lipoic acid, and menhaden oil on diabetic neuropathy in a high fat/low dose streptozotocin treated rat. Eur J Pharmacol. 2015 Oct 15; 765:258-67.Schick, Evan Epstein, The effect of FoxO1 on glycemic control and skeletal muscle glucose uptake and lipid metabolism. (2014). Theses and Dissertations. Paper 1642.
27. Yazdanpazhooh S, Banaeifar A, Arshadi S, Eizadi M. Six Weeks Resistance Training Effect on FTO Expression in Type II Diabetes Rats. IJDO. 2018; 10 (4): 216-222.
28. Eizadi M, Ravasi AA, Soory R, Baesi K, Choobineh S. The Effect of Three Months of Resistance Training on TCF7L2 Expression in Pancreas Tissues of Type 2 Diabetic Rats. Avicenna J Med Biochem. 2016 June; 4(1):e34014.
29. McAuley KA, Williams SM, Mann JI, Walker RJ, Lewis-Barned NJ, Temple LA, Duncan AW. Diagnosing insulin resistance in the general population. Diabetes Care. 2001 Mar; 24(3):460-4.
30. Maltais ML, Perreault K, Courchesne-Loyer A, Lagacé JC, Barsalani R, Dionne IJ. Effect of Resistance Training and Various Sources of Protein Supplementation on Body Fat Mass and Metabolic Profile in Sarcopenic Overweight Older Adult Men: A Pilot Study. Int J Sport Nutr Exerc Metab. 2016 Feb; 26(1):71-7.
31. Vancea DM, Vancea JN, Pires MI, Reis MA, Moura RB, Dib SA. Effect of frequency of physical exercise on glycemic control and body composition in type 2 diabetic patients. Arq Bras Cardiol. 2009; 92(1):23-30.
32. Glans F, Eriksson KF, Segerström A, Thorsson O, Wollmer P, Groop L. Evaluation of the effects of exercise on insulin sensitivity in Arabian and Swedish women with type 2 diabetes. Diabetes Res Clin Pract. 2009 Jul; 85(1):69-74.
33. Oliveira CAM, Paiva MF, Mota CAS, Ribeiro C, Leme JACA, Luciano E, et al. Exercise at anaerobic threshold intensity and insulin secretion by isolated pancreatic islets of rats. Islets. 2010 Jul-Aug; 2(4):240-6.
34. Lopes WA, Leite N, da Silva LR, Brunelli DT, Gáspari AF, Radominski RB, Chacon-Mikahil MP, Cavaglieri CR. Effects of 12 weeks of combined training without caloric restriction on inflammatory markers in overweight girls. J Sports Sci. 2016 Oct;34(20):1902-12.
35. Abd El-Kader S, Gari A, Salah El-Den A. Impact of moderate versus mild aerobic exercise training on inflammatory cytokines in obese type 2 diabetic patients: a randomized clinical trial. Afr Health Sci. 2013 Dec; 13(4):857-63.
36. J, Klimcakova E, Moro C, Viguerie N, Berlan M, Hejnova J, Rich¬terova B, Kraus I, Langin D, Stich V. Effect of aerobic training on plas¬ma levels and subcutaneous abdominal adipose tissue gene expres¬sion of adiponectin, leptin, interleukin 6, and tumor necrosis factor al¬pha in obese women. Metabolism 2006; 55:1375-1381.
37. Dai Y, Pang J, Gong H, Fan W, Zhang TM. Roles and tissue source of adi¬ponectin involved in lifestyle modifications. J Gerontol A Biol Sci Med Sci 2013; 68:117-128.
38. Huang H, Iida KT, Sone H, Yokoo T, Yamada N, Ajisaka R. The effect of exercise training on adiponectin receptor expression in KKAy obese/diabetic mice. J Endocrinol 2006; 189:643-653.
39. Farias JM, Maggi RM, Tromm CB, Silva LA, Luciano TF, Marques SO, Lira FS, de Souza CT, Pinho RA. Exercise training performed simulta¬neously to a high-fat diet reduces the degree of insulin resistance and improves adipoR1-2/APPL1 protein levels in mice. Lipids Health Dis 2012; 11:134.
40. Bluher M, Williams CJ, Kloting N, Hsi A, Ruschke K, Oberbach A, Fasshauer M, Berndt J, Schon MR, Wolk A, Stumvoll M, Mantzoros CS. Gene expression of adiponectin receptors in human visceral and subcutaneous adipose tissue is related to insulin resistance and meta¬bolic parameters and is altered in response to physical training. Dia¬betes Care 2007; 30:3110-3115.
41. Mostowik M, Gajos G, Zalewski J, Nessler J, Undas A. Omega-3 polyun¬saturated fatty acids increase plasma adiponectin to leptin ratio in sta¬ble coronary artery disease. Cardiovasc Drugs Ther 2013; 27:289-295.
42. Lee SH, Hong HR, Han TK, Kang HS. Aerobic training increases the expression of adiponectin receptor genes in the peripheral blood mononuclear cells of young men. Biol Sport. 2015 Sep; 32(3):181-6.
43. Imbeault P. Environmental influences on adiponectin levels in humans. Appl Physiol Nutr Metab. 2007 Jun; 32(3):505-11.
44. Yamauchi T, Kamon J, Minokoshi Y, Ito Y, Waki H, Uchida S et al. Adiponectin stimulates glucose utilization and fatty-acid oxidation by activating AMP-activated protein kinase. Nat Med. 2002; 8(11): 1288–95.
45. Julius U. Influence of plasma free fatty acids on lipoprotein synthesis and diabetic dyslipidemia. Exp Clin Endocrinol Diabetes. 2003; 111(5): 246-50.
46. Lara-Castro C, Luo N, Wallace P, Klein RL, Garvey WT. Adiponectin multimeric complexes and the metabolic syndrome trait cluster. Diabetes. 2006; 55(1): 249-259.
47. Vivian V, Michael CR, Gary S. Circulating adiponectin and adiponectin receptor expression in skeletal muscle: effects of exercise. Diabetes Metab Res Rev. 2007; 23(8): 600–611.
48. Nakai N, Miyazaki Y, Sato Y, Oshida Y, Nagasaki M, Tanaka M et al. Exercise training increases the activity of pyruvate dehydrogenase complex in skeletal muscle of diabetic rats. Endocr J. 2002 Oct; 49(5):547-54.
49. Bluher M, Bullen JW Jr, Lee JH. Circulating adiponectin and expression of adiponectin receptors in human skeletal muscle: associations with metabolic parameters and insulin resistance and regulation by physical training. J Clin Endocrinol Metab. 2006; 91(6): 2310–2316.
50. Punyadeera C, Zorenc AH, Koopman R. Theeffectsof exercise and adipose tissue lipolysis on plasma adiponectin concentration and adiponectin receptor expression in human skeletal muscle. Eur J Endocrinol 2005; 152(3): 427–436.
51. Zeng Q, Isobe K, Fu L. Effects of exercise on adiponectin and adiponectin receptor levels in rats. Life Sci. 2007; 80: 454-459.
52. Yang WS, Lee WJ, Funahashi T, Tanaka S, Matsuzawa Y, Chao CL et al. Weight reduction increases plasma levels of an adipose-derived anti-inflammatory protein, adiponectin. J Clin Endocrinol Metab. 2001 Aug; 86(8):3815-9.
53. KriketosAD,GanSK,PoyntenAM,FurlerSM,ChisholmDJ, Campbell LV. Exercise increases adiponectin levels and insulin sensitivity in humans. Diabetes Care. 2004; 27(2): 629–630.
54. Fasshauer M, Kralisch S, Klier M. Adiponectin gene expression and secretion is inhibited by interleukin-6 in 3T3- L1 adipocytes. Biochem Biophys Res Commun. 2003; 301(4): 1045-1050.
55. Fasshauer M, Klein J, Neumann S, Eszlinger M, Paschke R. Hormonal regulation of adiponectin gene expression in 3T3- L1 adipocytes. Biochem Biophys Res Commun. 2002; 290(3): 1084-1089.
[1] . RNA Stabilization reagent 50 mL