بازنمود آموزه‌های تعلیمی در شکوائیه‌های طالب آملی
محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسیداریوش کاظمی 1 , مصطفی صابری 2
1 - استادیار زبان و ادبیات فارسی
دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد کرمان
2 - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادیبات فارسی
دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد کرمان
کلید واژه: مردم, people, تعلیمی, طالب آملی, شکوه, آموزه, Taleb-e-Amoli, Complaint, pedagogic,
چکیده مقاله :
بررسی شکوه و آموزه‌های تعلیمی نهفته در اشعار طالب آملی به عنوان یک شاعر عارف، جدا از شناخت اوضاع سیاسی و اجتماعی، به شناخت افکار، عقاید و زبان خاص او وابسته است. بدین منظور در این گفتار ابتدا به توضیحی اجمالی پیرامون زبان خاص عرفا پرداخته می شود تا از زبان رمزی عرفانی اطلاعاتی به دست آوریم. سپس از میان اشعار مختلفی که طالب در آنها شکوه و شکایتی را مطرح ساخته است به شکوه او از مردم خواهیم پرداخت و تعلیم مورد نظر او را که به شکل شکوائیه بیان گردیده با ذکر شواهد جستجو خواهیم کرد. بررسی شکوائیه‌های طالب، ما را به این نتیجه می‌رساند که شکایت از مردم در حقیقت، شکایت از نابخردی، ظلم، نفاق، ریا و همه آن چیزی است که با نوع ایدئولوژی و جهان‌بینی عرفانی در تضاد است و بیان شکوه نوعی اعتراض و مبارزه است. از سوی دیگر طالب در بیان شکوه و شکایت، نه تنها مردمان عصر خویش بلکه همه انسان‌ها را از اندیشه‌ها، رفتارها و کردارهای ناشایست برحذر می‌دارد.
The study of the complaint in Taleb-e- Amoli’s poetry and the pedagogic teachings hidden in them is not only dependant on an understanding of the social and political situation, but on his particular language and ideas as well. As a result, the present study aims at a brief study of the mystic’s particular language in order to shed light on the coded language used by the mystics. Then, there will be the analysis of Taleb-e- Amoli’s complaints of the people and consequently, the intended teaching which is manifested through complaint by relying upon the evidences from the text of his poems. The final result is that his complaint of the people is due to ignorance, tyranny, discord and all the other traits which stand in opposition to the mystic ideology. Furthermore, it is indicated that Taleb warns not only the people of his time, but also the whole human beings of every age from the vice thoughts and behavior.
1- امین، سیدحسن.(1387). دانش‌نامه شعر. تهران: دایرة المعارف ایران‌شناسی.
2- براون، ادوارد گرانوبل (1368). تاریخ ادبی ایران. تهران: مروارید.
3- برومند سعید، جواد (1370). زبان تصوف. تهران: پاژنگ.
4- ـــــــــــــــــــ (1384). آیین قلندران. کرمان: دانشگاه شهید باهنر کرمان.
5- ــــــــــــــــــ (1382). آیین رندان. تهران: پاژنگ.
6- زرین کوب، عبدالحسین (1363). سیری در شعر فارسی. تهران: نوین.
7- صفا،ذبیح الله.(1363). تاریخ ادبیات در ایران. ج5. تهران: فردوسی.
8- ملک الشعرا طالب آملی(1346). دیوان. به اهتمام، تصحیح و تحشیه طاهری شهاب، تهران: بی‌نا.
9- نعمانی، شبلی. (1386). شعر العجم یا تاریخ شعرا و ادبیات ایران. ج 3. ترجمه سید محمد تقی فخر داعی گیلانی. تهران: دنیای کتاب.