از حق به شهر تا توسعه پایدارشهری: آموزش و فرهنگ زیربنای خلق شهرهای دوستدار کودک
محورهای موضوعی : شهرسازی
سجاد محمدیارزاده
1
(گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز)
کلید واژه: آموزش, توسعه پایدار شهری, شهر دوستدار کودک, فرهنگ بومی, گرافیک محیطی,
چکیده مقاله :
اگر به دنبال تحقق توسعه پایدار شهری با تاکید بر احقاق حقوق کودکان در فضاهای شهری هستیم لازم است میان مفهوم حق به شهر هنری لوفور و مفهوم توسعه پایدار شهری ارتباط برقرار نموده تا از طریق این ارتباط و درک صحیح ماهیت مساله برای تحقق شهر دوستدار کودک امکان برنامه ریزی کاربردی محقق گردد. لذا در این مقاله، که به لحاظ روش شناسی ماهیت کیفی داشته، سعی گردیده است با تکیه بر چارچوب نظری و همچنین توصیف و تحلیل تجارب کشورهای موفق - در راستای ایجاد شهر دوستدار کودک - بواسطه استدلال های استقرایی اصول کاربردی در جهت تحقق پذیر نمودن رویکرد شهر دوستدار کودک در شهرهای ایران ارائه گردد. بر همین اساس و طبق این مطالعه چهار اصل بنیادین را برای تحقق پذیر نمودن شهر دوستدار کودک می توان مطرح کرد که آن چهار اصل عبارتند از: برداشتن نگاه تک بعدی به خلق شهر دوستدار کودک و تدوین استراتژیها و برنامه های کاربردی با رویکرد میان رشته ای، توجه به آموزش به عنوان اساس و بنیان توسعه، اولویت قراردادن فرهنگ بومی در خلق شهرهای دوستدار کودک، در نظر گرفتن شهر به عنوان یک لابراتوار آموزشی که کودک در آن هم می آموزد و هم در آن آنچه را آموخته تجربه می کند (هارمونی آموزش و تجربه زیسته).
It seems useless to discuss about urban sustainable development and the approaches towards this end, like Child Friendly City (CFC) before understanding its intellectual foundations and internalizing it in the society and it looks like an 8-year-old child who has not yet learned writing and reading well but enters 4th or 5th grades of primary school which will results in his/her failure. Therefore, if one seeks realization of sustainable urban development focusing on realization of children’s rights in urban environments, he/she needs to establish a relationship between concept of right to the city by “Henri Lefebvre” and urban sustainable development in order to reach an applicable plan through this relation and true understanding of the problem for realization of child friendly city. In this article which has a qualitative nature in terms of methodology, the researcher has tried to present applicable principles for realization of child friendly city approach in Iranian cities focusing on theoretical framework and analysis of experiments of successful countries for creating child friendly city through inductive reasoning. According to this study, four basic principles may be proposed for realization of child friendly city, i.e. avoiding to have a one-dimensional approach to creation of a child friendly city and formulating applicable plans and strategies with interdisciplinary approach, recognizing education as the basis and foundation of development, prioritizing local culture in creating child friendly cities, considering city as an educational laboratory where a child can both learn and experience what he/she learns simultaneously (harmony of education and lived experience).
ابوطالبی احمدی، تقی (1393). شهروند مسئول در شهر سالم (کاربرد نظریه انسان گرایی کارل راجرز در مدیریت شهری. روانشناسی، شهر و زندگی روزمره ، حسن عماری (تدوین)، (ص 187-147). تهران: انتشارات تیسا.
پاکزاد، جهانشاه (1380). فرهنگ شهری: فرهنگ کارشناسی و فرهنگ مردم. مدیریت شهری، شماره 8، ص 41-32.
تیبالدز، فرانسیس (1383). شهرسازی شهروندگرا (ارتقای عرصه های همگانی در شهرها و محیطهای شهری). ترجمه: محمد احمدی نژاد. تهران: نشر خاک.
خداوردی، حسن (1387). متدولوژی پژوهش کیفی. ره آورد سیاسی، شماره 21، ص 62-41.
ریاضی، زهرا (1392). تأثیرات رنگ و فرم در گرافیک محیطی مهدکودک. کتاب ماه هنر، شماره 178، ص 49-44.
ستاری، سپیده و اقبالی، پرویز (1393). نقش گرافیک محیطی در فضای آموزشی-تفریحی پارک کودکان. کتاب ماه هنر، شماره 189،ص 45-38.
سیاه پوش، اسحاق (۱۳۹۴). ارزیابی متغیرهای وضعیت توسعه پایدار شهری در شهر اندیمشک و ارائه مدل متناسب. مجله مطالعات توسعه اجتماعی ایران، شماره ۱، ص ۸۲-۶۷.
شاهچراغی، آزاده و بندرآباد، علیرضا (1394). محاط در محیط: کاربرد روانشناسی محیطی در معماری و شهرسازی. تهران: سازمان جهاد دانشگاهی.
شریعت مداری، فاطمه (1397). مهر تا الله : بررسی جایگاه نور و چگونگی تداوم آن در آیینها و ادیان ایران زمین، از باستان تا اسلام امروز. فصلنامه هنر و تمدن شرق، شماره 22، ص 54-49.
صالحی، سودابه (1394). گرافیک محیطی: تعاریف و حوزه های فعالیت. حرفه هنرمند، شماره 55، ص 12-3.
صدیق اکبری، سحر و نوری، رؤیا (1393). بررسی جایگاه روانشناسی محیط نور و رنگ در طراحی فضاهای درمانی با محوریت کودک؛ نمونه موردی: بیمارستان کودکان مفید. فصلنامه آرمانشهر، اولین ویژه نامه نورپردازی، ص 53-45.
کریمی، ویکتوریا (1385). هنر درمانی (رنگ، فرم و فضا و تأثیرات آن بر گرافیک محیطی بیمارستان کودکان). رهپویه هنر، شماره 1، ص 45-40.
لنارد، سوزان و هنری لنارد (1378). طراحی فضای شهری و زندگی اجتماعی ( مجموعه مقالات سرشت معماری). ترجمه: رسول مجتبی پور. اصفهان: انتشارات نقش خورشید.
لینچ، کوین ( 1390). تئوری شکل شهر. ترجمه: سید حسین بحرینی. تهران: موسسه انتشارات دانشگاه تهران.
نزهت، بهمن (1388). نماد نور در ادبیات صوفیه. مطالعات عرفانی، شماره 9، ص 184-155.
Corsi, E. (2002). Child Friendly Cities Imitative in Italy. Environment & Urbanization, 14 (2(, 169- 179.
Elliott, J. (1994). An Introduction to Sustainable Development: the Developing World. London: Routledge.
Habitat International Coalition (2020). World Charter for the Right to the City.
Hall, P. (1993). Toward Sustainable, livable and Innovative Cities for 21st Century. In proceedings of the Third Conference of the World Capitals, Tokyo, 22-28.
Harvey, D. (2009). Social Justice and the City. Athens: University of Georgia Press.
Innes, J. (1996) Planning Through Consensus Building: a New View of the Comprehensive Planning Ideal. Journal of the American Planning Association. 62 (4), 460-473.
Purcell, M. (2013). Possible Worlds: Henri Lefebvre and the Right to the City. Journal of Urban Affairs, 36 (1), 141-154.
Riggio, E. (2002). Child Friendly Cities: Good Governance in the Best Interests of the Child. Environment & Urbanization, 14 (2), 45-58.
United Nations Children’s Fund (2016). Turkey CFC Catalogue/ 2014-2016. https://childfriendlycities.org/turkey/
United Nations Children’s Fund (2018).Child Friendly Cities and Communities Handbook. https://childfriendlycities.org/resources/
United Nations Children’s Fund (2020). Child & Youth Friendly Community Initiative: Achievement of Municipalities in 2019 (Ukraine’s Monitoring Report).
https://childfriendlycities.org/ukraine
_||_Abutalebi Ahmadi, Taqi (2014). A responsible citizen in a healthy city (the application of Carl Rogers' humanistic theory in urban management. Psychology, the city and everyday life, Hassan Amari (edited), (pp. 147-187). Tehran: Tisa Publications. [In Persian]
Corsi, E. (2002). Child Friendly Cities Imitative in Italy. Environment & Urbanization, 14 (2(, 169- 179.
Elliott, J. (1994). An Introduction to Sustainable Development: the Developing World. London: Routledge.
Habitat International Coalition (2020). World Charter for the Right to the City.
Hall, P. (1993). Toward Sustainable, livable and Innovative Cities for 21st Century. In proceedings of the Third Conference of the World Capitals, Tokyo, 22-28.
Harvey, D. (2009). Social Justice and the City. Athens: University of Georgia Press.
Innes, J. (1996) Planning Through Consensus Building: a New View of the Comprehensive Planning Ideal. Journal of the American Planning Association. 62 (4), 460-473.
Karimi, Victoria (2006). Art therapy (color, form and space and its effects on the environmental graphics of the children's hospital). Art Guide, No. 1, pp. 45-40. [In Persian]
Khodaverdi, Hassan (2007). Qualitative research methodology. Political Approach, No. 21, pp. 41-62. [In Persian]
Lenard, Susan and Henry Lenard (1999). Designing urban space and social life (collection of articles on the nature of architecture). Translation: Rasul Mojtabipour. Isfahan: Naqsh Khurshid Publications. [In Persian]
Lynch, Kevin (2011). The theory of city form. Translation: Seyyed Hossein Bahraini. Tehran: University of Tehran Publishing Institute. [In Persian]
Noz’hat, Bahman (2009). The symbol of light in Sufi literature. Mystical Studies, No. 9, pp. 155-184. [In Persian]
Pakzad, Jahanshah (2001). Urban culture: undergraduate culture and people's culture. Urban Management, No. 8, pp. 41-32. [In Persian]
Purcell, M. (2013). Possible Worlds: Henri Lefebvre and the Right to the City. Journal of Urban Affairs, 36 (1), 141-154.
Riazi, Zahra (2013). Effects of color and form in kindergarten environmental graphics. Book of the Month of Art, No. 178, pp. 49-44. [In Persian]
Riggio, E. (2002). Child Friendly Cities: Good Governance in the Best Interests of the Child. Environment & Urbanization, 14 (2), 45-58.
Salehi, Sudabah (2015). Environmental graphics: definitions and areas of activity. Artist's Career, No. 55, pp. 3-12. [In Persian]
Sediq Akbari, Sahar and Noori, Roya (2014). Investigating the position of the psychology of light and color environment in the design of child-centered therapeutic spaces; Case example: Mofid Children's Hospital. Armanshahr Quarterly, the first special issue of lighting, pp. 45-53. [In Persian]
Sattari, Sepideh and Eqbali, Parviz (2014). The role of environmental graphics in the educational-entertainment space of children's park. Book of Art Month, No. 189, pp. 38-45. [In Persian]
Shahcheraghi, Azadeh and Bandarabad, Alireza (2015). Surrounded by the environment: application of environmental psychology in architecture and urban planning. Tehran: Academic Jihad Organization. [In Persian]
Shariatmadari, Fatima (2018). Mehr Ta Allah: Investigating the place of light and how it continues in the rituals and religions of Iran, from ancient times to today's Islam. Eastern Art and Civilization Quarterly, No. 22, pp. 54-49. [In Persian]
Siahposh, Ishaq (2015). Evaluation of the variables of the state of sustainable urban development in Andimeshk city and presentation of a suitable model. Iranian Journal of Social Development Studies, No. 1, pp. 67-82. [In Persian]
Tibbalds, Francis (2004). Citizen-oriented urban development (improvement of public areas in cities and urban environments). Translation: Mohammad Ahmadinejad. Tehran: Nash Khak. [In Persian]
United Nations Children’s Fund (2016). Turkey CFC Catalogue/ 2014-2016. https://childfriendlycities.org/turkey/
United Nations Children’s Fund (2018).Child Friendly Cities and Communities Handbook. https://childfriendlycities.org/resources/
United Nations Children’s Fund (2020). Child & Youth Friendly Community Initiative: Achievement of Municipalities in 2019 (Ukraine’s Monitoring Report).