سنجش آسیبپذیری کشاورزان گندمکار در زمان خشکسالی مطالعه موردی: سرپلذهاب، اسلام‌آبادغرب و جوانرود
محورهای موضوعی : فصلنامه علمی برنامه ریزی منطقه ای
کلید واژه: خشکسالی, آسیبپذیری, مدیریت ریسک, سنجش, بلا,
چکیده مقاله :
خشکسالی به عنوان یک بلای طبیعی، بیشترین خسارات مالی را بر جامعه کشاورزان وارد میسازد. از اینرو، سنجش آسیبپذیری اولین مرحله در مدیریت ریسک خشکسالی است. هدف از این مطالعه، سنجش آسیبپذیری اجتماعی– اقتصادی کشاورزان گندمکار شهرستانهای سرپلذهاب، اسلام آبادغرب و جوانرود استان کرمانشاه، در زمان خشکسالی است. در این مطالعه از روش پیمایشی استفاده شد و دادهها از370 کشاورز گندمکار با استفاده از روش نمونهگیری طبقهبندی چندمرحلهای جمعآوری گردید. بهمنظور جمعآوری دادهها از مصاحبهی حضوری با کشاورزانی که خشکسالی سالهای 88- 1386 را تجربه کرده بودند، بهرهگرفتهشد. پس از مرور ادبیات و مطالعات مقدماتی، شاخصهای اجتماعی- اقتصادی آسیبپذیری استخراج شدند. برای سنجش آسیبپذیری اجتماعی- اقتصادی کشاورزان گندمکار از فرمول میبار و والدز (2005) استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان میدهد که کشاورزان جوانرود (37/3) بالاترین ضریب آسیبپذیری اقتصادی را داشتند. این درحالی است که کشاورزان سرپلذهاب از لحاظ شاخصهای اجتماعی با (28/3)، بیشتر آسیبپذیر بودند. پژوهش حاضر دستاوردهایی را برای مدیریت خشکسالی در استان کرمانشاه ارایه میدهد. بر این اساس، اگر هدف نهایی سیاستگذاران کاهش خشکسالی باشد، باید تخصیص منابع برای مناطق متأثر از خشکسالی بر اساس درجهی آسیبپذیری کشاورزان صورت بگیرد.