مواد جایگزین شونده‌ی استخوانی
محورهای موضوعی : بیماریهای دامهای بزرگ
احمد عریان
1
(گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دام‌پزشکی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران)
سمیه منزه‌هرسینی
2
(گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دام‌پزشکی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران)
کلید واژه: نقیصه استخوان, ایمپلنت, گرافت,
چکیده مقاله :
سابقه و هدف، این مقاله به مرور پژوهش‌های مختلف در زمینه‌ی استفاده از ایمپلنت‌ها در نقایص استخوانی می‌پردازد. در این رابطه از روش‌های مختلفی استفاده شده است که می‌توان آنها را در 4 دسته قرار داد، پیوند اوتوگرافت، پیوند آلوگرافت، پیوند زنوگرافت و مهندسی بافت. در این خصوص اغلب از موادی استفاده می‌شود که خصوصیت القاء استخوانی داشته باشند که به آنها مواد استئواینداکتیو (osteoinductive) می‌گویند. همچنین از مواد استئوکنداکتیو (osteoconductive) استفاده می‌شود که به عنوان داربستی رشد آتی استخوان را هدایت می‌کند؛ از جمله تا کنون از موادی مانند کلاژن، آلژینات، کلسیم فسفات، کلسیم سولفات، مرجان، صدف، پلاکت، مغز استخوان آسپیره شده، هورمون‌های رشد، ماتریکس استخوانی دمینرالیزه شده، پروتئین مورفوژنیک استخوان و ... استفاده شده است. مواد و روش‌ها: این پژوهش به صورت کتابخانه‌ای و با مطالعه‌ی منابع مختلف انجام گرفته است. نتیجه‌گیری: برای به دست آوردن بهترین نتیجه در پیوند زدن مواد جایگزین شونده استخوانی بهتر است یک ماده-ی استئوکنداکتیو و یک ماده‌ی استئواینداکتیو به صورت هم‌زمان استفاده شود.
This article reviews research on the use of implants in bone defects. The bone defect happens as a result of different factors such as accidents, tumors, etc. The filling of the defect is most important concern for surgeons. Various materials which are used for replacement can be categorized in four groups: autograft, allograft, xenograft and synthetic material like cells/ scaffold. In this regard, most of these materials have the property of inducing bone material (osteogenesis) which is called osteoinductive. Osteoconductive materials are also used as bone scaffold to guide future growth.