بررسی ماهیت محاربه و افساد فی الارض و نقد قواعد کیفری مربوطه
محورهای موضوعی : حقوق خصوصی
احمدرضا توکلی
1
(نجف آباد)
کلید واژه: امنیّت, سلاح, محاربه, افساد, اخافه,
چکیده مقاله :
محاربه آن گونه که در شرع آمده، به معنای دست بردن به اسلحه به قصد ترساندن یا تعرّض به مال، جان و ناموس مردم است و نتیجه آن سلب امنیّت عمومی در جامعه و ایجاد خوف است. مجازات محاربه نیز به عنوان یک حدّ شرعی تعیین گردیده است؛ امّا در قوانین کیفری، محاربه بر بخشی از جرایم اطلاق شده است که ظاهراً مصداق محاربه نیستند. از سوی دیگر، آن چه از ظاهر ادلّه استنباط می‌شود این است که افساد فی‌الارضی که موضوع حدّ شرعی واقع شده و بر بخشی از جرایم نیز اطلاق شده است، شامل همه‌ی مصادیق افساد به طور مطلق نمی‌شود، بلکه تنها شامل مواردی می‌شود که از طریق تعرّض به جان، مال، عرض، عقل و دین مردم انجام می‌گیرد و از مردم سلب امنیّت می‌شود. به نظر می‌رسد که این گونه افساد، معنایی جز همان معنای محاربه را ندارد.
According to the religion, combat means use of the weapon to frighten and violate people, their property and chastity and its result is divestment of public security. Combat punishment has been determined as a determined religious punishment, but in penal laws, it refers to that part of crimes which are not the instances of the combat apparently. On the other hand, the reasons show those corruptions that relate to determined religious punishments and are also applied to some part of the crimes do not include all corruptions instances absolutely but they just include the corruptions imposed by the violation of the life, property, wisdom and religion of people that divert their security. It seems that these kinds of corruptions mean combat.