قلمرو اصل عدم توسل به زور در حملات سایبری در چارچوب منشور ملل متحد
محورهای موضوعی : فصلنامه مطالعات حقوقی فضای مجازی
پیمان حکیم زاده خوئی
1
,
ریحانه دروگری
2
1 - استادیار و عضو هیات علمی گروه حقوق بین الملل، دانشکده حقوق،الهیات و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
2 - دکتری حقوق بین الملل عمومی، گروه حقوق، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران- مدرس دانشگاه
کلید واژه: دفاع مشروع, حقوق بین‌الملل, حملات سایبری, اصل ممنوعیت توسل به زور,
چکیده مقاله :
به هم‌پیوستگی جهانی که از طریق فناوری اطلاعات به وجود آمده، سلاح بالقوه قدرتمندی در اختیار دولت‌ها و بازیگران غیردولتی قرار می‌دهد که به‌وسیله آن‌ها می‌توان شبکه‌های دفاع نظامی را از راه دور غیرفعال یا تخریب کرد. ارسال بیش‌ازحد درخواست داده به یک سایت اینترنتی، سرور یا روتر می‌تواند به‌عنوان سلاحی جهت از بین بردن شبکه های اصلی اطلاعاتی مورداستفاده قرار گیرد یا نفوذ در شبکه‌های خصوصی مورداستفاده قرار گیرد پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی در پی بررسی امکان اعمال اصل عدم توسل به زور به‌عنوان قاعده آمره مسلم حقوق بین‌الملل نسبت به حملات سایبری و چالش‌های حقوقی موجود است. یافته ها نشان می‌دهد که هرچند شاید حملات سایبری آسیب فیزیکی ایجاد نکنند و به عبارتی بند 4 ماده 2 منشور را نقض نکنند؛ اما اصل عدم‌مداخله به‌عنوان یک ابزار حقوقی بین‌المللی قدرتمند می‌تواند توسط دولت‌ها برای محافظت و مقابله در برابر حملات سایبری مورداستفاده قرار گیرد.
The global interconnectedness created through information technology provides a potentially powerful weapon for states and non-state actors to remotely disable or destroy military defense networks. Sending excessive data requests to an internet website, "server or router" can be used as a weapon to destroy major information networks or to infiltrate private networks. The present study, employing descriptive-analytical methods, investigates the possibility of applying the Principle of Non-recourse to Force as an absolute rule of international law in relation to cyber-attacks and existing legal challenges. The questions that arise are: can the cyber attacks be prohibited according to the Principle of Non-recourse to Force in the light of the Article 4 of the Paragraph 4 of the Charter? If so, can the cyber attack allow the use of military in legitimate defence as per the Article 51 of the charter? The findings show that although cyber-attacks may not cause physical damage, and in other words, they do not violate Article 2, Clause 4 of the Charter but, the principle of non-intervention, as a powerful international legal tool, can be used by states to protect and counter cyber-attacks
_||_