گذری بر انواع تمثیل در معارف بهاءولد
محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی
فاطمه حیدری
1
(
دانشیار زبان و ادبیات فارسی،واحد کرج،دانشگاه آزاد اسلامی،کرج،ایران
)
کلید واژه: معارف, بهاءولد, انواع تمثیل, واقعیت بنیاد و لفظی, Bahá'u' Walad, Ma'aref, factual and verbal Allegories,
چکیده مقاله :
شگرد بلاغی تمثیلاز دیرباز در میان صاحبان نظم و نثر در انتقال مفاهیم عقلی، انتزاعی و ذهنی شگردی تاثیرگذار بوده است و بهاءولد صاحب کتاب معارف نیز با بهره گیری از این عنصر تصویرساز و سایر عناصر بدیعی و بیانی، سبک نثر مرسل را به نثر شاعرانه نزدیک ساخته است. وی از انواع تمثیل های واقعیت بنیاد، لفظی، منطقی، متناقض نما و نیز تمثیل های رمزی که در حیطه ی تمثیل های داستانی و گسترده جای می گیرند و نیز تمثیل های فشرده برای انتقال حظوظ و بهره های روحانی و احوال شادناک ناشی از شهود، جهت اقناع و تعلیم مخاطبان بهره برده است. او با استفاده از هر دو نوع تمثیل فشرده و گسترده به ایضاح و نیز کتمان برخی مقاصد تعلیمی دینی، آزموده های عرفانی و تجربه درونی خود پرداخته است. در این پژوهش به شیوه ی تحلیلی-کتابخانه ای شگرد بلاغی تمثیل از منظر ساختار و کارکرد در کتاب معارف بهاءولد بررسی و کوشیده شده با ذکر نمونه هایی از انواع تمثیل اثبات کند بهاءولد از این شگرد برای زیباسازی گفتار استفاده نکرده بلکه قصد او توجیه و القای باورهای دینی و تجربیات عرفانی بوده است.
The rhetoric method of allegory has been influential among the owners of verse and prose long ago in transferring the intellectual, abstract and subjective concepet. Bahá'u' Walad, the owner of the book Ma'aref, has approximated prose style to poetical form with utilizing this illustrative element and other rethorical elements. He has used a variety of factual, verbal, logical, paradoxical and symbolic allegories which are in area of fictional and widespread allegories and compressed allegories for transferring spiritual perception and mystical circumstance which origin from intuition for persuasion and educate the audiences. He has begun with both compressed and widespread allegories to explain and deny some his religious teachings and inner mystical experiences. In this research is studied function and structure of allegory in Ma'aref and is proved by mentioning samples of the book to say Bahá'u' Walad didn’t use this rethorical element to embellish his speech but to justify and instill religious beliefs and mystical experiences.
ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ، (1383)، ﺗﺮﺟﻤﻪ اﻟﻬﻲﻗﻤﺸﻪ ای، تهران: چاپچانه اعتماد.
_||_