آیین تعلیمی کفن و دفن و سوگواری در هشت اثر حماسی (شاه‌نامه، گرشاسب‌نامه، اسکندرنامه، ظفرنامه، مهابهارات، اودیسه، ایلیاد و انه‌اید)
محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی
1 - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی
دانشگاه آزاد اسلامی: واحد کرج ـ ایران
2 - دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد کرج
کلید واژه: مرگ, Death, سوگواری, آیین کفن و دفن, فرهنگ تعلیمی, ادبیات حماسی, funeral ceremony, culture epic literature,
چکیده مقاله :
سایه سیاه و سنگین مرگ، این دغدغه همیشگی ذهن بشر، همگام با زندگی همواره با انسان بوده و این راز مخوف پیوسته ذهن او را به خود مشغول داشته است. بشر راه های بسیاری را برای مقابله با مرگ یا فرار از آن آزموده ولی راه به جایی نبرده، لذا تلخی حضورش را پذیرفته و بدان تن داده است. با قبول واقعیت مرگ، هر ملّتی به فکر افتاد تا این بخش از زندگی را بنا بر مذهب و فرهنگ و سنّت خویش با آداب خاصی پاس دارد. رفتگان را بزرگ بشمارد و خود را در برابرش آماده کند. شاید وصیّت کردن، نمایش آمادگی در برابر مرگ باشد. در این مقاله سعی شده تا حدّ امکان به آداب سوگواری در چند اثر حماسی پرداخته شود.
The human is always accompanied by the black and heavy shade of the death, this mental disturbance of the human and put one's mind to this continuous terrible secret. The human is tested many ways to encounter. With the death or its escape of it, but he/ she come to nothing and then he/ she accepted the death bitterness and shoumitted to it. Every the nation with acceptation of the death reality to think appreciate this part of live base on the religion and culture and its tradition with specific custion, to bonor. The dead and self prepares encounter the death. Probably, preparation display against of the death be command by will. In this article is tried deal with to mourning custom in several epical works.
1- آذرگشسب، موبد اردشیر (1358)، کتاب مراسم و آداب زرتشتیان، تهران: فروهر.
2- اسدی طوسی، حکیم ابونصر علی بن احمد(بی‌تا)، گرشاسب‌نامه، به اهتمام حبیب یغمایی، از روی نسخه‌های قدیم کتابخانه‌های ایران در اروپا
3- دهخدا، علی اکبر(1339)، لغت نامه، زیر نظر محمّد معین، تهران: سیروس.
4- فردوسی، ابوالقاسم(1378)، شاه‌نامه؛ بر اساس نسخة نه جلدی، چ مسکو، تهران: ققنوس.
5- مستوفی، حمدالله (1380)، ظفرنامه، تصحیح و ترفیع: پروین باقری اهرجانی، زیر نظر مهدی مداینی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
6- مهابهارات(1380)، بزرگ‌ترین منظومة کهنة موجود جهان به زبان سانسکریت ، ترجمة: میر غیاث الدّین مشهور به نقب خان به تصحیح و تحشیة: سیّد محمّد رضا نائینی و ن.س. شوکلا، ج اول تا چهارم، تهران: طهوری.
7- نظامی گنجوی (1370)، اسکندرنامه (شرف‌نامه، اقبال‌نامه)، تصحیح و مقدمه: پژمان بختیاری، تهران: پگاه.
8- نظامی گنجوی (1376)، هفت پیکر، تصحیح حسن وحید دستگردی، به کوشش سعید حمیدیان، تهران: قطره.
9- ویرژیل (1369)، انه اید، ترجمة میرجلال الدیّن کزّازی، تهران: نشر مرکز.
10- هومر، اودیسه (1370)، ترجمة، سعید نفیسی، تهران: علمی فرهنگی.
11- هومر (1349)، ایلیاد، ترجمة سعید نفیسی، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.