تحقق اهداف قرارداد مشارکت زمانی (تایم‌شر) از طریق عقد اجاره کلی در معین در حقوق ایران
محورهای موضوعی : حقوق خصوصی
علیرضا فصیحی زاده
1
(اصفهان)
مریم جلالی
2
(اصفهان)
کلید واژه: قرارداد مشارکت زمانی, اجاره کلی در معین, عمومیت بدلی موضوع, عمومیت بدلی مدت,
چکیده مقاله :
قرارداد مشارکت زمانی (تایم‌شر) قراردادی است که بر اساس آن فرد در دوره زمانی مشخصی از سال نسبت به موضوع قرارداد مالک عین یا منفعت یا دارنده حق انتفاع می شود و در اثر آن می تواند مباشرتاً یا با معرفی دیگران به طور متناوب و به نحو دائمی یا محدود از آن استفاده کند. این قراردادها به صورت‌های گوناگون در کشور‌های مختلف جهان تشکیل می شود. هدف از این پژوهش آن نیست که ماهیت این گونه قراردادها تبیین گردد؛ بلکه سؤال اصلی آن است آیا در حقوق ایران می توان از طریق عقد اجاره به اهداف قراردادهای مشارکت زمانی رایج دست یافت. در این قراردادها برخلاف حقوق ایران، میان منفعت و عین تفکیکی صورت نگرفته است و مالکیت نوعی حق به شمار می آید. بر اساس مبانی قانون مدنی و آرای فقهی، می توان از طریق اجاره به صورت کلی در معین با لحاظ عمومیت بدلی در مورد موضوع اجاره و نیز مدت آن، به اهداف قراردادهای مشارکت زمانی دست یافت.
On the basis of the Time-Sharing contract, a person, in a certain course of time, becomes the owner of the substance or its usufruct, or holds the right to benefit from the subject of the contract upon which the agreement is concluded. Under the influence of the Time-Sharing contract, the person holding the above-stated rights, will be able to directly or representatively fulfill his or her rights periodically for a limited or perennial course of time. These contracts are being concluded in a diverse set of forms almost in all of the countries around the world. The main purpose of this research is not to render a clear definition of the nature of the Time-Sharing contracts; but rather is to put emphasis on whether it is conceivable, based on Iranian legal system, to achieve contractual outcomes particular to the Time-Sharing contracts through a special type of Lease contract. In the very meaning of timeshare there is no substantive detachment between the substance of a contract and its usufruct and ownership is considered as a right. However, in the light of the tenets of the Civil Code of Iran and Islamic jurisprudential decrees in this regard, it is conceivable to attain the outcomes particular to the Time-Sharing contracts through a specific kind of the Lease contract or through the assignment of the “Substitutive Generality” to the subject and duration of the Lease contract.