بررسی تمثیل و گونه های آن در منظومة عرفانی سیرالعباد الی المعاد سنائی
محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی
رامین صادقی نژاد
1
*
,
مریم محمدزاده
2
1 - استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران
2 - گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اهر
کلید واژه:
چکیده مقاله :
تمثیل از عناصر مُهمّ در داستان پردازی و بهترین روش برای بیان مسائل عرفانی و فلسفی و یکی از شیوه های مؤثّر در فهم مُخاطب به شمار می رود. بررسی مثنوی سیر العباد الی المعاد سنائی غزنوی، نشان می دهد، سنائی از عنصر تمثیل، بهرۀ فراوانی برده است. سؤال اصلی این نوشته آن است که سنائی، بیشتر از چه نوع تمثیلی برای بیان موضوعات و مفاهیم و مقاصد تعلیمی خود سود برده است؟ این نوشته با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی تمثیل و گونه های آن در این اثر پرداخته است. سنائی در این منظومه، با وارد کردن آرایۀ تمثیل به حیطۀ بیان مسائل عرفانی و فلسفی، ضمن آن که سبب سهولت درک مسائل غامض فلسفی و عرفانی شده و مخاطب را به تفکّر در آفرینش و هستی واداشته، اثری بدیع و به دور از ابتذال آفریده است. یافته های پژوهش، نشان می دهد که تمثیل های ادبی بر ساخته از قرآن و بویژه اسرائیلی‌ات پُرکاربردترین نوع تمثیل در این اثر عرفانی- فلسفی است.
Allegory is one of the most important elements in storytelling and the best way to express mystical and philosophical issues and is one of the effective ways in understanding the audience. The study of the Masnavi of the Qur'a al-'Abad al-Mā'ād of Sana'ī Ghaznavi shows that the senate of the element of the allegory has gained a lot of value. The main question of this article is that the Senate has benefited more from what kind of allegory is used to express its educational issues and intentions? This article deals with the descriptive-analytic method to study its allegory and its variants in this work. Senate in this poem, by introducing an archetype of allegory into the field of the expression of mystical and philosophical issues, while also facilitating the understanding of philosophical and mystical problems and making the audience into thinking in creation and creation, has created a novel and far from vulgarity. Findings of the research show that literary allegories on the works of the Qur'an and especially the Israelis are the most used form of parable in this mystical-philosophical work.