مقایسه اثر بخشی طرحواره درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانگان وسواس فکری-عملی و احساس گناه در افراد مبتلا به اختلال وسواسی-جبری

محورهای موضوعی : فصلنامه تعالی مشاوره و روان درمانی

فرنوش رجبی ¹ , فریبا حسنی ² , فرناز کشاورزی ارشدی ³ , سوزان امامی پور ⁴

1 - گروه روانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلام، تهران، ایران
2 - گروه روانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - گروه روانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4 - گروه روانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

تاریخ دریافت : 1399/04/05 تاریخ پذیرش : 1399/06/29 تاریخ انتشار : 1399/08/01

کلید واژه: احساس گناه, طرحواره درمانی, درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد, نشانگان وسواس فکری-عملی,

چکیده مقاله :

هدف: هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و پذیرش و تعهد درمانی بر نشانگان وسواس فکری_عملی و احساس گناه در بیماران مبتلا به اختلال وسواس_جبری بود. روش شناسی: روش پژوهش این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری سه گروهی شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به اختلال وسواسی_جبری در شهر دزفول در سال1397 بود. نمونه مورد مطالعه 45 بیمار مبتلا به اختلال وسواسی_جبری بود. نمونه به روش نمونه گیری هدفمند از جامعه آماری انتخاب شده است. آنها به طور تصادفی در یکی از سه گروه مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد ، طرحواره درمانی و کنترل (15 نفر در هر گروه) قرار گرفتند. سه گروهی که به این ترتیب تشکیل شد مشابه هم بوده و اندازه‌گیری برای هر دو گروه آزمایش در یک زمان صورت گرفت. ابزار پژوهش مقیاس نشانگان وسواس فکری-عملی پادوا (1980) و پرسشنامه احساس گناه کوگلر و جونز (1992) است. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که اثربخشی درمان پذیرش و تعهد در کاهش نشانگان وسواس فکری- عملی در بیماران مبتلا به وسواسی-جبری بیشتر است (p <0.05). نتیجه گیری: اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس گناه بیش از طرحواره درمانی بود (p <0.05).

چکیده انگلیسی:

Purpose: The purpose of this study was to compare the efficacy of schema therapy and acceptance and commitment therapy on obsessive-compulsive disorder and guilt in patients with obsessive-compulsive disorder. Methodology: This is a quasi-experimental study with pre-test, post-test, three groups. The statistical population included all patients with obsessive-compulsive disorder in Dezful in 1397. The study sample included 45 patients with the disorder. It was obsessive-compulsive. The sample was selected by purposeful sampling from the statistical population. They were randomly assigned to one of three groups based on treatment, acceptance and commitment, schema therapy and control (15 individuals in each group). The three groups thus formed were similar and measurements were made for both experimental groups at one time. The research tool is Padua Forced Syndrome Scale (1980) and the Kogler & Jones Guilt Questionnaire (1992). Data were analyzed using repeated measures analysis of variance. Findings: The results of data analysis showed that the effectiveness of acceptance and commitment therapy was more effective in reducing obsessive-compulsive disorder in patients with obsessive-compulsive disorder (P <0.05). Conclusion: Also, the effectiveness of acceptance and commitment therapy based on guilt was more than schema therapy (p <0.05).