تبیین و آزمون الگوریتم روش تسلط تصادفی برای ارزیابی کارایی پرتفوی بهینه
محورهای موضوعی : دانش مالی تحلیل اوراق بهادار
پرهام پدرام
1
(نویسنده اصلی و مسئول مکاتبه)
کلید واژه: کارائی پرتفوی بهینه, الگوریتم روش تسلط تصادفی,
چکیده مقاله :
مفاهیم شبیه به تسلط تصادفی در طول سالیان شناخته شده بودند ولی مقاله های چاپ شده بوسیله هادر و راسل و هانوچ و لوی در 1969 و مقاله روشیلد و استیگلیتز در 1970 راه پارادایم جدید تسلط تصادفی را هموار نمودند. این تحقیقات با مفاهیم نظری و کاربردی فراوانی در مباحث اقتصادی، مالی، حسابداری، آماری، کشاورزی و پزشکی مواجه شد. نیاز به توسعه قواعد تسلط تصادفی به خاطر وجود پارادوکس هایی است که در استفاده از قواعد روش میانگین واریانس آشکار می شود موارد متعددی وجود دارد که روش میانگین واریانس توانایی انتخاب گزینه بهینه میان دو دارائی مخاطره آمیز را ندارد به طور مثال وقتی ما دو آلترناتیو سرمایه گذاری داشته باشیم آلترناتیو x 1 دلار یا 2 دلار با احتمال مساوی و آلترناتیو y 2 دلار و یا 4 دلار با احتمال مساوی همانطور که مشخص است آلترناتیو y دارای میانگین و واریانس بزرگتری است ولی روش میانگین واریانس در برابر انتخاب بین آلترناتیوهای x و y سکوت می کند. علاوه بر این موارد متعددی وجود دارد که روش میانگین واریانس توانایی انتخاب سرمایه گذاری بهینه را ندارد و در بسیاری از این موارد پیچیده ،انتخاب سرمایه گذاری مناسب تر به راحتی امکان پذیر نمی باشد
Concepts similar to stochastic dominance have been known for manyyears but the two papers published by Hadar and Russell, and Hanochand Levy in 1969, and the paper published by Rochschild and Stiglitz in1970 paved the way for a new paradigm called stochastic dominance,with hundreds of studies following in their tracks. These studies, dealwith theoretical as well as empirical issues in various areas of economics,finance, accounting, statistics, agriculture, and medicine.The need to develop the stochastic dominance rules stems fromparadoxes that are sometimes revealed by the commonly used meanvariancerule. To be more specific, there are cases in which a clear-cutchoice between two risky assets exists, yet the mean-variance rule isunable to rank the two alternate investments. Let us assume we have twoalternative investments: x providing $1 or $2 with equal probability and yproviding $2 or $4 with equal probability. A simple calculation showsthat both the mean and the variance of y are greater than thecorresponding parameters of x; hence the mean-variance rule remainssilent regarding the choice between x and y. Yet, any rational investorwould (and should) select y, because the lowest return on y is equal to thelargest return on x. Well, this is a trivial case in which the mean-variancerule fails to show the superiority of one investment over another.However, there are many more such cases in which the mean-variancerule is unable to rank two investments