سنجش رفاه استان‌های ایران: رهیافت تابع رفاه غیرپارتویی و تجزیه‌پذیر نسبت به جمعیت

محورهای موضوعی : اقتصاد کار و جمعیت

محمد نبی شهیکی تاش ¹ (استادیار اقتصاد دانشگاه سیستان و بلوچستان)
مجتبی شهیکی تاش ² (دانشجوی کارشناسی ارشد)
الهام شیوایی ³ (دانشجوی کارشناسی ارشد)

تاریخ دریافت : 1394/01/22 تاریخ پذیرش : 1394/01/22 تاریخ انتشار : 1392/01/12

کلید واژه: رفاه, تابع کاردینالی, سن تعمیم یافته,

چکیده مقاله :

در این مقاله برای ارزیابی رفاه اجتماعی در استان‌های ایران از شاخص کاردینالی سن و کشش تابع رفاه اجتماعی نسبت به برابری و کارایی استفاده شده است. یافته‌‌های تحقیق نشان می‌دهد که بیش‌ترین سطح رفاه در استان‌های ایران مربوط به استان تهران با ضریب رفاهی 93/80 ، استان بوشهر با ضریب رفاهی 12/58 و استان ‌مرکزی با ضریب رفاهی 76/47 بوده و کم‌ترین سطح رفاهی مربوط به استان سیستان و بلوچستان با ضریب رفاهی 59/5 می‌باشد. هم‌چنین تناسب معناداری بین رفاه و میزان جمعیت بین استان‌های کشور وجود ندارد. بنابراین پیشنهاد می‌شود در برخی استان‌ها از جمله استان‌های تهران،‌ اصفهان،‌ خوزستان و خراسان رضوی با افزایش درآمد سرانه و در برخی دیگر از جمله استان‌های یزد و‌ همدان با کاهش سطح نابرابری درون استانی سطح رفاه بهبود یابد.

چکیده انگلیسی:

In this study, cardinal index of the age and welfare function elasticity are used to evaluate the social welfare compared to efficiency and inequality in Iran Provinces. The results indicate that Tehran, Bushehr, Markazi provinces have the higher welfare coefficient and Sistan and Bluchestan and Kurdestan provinces have the least rate of welfare in Iran. Also, the findings reveal that there are no significance relation between the rate of welfare and population in Iran provinces. So, it is proposed that the welfare index can be improved by increasing income in some provinces like Tehran, Isfahan, Khoozestan and Khorasan-e-Razavi, but by the reduction of inequality level in some other provinces such as Yazd and Hamedan.

منابع و مأخذ:

منابع

-          Atkinson, A. B. (1970). On the measurement of inequality. Journal of EconomicTheory, 2: 244-63.

-          Beach, C. M., & Davidson, R. (1983). Distribution free statistical inference withLorenz curves and income shares, Review of Economic Studies, 50(4): 723-35.

-          Bishop, J. A., & S. Chakravorty & Thistle, P. D.  (1989). Asymptotically distributionfree statistical inference for generalized Lorenz curves. Review of Economics andStatistics, 71(3): 725-77.

-          Dagum, C. (1990). Relationship between income inequality measures and socialwelfare functions, Journal of Econometrics, 43(1): 91-102.

-          Dagum, C. (1993). The social welfare bases of gini and other inequalitymeasures,Statistica, 53: 3-30.

-          Dasgupta, P., & A.K. Sen., & Starett, D. (1970). Notes on the measurement ofinequality. Journal of Economic Theory, 6(2): 180-7.

-          Kakwani, N. C. (1984). Welfare ranking in income distribution, in inequality,measurement and policy. Advances in Econometrics, JAI Press, Gleenwitch, Conn, 3(3): 253-282.

-          Mukhopadhaya,P. (2006). Trends in income disparity and equalityenhancing education policies in the development stages in Singapore. International Journal of Educational Development, (2):187-95.

-          Sen, A. K. (1974). Information bases of alternative welfare approaches. Journal of Public Economics, 3(1): 387-403.

-          Sen, A. K. (1974). Real national income. Review of Economic Studies, 43(4): 19-39.

-          Sheshinski, E. (1972). Relation between social welfare and the gini index ofinequality. Journal of Economic Theory, 4(1): 98-100.

-          Shorrocks, A. F. (1983). Ranking income distributions.Economica, 50(2): 3-17.

-          Yitzhaki, S. (1979). Relative deprivation and the gini coefficient. Quarterly Journal of Economics, 93(2): 321-24.

-          Yitzhaki, S. (1982). Relative deprivation and economic welfare. European Economic Review, 17(1): 99-113.