بررسی حقوق عامه و دیپلماسی دینی در سیاست خارجی ایران با بهره‌گیری از نظریات فقه اسلامی
محورهای موضوعی : نقد کلامی و فلسفی موضوعات دینی- اسلامیسیدمحمد موسوی اندانی 1 , احمدرضا توکلی 2 * , محسن فهیم 3
1 - گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران.
2 - گروه الهیات، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران
3 - گروه الهیات، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران.
کلید واژه: حقوق عامه, دیپلماسی دینی, سیاست خارجی ایران, فقه اسلامی,
چکیده مقاله :
در این مقاله، نقش فقه اسلامی در شکل‌دهی به دیپلماسی دینی و تأثیرات آن بر روابط بین‌الملل ایران مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، تأثیر حقوق عامه بر سیاست‌های خارجی ایران و موارد همپوشانی آن با فقه تحلیل شده است. مطالعات موردی در مناطق مختلف از جمله خاورمیانه، آسیای مرکزی و آفریقا نشان می‌دهد که ایران از دیپلماسی دینی برای تقویت نفوذ خود بهره برده است. با این حال، این دیپلماسی با چالش‌هایی همچون رقابت با دیگر قدرت‌ها و تحریم‌ها مواجه است. ولی با توجه به توفیقات حاصل شده در عرصه بین الملل و منافعی که بهره‌گیری از فقه اسلامی در دیپلماسی و حقوق عامه داشته است، این تجربه می‌تواند الگوی مناسبی برای سایر کشورها باشد که به دنبال افزایش نفوذ و تأثیرگذاری خود در عرصه بین‌الملل در جهت منفعت عامه هستند. در نهایت، مقاله به بررسی محدودیت‌ها و فرصت‌های پیش روی ایران در استفاده از دیپلماسی دینی پرداخته است.
This article examines the role of Islamic jurisprudence in shaping religious diplomacy and its effects on Iran’s international relations. It also analyzes the impact of public law on Iran’s foreign policies and its overlaps with jurisprudence. Case studies in various regions, including the Middle East, Central Asia, and Africa, show that Iran has used religious diplomacy to strengthen its influence. However, this diplomacy faces challenges such as competition with other powers and sanctions. However, given the successes achieved in the international arena and the benefits that the use of Islamic jurisprudence, especially the jurisprudence of the Ahl al-Bayt (peace be upon them), has had in diplomacy and public law, this experience can be a suitable model for other countries that are seeking to increase their influence and impact in the international arena for the public good. Finally, the article examines the limitations and opportunities facing Iran in using religious diplomacy.
افشاری، ف.، و پتفت، آ. (1400). موانع احیای حقوق عامه در حقوق ایران و راهکارهای تحقق مطلوب آن. فصلنامه دانش حقوق عمومی، سال دهم، شماره 33، ص 140-111.
اسداللهی، م. (۱۳۸۲). جنبش حزب الله لبنان، گذشته و حال. تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.
بازدار، ش. و همکاران. (1395). بررسی و اولویت بندی عوامل واگرای اثرگذار در روابط ایران و کشورهای اسلامی پیرامونی. پژوهش‌های سیاسی جهان اسلام، سال 2، شماره 6.
براسنت، ج. (2021). دین: ادراکات و باورها در کنترل سیاست خارجی جهانی. مطالعات بین‌المللی در سیاست خارجی چین، 58(1)، 41-58.
خمینی، ر. (۱۳۲۲). کشف اسرار. تهران: انتشارات آزادی.
خمینی، ر. (1368). صحیفه امام، ج 4. تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س).
خسروپناه، ع. (1389). چیستی فلسفه فقه با تاکید بر تعریف فقه. کتاب نقد، سال دوازده، شماره 54، ص 139-107.
خامنه‌ای، ع. (۱۳۹۹). اندیشه اسلامی در قرآن. نسخه الکترونیک تعاملی: انتشارات مؤسسه ایمان جهادی (صهبا).
خامنه‌ای، ع. (بی‌تا). بيانات، جلد ۴۰، صفحه ۱۷. [بی‌نا، بی‌جا].