بررسی نقش مدیریت شهری در افزایش مشارکت های اجتماعی با تاکید بر محله محوری (مطالعه موردی: منطقه ۸ تهران)
محورهای موضوعی : مطالعات توسعه اجتماعی ایران
رضا علی محسنی
1
(دانشیار جامعه شناسی و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران)
بنیامین نعیمایی
2
(کارشناس ارشد علوم اجتماعی، دانشگاه تهران)
کلید واژه: مشارکت, شهروندی, مشارکت پذیری, مدیریت شهری, مدیریت محلی,
چکیده مقاله :
هر ساله برنامه های عمرانی- اجتماعی و فرهنگی مختلفی اجرا می شود که نقش شهروندان در آنها تا حدودی موثر است. اما سهم و میزان مشارکت شهروندان می تواند بیش از گذشته افزایش یابد. این اتفاق می تواند تحقق پذیری بیشتر برنامه ها و رویکرد اجتماعی شهرداری را تقویت کنداین پژوهش با هدف سنجش میزان بالفعل مشارکت شهروندان تهران در برنامه های مدیریت شهری، تدوین مدل و الگوی اجرایی و عملیاتی به منظور افزایش مشارکت پذیری صورت گرفته است. تحقیق از نوع توصیفی است که داده ها با ترکیبی از روش های کمی و کیفی جمع آوری شده است. بخش اول از طریق پیمایش و استفاده از فرمول کوکران با حجم نمونه 384 نفر با ابزار پرسشنامه در سطح محلات ۱۳گانه منطقه ۸ تهران تکمیل و تحلیل شده است. همچنین مصاحبه های فردی، نیمه متمرکز و فوکوس گروپ به منظور جمع آوری داده های کیفی از گروههای دیگر صورت گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد به طور میانگین حدود ۶۰ درصد برنامه های اجرا شده توسط حوزه های مختلف شهرداری مشارکت مردمی را همراه خود داشته است اما عدم پایداری و تغییر اولویت ها منجر به کاهش مشارکت و استمرار آن شده است. همچنین عدم تعریف درست جایگاه شورایاری ها و سراهای محلات شکلی ناقص از مشارکت مردمی و بومی را رقم زده است. نتایج نشان می دهد اقدامات مدیریت شهری که میزان بالاتری از فرایند اطلاع رسانی و آگاهی سازی را داشته است با همراهی بیشتر شهروندان روبرو است.
Every year, many developmental, social and cultural plans are implemented in which citizens have a more or less prominent role. However, the role of citizens and their participation should be promoted to accelerate the implementation of plans and promote the social approach adopted by municipalities. Therefore, the present status of public participation and methods of its promotion should be investigated. The purpose of the research is to evaluate the actual participation of Tehran citizens in urban management plans and develop an operational model to promote public participation. The study is a descriptive one in which the data were collected by a mixed research method, i.e. both qualitative and quantitative. Based on Cochran’s sample size formula, the sample size is estimated to be 384. The first phase of the survey is completed by distributing a questionnaire between residents of the 13 neighborhoods in district eight in Tehran. The results indicate that almost 60 percent of all the plans implemented by departments and units of the municipality have included public participation; however, inconsistency and changes in priorities have caused a reduction in continued participation. Furthermore, the unclear definition of the role of Support Councils and Neighborhood Houses (Sara-ye Mahalleh) has resulted in ineffective public participation. The results indicate that if citizens are made well aware of the measures taken by urban management, they will cooperate more to have them implemented. The suggestions provided at the end of the research are meant to increase public participation and overcome the obstacles identified.
_||_