نمود عرفان اسلامی در غزلیات شمس در سنجش با اندیشه‌های سلیگمن
محورهای موضوعی :
اعظم یزدی¬پوران
1
(دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی گرایش غنایی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران.)
فاطمه قهرمانی
2
(استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی،اراک، ایران. )
شاهرخ حکمت
3
(استاد گروه زبان وادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران.)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
ریشه عرفان اسلامی، قران است، مهم¬ترین جهان بینی و خداجویی است. حقیقتِ عرفانِ الهی، خداست. از لحاظ ادبی و روان شناسی بر سعادت انسان تأکید دارد. عرفان اسلامی راهی برای رسیدن به سلامت روانی، پیشرفت زندگی و کمال فکری بشر است. پس از مراوده با شمس و تأثیرپذیری از قران و حدیث، تحولی عظیم در مولانا پدیدآمد. اندیشه شمس در مولانا تأثیرگذار بوده¬است. مکتب شمس مثبت اندیشیدن را در عالم درون و برون می¬داند. این ویژگی¬ها در غزلیات شمس منحصر به فرد است. اندیشه مولانا و شمس که از بزرگ¬ترین و نام¬آورترین عارفان جهان هستند، ریشه در الهیات و عرفانشان دارد. ادبیات و روان شناسی به هم مربوطند، دنیای درون، ذهن و روح، موضوع عارفان، شاعران و روان¬شناسان مثبت¬گراست. مثبت¬گرایی شاخه مهم روان¬شناسی است، اندیشه را مدیریت می¬کند. کمتر از دو دهه قدمت دارد. از مؤلفه¬هایِ مهمِ مبدعِ روان¬شناسی مثبت¬گرا، مارتین سلیگمن؛ امید و شادکامی است. معتقد است روان¬شناسی علم شناخت توانمندی انسان است، ما قادریم زندگی را با کوچ ذهنی، بسازیم. پژوهش حاضر بررسی عرفانِ اسلامیِ غزلیات شمس با تأکید برنظریه امید و شادکامی پدر علم مثبت¬گرایی سلیگمن است. کلیدواژه¬ها: عرفان اسلامی، غزلیات شمس، مثبت¬گرایی، امید، شادی.