نقد و بررسی سا‌قی‌نامۀ طغرای مشهدی

محورهای موضوعی : زبان و ادبیات فارسی

زهرا مرتضوی بیستگانی ¹ (دانش‌آموختۀ گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران)
سيد مهدی نوریان ² (استاد، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.)
مهرداد چترایی ³ (استادیار، گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد اصفهان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران.)

تاریخ دریافت : 1402/02/20 تاریخ پذیرش : 1402/06/20 تاریخ انتشار : 1402/08/01

کلید واژه: شعر فارسی, ساقی‌نامه, فرهنگ و زبان هندی, طغرای مشهدی,

چکیده مقاله :

ساقی‌نامه از گونه‌های ادبی است که به‌ویژه در عصر صفوی مورد توجه قرار گرفت و ساقی‌نامه‌هایی مفصل، اغلب به تقلید از ساقی‌نامۀ ظهوری ترشیزی، در این روزگار سروده شد. طغرای مشهدی، شاعر پرکار و توانای سدۀ یازدهم در کنار دیوان و رسائل، ساقی‌نامه‌ای در نه هزار بیت سروده است که مفصل‌ترین ساقی‌نامۀ زبان فارسی به شمار می‌رود. با توجه به این که ساقی‌نامۀ مذکور تاکنون مورد نقد و بررسی قرار نگرفته، پژوهش حاضر کوشیده است تا با تکیه بر دو نسخة کهن از آن؛ یعنی نسخۀ خطی ساقی‌نامه به شمارۀ 16771 کتابخانۀ ملی و نسخۀ خطی کلیات اشعار طغرای مشهدی به شمارۀ 321 دیوان هند در لندن که تصویر آن در کتابخانۀ دانشکدۀ ادبیات دکتر شریعتی دانشگاه فردوسی نگهداری می‌شود، به بررسی ویژگی‌های زبانی و محتوایی شعر وی بپردازد. نتایج نشان می‌دهد که طغرا در این ساقی‌نامه با کاربرد گستردۀ زبان هندی، فرهنگ عامه، و نیز اصطلاحات فنون مختلف، به ظرفیت‌هایی بدیع در تصویرآفرینی دست یافته، به‌ویژه که محمل آن طبیعت دلنشین شبه قاره و قوۀ خیال خود اوست. محتوای ساقی‌نامۀ طغرا بسیار متنوّع است؛ از ستایش پیامبر و ائمه تا شهرآشوب و وصف آلات و نغمات موسیقی، و نکته‌سنجی‌هایی در نقد ادبی را شامل می‌شود.

چکیده انگلیسی:

Toghray Mashhadi’s Saqi-nameh is one of the literary genres that received a lot of attention, especially in the Safavid era, and detailed Saqi-namehs, often in imitation of Torshizi’s Saqi-nameh which were written in this era. Toghray Mashhadi, a prolific and capable poet of the 11th century, wrote a Saqi-nameh in nine thousand verses, which is considered the most detailed Saqi-nameh in the Persian language. He has included terms from popular culture as well as sciences such as music and botany in this Saqi-nameh with a noble imagination and created original poetic images. The deviation from norms of Toghray Mashhadi, especially in the use of Indian words, has attracted the attention of anthologies writers. Due to the fact that Saqi-nameh of Mashhadi has not been widely criticized, the present study tries to analyze the stylistic and linguistic features of this work in detail and show the innovations of it by relying on two old versions of his masterpiece.

منابع و مأخذ:

اعظمی، محمد اعظم شاه بن خیر الزمان (1303ق). تاریخ کشمیر اعظمی. لاهور: مطبعه محمدی.

اکبرآبادی، سراج الدین علی خان (1363). چراغ هدایت (چاپ شده همراه با غیاث اللغات). تصحیح منصور ثروت. تهران: امیرکبیر.

نوایی، امیر علیشیر (1363). تذکرة مجالس النفایس. به سعی و اهتمام علی اصغر حکمت. تهران: منوچهری.

بلگرامی، میر غلامعلی آزاد (1913). مآثر الکلام موسوم به سرو آزاد. به سعی و تصحیح و حواشی عبدالله خان و به اهتمام مولوی عبدالحق صاحب. حیدر آباد دکن: کتبخانه آصفیه.

پادشاه، محمد (1363). آنندراج. زیر نظر محمد دبیرسیاقی. ۷ جلد. چاپ دوم. تهران: کتابفروشی خیام.

حائری، محمدحسن؛ صاحبی، سید محمد (1388). طغرای مشهدی و رسائل او. تاریخ ادبیات. 3 (63)، 124-101.

خوشگو، بندار بن داس (1389). سفینه خوشگو. تصحیح سید کلیم اصغر. تهران: انتشارات مجلس شورای اسلامی.

دهخدا، علی اکبر (1377). لغت‌نامه. چاپ دوم. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

راشدی، حسام الدین (1346). تذکرة شعرای کشمیر. کراچی: اقبال آکادمی.

ریاض رئیسی، محمد (1354). ملاطغرای مشهدی و رسالة تجلیات وی در انشاء. هنر و مردم. 12 (151)، 13-7.

زرین‌کوب، عبدالحسین (1375). سیری در شعر فارسی. تهران: الهدی.

سرمدی، مجید؛ فیروزنیا، علی اصغر (1391). طغرا، نسخه خطی او و شبه قاره. مطالعات شبه قاره. 4 (10)، 74-49.

صاحبی، سیدمحمد (1388). سه رساله کوتاه از طغرای مشهدی. گزارش میراث. 2 (37)، 36-31.

طغرای مشهدی، ساقی‌نامه، نسخۀ خطی شماره 16771 کتابخانه ملی.

طغرای مشهدی، کلیات، نسخۀ خطی شمارۀ 321 دیوان هند در لندن، تصویر کتابخانۀ دانشکدۀ ادبیات دکتر شریعتی دانشگاه فردوسی.

طغرای مشهدی (۱۳۹۷). رسائل طغرای مشهدی. تصحیح سید محمد صاحبی. تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی

طغرای مشهدی (1384). ارغوان‌زار شفق (برگزیدة دیوان طغرای مشهدی). به انتخاب محمد قهرمان. تهران: امیرکبیر.

عاشقی عظیم آبادی، حسین قلی خان (1391). تذکرة نشتر عشق. تصحیح سید کمال حاج سید جوادی. تهران: میراث مکتوب.

فیروزنیا، علی اصغر (۱۳۹۱). تصحیح و تحقیق دیوان طغرای مشهدی. رسالة دکتری. دانشگاه پیام نور مرکز. تهران. ایران.

قاسمی‌نیا، سعید (۱۳۹۶). اصطلاحات بدیع موسیقایی در شعر طغرای مشهدی، یکی از ویژگی‌های سبکی او. سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب). 10 (۳۶)، 247-229.

قرآن کریم.

گلچین معانی، احمد (1368). تذکرة پیمانه. تهران: انتشارات کتابخانه سنایی.

گلچین معانی، احمد (1369). کاروان هند. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.

نصرآبادی، محمد طاهر (1379). تذکرۀ نصرآبادی. تصحیح احمد مدقق یزدی. یزد: انتشارات دانشگاه یزد.

نفیسی، علی اکبر (2535). فرهنگ ناظم الاطباء. ۵ جلد. تهران: کتابفروشی خیام.

Ashighi Azimabadi, H. Q. Kh. (2012). Neshtar of Love Anthology. Seyyed Kamal Haj Seyed Javadi (Ed.). Tehran: Miras Maktoob.

Akbarabadi, S. A. Kh. (1984). Chirag Hedayat (Published Together with Ghiyath Al-Logat). Mansour Serwat (Td.). Tehran: Amir Kabir.

Azami, M. A. Sh. Ibn Kh. Al-Z. (1885). A’Zami’s History of Kashmir. Lahore: Mohammadi Press.

Belgrami, M. Gh. A. A. (1913). Maaser al-Kalam Known as Sarv Azad. Abdullah Khan (Ed.). Maulavi Abdul Haq Saheb (Eff.). Heyderabad Deccan: Kotobkhaneh of Asefiyeh.

Dehkhoda, A. A. (1998). Dictionary. 2^nd Edition. Tehran: Tehran University Press.

Firouznia, A.A. (2019). Proofreading and Research of Diwan Toghray Mashhadi. Doctoral Dissertation. Payam Noor University. Center. Tehran. Iran.

Ghaseminia, S. (2017). Innovative musical terms in the poetry of Toghray Mashhadi, one of his stylistic features. Persian Poetry and Prose Stylistics (Bahar Adab). 10 (36), 229-247.

Golchin Ma’ani, A. (1989). Anthology of Peymaneh. Tehran: Sanai Library Publications.

Golchin Ma’ani, A. (1990). Caravan of India. Mashhad: Astan Quds Razavi Publications.

Haeri, M.H. & Sahebi, S. M. (2008).Toghray Mashhadi and his letters. History of Literature. 3 (63), 101-124.

Khoshgoo, B. Bin D. (2010). Safineh of Khoshgoo. Seyyed Kalim Asghar (Ed.). Tehran: Islamic Council Publications.

Mashhadi. Saqi-Nameh. Manuscript No. 16771. National Library.

Nafisi, A.A. (2535 Sh.). Dictionary of Nazem Al-Ateba. 5 Vols. Tehran: Khayyam bookstore.

Nasrabadi, M. T. (2000). Nasrabadi's Anthology. Ahmad Modaqeq Yazdi (Corr.). Yazd: Yazd University Publications.

Navaei, A.A. (1984). Tazkireh of Majles al-Nafayes. Ali Asghar Hekmat (Eff.). Tehran: Manouchehri.

Sahebi, S. M. (2008). Three short treatises from Toghray Mashhadi. Miras Maktoob Report. 2 (37), 31-36.

Padshah, M. (1984). Ananderaj. Mohammad Dabir Siaghi (Emend.). 7 Vols. 2^nd Edition. Tehran: Khayyam bookstore.

Rashidi, H.Al-Din (1967). Anthology of Kashmir Poets. Karachi: Iqbal Academy.

Riaz Raisi, M. (1975). Muhll Toghray Mashhadi and his Tajaliyyat in composition. Art and People. 12 (151), 7-13.

Sarmadi, M. & Firouznia, A.A. (2012). Toghray, His manuscript and the Subcontinent. Studies of the Subcontinent. 4 (10), 49-74.

The Holy Quran.

Toghray Mashhadi. The Collection. Manuscript No. 321 of Diwan of India in London. Image from the Library of Dr. Shariati Faculty of Ferdowsi University.

Toghray Mashhadi (2005). Arghawanzar-e-Shafaq (Selected by Diwan Toghray Mashhadi). Mohammad Kahraman (Selec). Tehran: Amir Kabir.

Toghray Mashhadi (2019). The Letters of Toghray Mashhadi. Seyyed Mohammad Sahebi Tehran: Library, Museum and Document Center of the Islamic Council.

Zarinkoob, A. H. (1996). A Review in Persian Poetry. Tehran: Al-Hadi.