ساختار و تشکیلات نظامی آل بویه در جنگ های نظامی

محورهای موضوعی : فصلنامه تاریخ

سارا ناز پرور صوفیانی ¹ , محمد سپهری ^{2 *} , سید علیرضا واسعی ³

1 - دانشجوی دکتری رشته تاریخ تمدن ملل اسلامی ، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران ،ایران
2 - استاد گروه تاریخ دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی (عهده دار مکاتبات)
3 - دانشیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ، تهران ، ایران

تاریخ دریافت : 1401/10/14 تاریخ پذیرش : 1401/11/10 تاریخ انتشار : 1403/08/16

کلید واژه: آل بویه, سپاه, دیلمان, استراتژی نظامی,

چکیده مقاله :

جنگ یکی از اساسی‌ترین موضوعات و مسائل در هر عصر و جامعه‌ای است. سپاه در نزد سلاطین آل بویه از آن جهت که خود ویژگی‌های نظامی گری داشتند، و به دلیل حفظ متصرفات و جنگ با مدعیان و دشمنان حکومت، دارای اهمیت بسیاری بود. از اینرو شناخت جایگاه، نقش و کارکرد سپاه در عهد بویه امری در جهت بازشناسایی ساختار حکومت و به تبع آن جامعه عصر آل بویه محسوب می‌گردد. در این راستا، سؤال محوری پژوهش حاضر این است که استراتژی نظامی سپاه در عهد آل بویه چگونه بوده است؟ فرضیه مطرح شده این است که ترکیب و استراتژی نظامی این دوره از بخش‌های ناهمگون تشکیل شده بود: استراتژی و رویکردهایی که امرای ایرانی یعنی دیلمیان و کردان که نمایندگی دودمان‌های حکومت گر بومی یا ا لگوهای نظامی گری خاص ایرانیان را برعهده داشتند و درکنار آن، امرای ترک و عرب به ناگزیر در قالب نظامی که توسط حکومت آل بویه گرد هم آمده بودند، شکل می‌گرفت. این پژوهش بر اساس روش توصیفی-تحلیلی به تبیین موضوع خواهد پرداخت.

چکیده انگلیسی:

War is one of the most basic issues in every age and society. In the eyes of the Sultans of Al-Buyeh, the Corps was very important because they had the characteristics of militarism, and because of maintaining their possessions and fighting against the claimants and enemies of the government. Therefore, knowing the position, role and function of the Revolutionary Guards in the era of Boyeh is a matter for re-identifying the structure of the government and, accordingly, the society of the Boyeh era. In this regard, the central question of the current research is, what was the military strategy of the Islamic Revolutionary Guard Corps during the reign of Al Boyeh? The proposed hypothesis is that the composition and military strategy of this period was composed of heterogeneous parts: the strategies and approaches of the Iranian rulers, namely the Dilmians and the Kurds, who represented the local ruling dynasties or specific models of Iranian militarism, and besides, the rulers Turks and Arabs were inevitably formed in the form of a military that was brought together by the Al-Buyeh government. This research will explain the subject based on the descriptive-analytical method.