بررسی جنبه‌های زئونوتیک بیماری مشمشه در غرب ایران
محورهای موضوعی : علوم بالینی دامپزشکی
1 -
کلید واژه: مشمشه, زئونوز, اسب, انسان, ایران,
چکیده مقاله :
بیماری مشمشه توسط انگل درون سلولی و گرم منفی Burkholderia mallei ایجاد میگردد. میزبانان اصلی بیماری، تکسمیانی نظیر: اسب، الاغ و قاطر بوده، در حالیکه گزارشاتی از آلودگی شترسانان، نشخوارکنندگان کوچک، شیرها و حتی انسان در دست میباشد. در حال حاضر، ایران در محاصرهی کشورهای آلوده بهبیماری نظیر: پاکستان، هندوستان، عراق، کشورهای حوزهی خلیج فارس و غیره بوده، که از این رو با توجه به اوضاع کنونی بیماری در کشورهای همسایه، تصمیم بر بررسی جامع وضعیت بیماری در هر دو جمعیت انسانی و تکسمیان غرب کشور اتخاذ گردید. در مطالعهی کنونی تعداد 404 رأس تکسمی از هر دو جنس (اعم از: 360 رأس اسب، 32 رأس قاطر و 12 رأس الاغ) و تعداد 384 مورد انسانی (337 نفر جنس مذکر و 47 نفر جنس مؤنث) که در تماس مستقیم با تکسمیان قرار داشتند، پس از انجام معاینات بالینی، با استفاده از سه تکنیک آزمایشگاهی ELISA، Culture و PCR مورد مطالعه قرار گرفتند؛ علاوه بر آن، از برخی از تکسمیانی که علائم بالینی و مشخصِ بیماری را نشان میدادند، در صورت امکان، اقدام به انجام تست FNA و همچنین Nasal Swabbing شد. در ادامه، نتایج حاکی از آن بودند که در آزمایش ELISA، 8 مورد از تکسمیان مثبت بوده و 2 مورد مشکوک بودند که پس از انجام آزمایشات تکمیلی بر روی نمونههای مذکور (Culture و PCR) نهتنها صحت مثبت بودن تمامی موارد مذکور تأیید گردید، بلکه از لحاظ مولکولی منجر به تأیید وجود سویهی جدیدی از باکتری در آزمایش کشتِ یکی از اسبهای درگیر در مطالعه شد. در نمونههای انسانی نیز صرفاً تعداد 4 نفر (3 نفر مذکر و 1 نفر مؤنث) که همگی فاقد هرگونه سابقهی بالینی بیماری بودند، در آزمایشات سرولوژی و مولکولی مثبت گزارش شدند. نتایج مطالعه بیانگر احتمال گسترش سویههای جدید بیماری در جمعیت تکسمیان و اسبداران کشور بوده که اعمال ملاحظات جدیتری را مطالبه مینماید.
Glanders is caused by the intracellular, Gram-negative bacterium Burkholderia mallei. The primary hosts of the disease are equines such as horses, donkeys, and mules; however, there have been reports of infection in camelids, small ruminants, lions, and even humans. Currently, Iran is surrounded by countries endemic for the disease, including Pakistan, India, Iraq, the Gulf states, and others. Given the current disease situation in neighboring countries, a comprehensive investigation of the disease status in both the human and equine populations in western Iran was undertaken. In the present study, a total of 404 equines of both sexes (including 360 horses, 32 mules, and 12 donkeys) and 384 human subjects (337 males and 47 females) who had direct contact with equines were examined clinically and tested using three laboratory techniques: ELISA, culture, and PCR. Additionally, in equines showing clinical and specific signs of the disease, FNA testing and nasal swabbing were performed where possible. The results indicated that in the ELISA test, 8 equines tested positive and 2 were suspected cases. Further confirmatory testing (culture and PCR) on these samples not only validated the ELISA results but also revealed, at the molecular level, the presence of a new bacterial strain in one of the horse samples. Among the human samples, only four individuals (three males and one female), all without any clinical history of the disease, tested positive in both serological and molecular assays. The findings of this study suggest the potential emergence and spread of new strains of B. mallei among equine populations and horse handlers in Iran, calling for stricter surveillance and control measures.
1. Constable, P. D., Hinchcliff, K. W., Done, S. H., Grünberg, W. (2017). Veterinary Medicine: a text book of the diseases of cattle, horses, sheep, pigs and goats. 11th ed. ELSEVIER. Missouri, USA. pp: 1026-1028.
2. Dehghan Rahimabadi, P., Nazari, A., Kamyabi, M., Mosavari, N. (2023). Serological and Bacteriological Surveillance of Glanders Among Horses in Central Region of Iran. Journal of Equine Veterinary Science. 127: e104535.
3. Der Lugt, J., Bishop, G. (2004). Glanders. Infectious Diseases of Livestock, Coetzer, JAW and RC Tustin (Eds.), 3: 1500-1504.
4. Dvorak, G. D., Spickler, A. R. (2008). Glanders. Journal of the American Veterinary Medical Association, 233(4): 570-577.
5. Estes, D. M., Dow, S. W., Schweizer, H. P., Torres, A. G. (2010). Present and future therapeutic strategies for melioidosis and glanders. Expert review of anti-infective therapy, 8(3): 325-338.
6. Galyov, E. E., Brett, P. J., DeShazer, D. (2010). Molecular insights into Burkholderia pseudomallei and Burkholderia mallei pathogenesis. Annual review of microbiology. 64: 495-517.
7. Gilad, J. (2007). Burkholderia mallei and Burkholderia pseudomallei: the causative micro-organisms of glanders and melioidosis. Recent patents on anti-infective drug discovery. 2(3): 233-241.
8. Go, P. C. V. V. E., Sansthan, A. (2014). Glanders-A Re-emerging Zoonotic Disease: A Review" Amit Kumar Verma," Mani Saminathan," Neha,“Ruchi Tiwari," Kuldeep Dhama and “Shoor Vir Singh" Department of Veterinary Epidemiology and Preventive Medicine,“Department of Veterinary Microbiology and Immunology, Uttar Pradesh Pandit Deen Dayal Upadhayay. Journal of Biological Sciences, 14(1): 38-51.
9. Godoy, D., Randle, G., Simpson, A. J., Aanensen, D. M., Pitt, T. L., Kinoshita, R., & Spratt, B. G. (2003). Multilocus sequence typing and evolutionary relationships among the causative agents of melioidosis and glanders, Burkholderia pseudomallei and Burkholderia mallei. Journal of Clinical Microbiology. 41(5): 2068-2079.
10. Hussein, Z. S. (2018). Detection of Glanders in horses of eight Iraqi provinces by ELISA. Al-Anbar Journal of Veterinary Sciences. 11(1).
11. Khaki, P., Mosavari, N., Khajeh, N. S., Emam, M., Ahouran, M., Hashemi, S., Taheri, M. M., Jahanpeyma, D., & Nikkhah, S. (2012). Glanders outbreak at Tehran Zoo, Iran. Iranian journal of microbiology, 4(1): 3.
12. Malik, P., Khurana, S., & Dwivedi, S. (2010). Re-emergence of glanders in India—Report of Maharashtra state. Indian journal of microbiology. 50(3): 345-348.
13. Nasiri, M., Zarrin, A., RoshankarRudsari, S., Khodadadi, J. (2023). Glanders (Burkholderia mallei infection) in an Iranian man: A case report. ID Cases. 32: e01779.
14. Neubauer, H., Sprague, L., Zacharia, R., Tomaso, H., Al Dahouk, S., Wernery, R., Wernery, U., & Scholz, H. (2005). Serodiagnosis of Burkholderia mallei infections in horses: state‐of‐the‐art and perspectives. Journal of Veterinary Medicine, Series B. 52(5): 201-205.
15. Schell, M. A., Ulrich, R. L., Ribot, W. J., Brueggemann, E. E., Hines, H. B., Chen, D., Lipscomb, L., Kim, H. S., Mrázek, J., & Nierman, W. C. (2007). Type VI secretion is a major virulence determinant in Burkholderia mallei. Molecular microbiology. 64(6): 1466-1485.
16. Sial, A. U. R., Saqib, M., Muhammad, G., Sajid, M. S. (2020). Seroprevalence and Risk Factors of Equine Glanders in Selected Districts of Khyber Pakhtunkhwa (KPK). Pakistan Veterinary Journal. 40(4): 504-508.
17. Smith, B. P., Van Metre, D. C., Pusterla, N. (2020). Large animal internal medicine.6th ed. ELSEVIER. Missouri, USA. pp: 599-601.
18. Tadjbakhsh, H. (1994). Traditional methods used for controlling animal diseases in Iran. Revue scientifique et technique (International Office of Epizootics), 13(2): 599-614.
19. Whitlock, G. C., Mark Estes, D., & Torres, A. G. (2007). Glanders: off to the races with Burkholderia mallei. FEMS microbiology letters. 277(2): 115-122.
20. Yazdansetad, S., Mosavari, N., Tadayon, K., & Mehregan, I. (2019). Detection and Molecular Identification Of Burkholderia mallei Isolated From Blood Specimen Of An Infected Horse With Glanders. Veterinary Researches & Biological Products, 32(2), 2-10.