ترانههای عامیانه در اصل، زبان حال و قال مردمیاست که شاعر و ادیب نبودهاند اما ذوق شعرگویی و شور و حالی داشتهاند. این ترانهها از بدو پیدایش بشر وجود داشته است؛ در واقع، ترانه عمری به درازای عمر بشر دارد. در هرمزگان نیز از دیر زمان، موسیقی، ترانه و شعر وجود داشته و در چکیده کامل
ترانههای عامیانه در اصل، زبان حال و قال مردمیاست که شاعر و ادیب نبودهاند اما ذوق شعرگویی و شور و حالی داشتهاند. این ترانهها از بدو پیدایش بشر وجود داشته است؛ در واقع، ترانه عمری به درازای عمر بشر دارد. در هرمزگان نیز از دیر زمان، موسیقی، ترانه و شعر وجود داشته و در قالبهای گوناگون سروده و اجرا میشده است. در استان هرمزگان، ترانهسرایی و ترانهخوانی نیز مانند شروه و دوبیتی از جایگاه رفیعی برخوردار است. با بررسی ابیات ترانهها میتوان به شناخت افراد جامعه یا اهل ایل و طایفهای پرداخت که فکر طبیعی خود را، دربارۀ واقعیات، اتفاقات، حوادث و مراسم محلی بهکاربردهاند و شرح هر یک را با بیانی ساده و عامیانه از خود باقی گذاردهاند. این مقاله عشق و عاشقی را در ترانههای عامیانه هرمزگان پی میگیرد و از این رهگذر به خصایص عشق و چگونگی ابراز احساسات ترانههای عاشقانه در هرمزگان میپردازد. نتایج به دستآمده از این پژوهش نشان میدهد که عشق پاک و زن اثیری، مورد توجه شاعران عامۀ هرمزگان بوده است و ساختار زبانی ترانه برگرفته از زبان روزمره و کوچه و بازار و آکنده از کنایات و تکیهکلامها و اشارات عامیانه است.
پرونده مقاله
در کهگیلویه، سرودها و آوازهای آهنگین و دلنشین با موضوعاتی مانند طول چپ (طبل چپ)، یاریار، اشعار حماسی، دی بلال، شروه (مرثیه)، اشعار طنزآمیز، اشعار و ترانه های عروسی دیده میشود. اشعار و ترانه های عروسی یکی از انواع شعر غنایی میباشند که بیشتر بین زنان متداول است و در تم چکیده کامل
در کهگیلویه، سرودها و آوازهای آهنگین و دلنشین با موضوعاتی مانند طول چپ (طبل چپ)، یاریار، اشعار حماسی، دی بلال، شروه (مرثیه)، اشعار طنزآمیز، اشعار و ترانه های عروسی دیده میشود. اشعار و ترانه های عروسی یکی از انواع شعر غنایی میباشند که بیشتر بین زنان متداول است و در تمام مراحل عروسی (از خواستگاری تا زفاف)، گاه گروهی و گاه به تنهایی، به وسیلۀ زنان، اغلب در وصف داماد، عروس، افراد خانوادۀ آنها، خوانده می شود. این ترانه ها در برخی از مناطق نام هایی خاص دارد. در این مقاله به ویژگیهای این سرودها، انواع ترانه های بومی عروسی، دستهبندی اشعار سرو و شیرداماد، پرداخته می شود. این پژوهش با گردآوری به دو شیوۀ کتابخانه ای و میدانی و با تحلیل محتوا و رویکرد توصیفی انجام شده است.
پرونده مقاله
واژه شروه را آواز، آهنگ و بانگ معرفی کرده اند. در کهگیلویه، شروه (داغ نامه، مرثیه و سوگ سرایی) محزون ترین آوازی است که در سوگ، با آوایی سنگین و ممتد، به وسیله زنان شروه گو و گاه مردان مرثیه سرا خوانده می شود. مفاهیم شروه ها به همراه صدا و لحن مطبوع آن، شنونده عزادار را چکیده کامل
واژه شروه را آواز، آهنگ و بانگ معرفی کرده اند. در کهگیلویه، شروه (داغ نامه، مرثیه و سوگ سرایی) محزون ترین آوازی است که در سوگ، با آوایی سنگین و ممتد، به وسیله زنان شروه گو و گاه مردان مرثیه سرا خوانده می شود. مفاهیم شروه ها به همراه صدا و لحن مطبوع آن، شنونده عزادار را طوری مسحور و متأثر می کند که با پدیده ی مرگ سازگاری بیشتری نشان می دهد. برای اجرای این آواز، صدایی قوی، رسا و گیرا لازم است. معمولا زنان سررود خوان، خود شروه گوهای بسیار خوبی می باشند و شروه محصول طبع ایشان است.
پرونده مقاله