مطالعات سینتیکی و بررسی تغییرات ضریب نفوذ رهایش داروهای دوکسوروبیسین- کرایسین پوشش داده شده با نانوذرات مغناطیسی و کوپلیمرهای پلی کاپرولاکتون- پلی اتیلن گلیکول

محورهای موضوعی : کاربرد شیمی در محیط زیست

سحر جهانگیری ¹ , لیلا امیرخانی ² , ابوالفضل اکبرزاده ³ , رضا حاجی محمدی ⁴

1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر
2 - عضو هیات علمی گروه مهندسی شیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر
3 - دانشگاه علوم پزشکی تبریز
4 - دانشگاه آزاداسلامی اهر

تاریخ دریافت : 1400/12/05 تاریخ پذیرش : 1400/12/16 تاریخ انتشار : 1399/06/01

کلید واژه: نانوذرات مغناطیسی, رهایش دارو, ضریب نفوذ, دوکسوروبیسین, کرایسین,

چکیده مقاله :

در سال‌های اخیر توسعه نانوذرات در زمینه رهایش دارو بسیار مورد توجه قرار گرفته است. هدف این تحقیق توسعه روش‌های جدید برای اصلاح فیزیکی نانو ذرات سوپر پارا مغناطیسی Fe3O4 با پلیمرها از طریق احتباس فیزیکی می‌باشد. در این تحقیق، پس از سنتز کوپلیمر زیست تخریب پذیر پلی کاپرو لاکتون- پلی اتیلن گلیکول مغناطیسی، داروهای ضد سرطان دوکسوروبیسین و کراسین در این پلیمرها، به روش امولسیون دو گانه (w/o/w) انکپسوله شدند. تاثیردما و pH در رهایش داروها مورد بررسی قرار گرفت. بعد از انجام مطالعات سینتیکی، ضریب نفوذ رهایش دارو نیز مورد مطالعه قرار گرفت. توزیع دارو یکنواخت در نظر گرفته شد و سیستم در مختصات کارتزین فرض شد. نتایج نشان دادند ضریب نفوذ رهایش داروها از قانون فیک تبعیت کرد. ابتدا به دلیل اختلاف غلظت زیاد داروها در زمان‌های اولیه ضریب نفوذ بیشتر بود ولی بعد با گذشت زمان و با کاهش اختلاف غلظت ضریب نفوذ کاهش پیدا کرد و ثابت ماند.

چکیده انگلیسی:

In recent years, the development of nanoparticles in the field of drug release has received much attention. This research aims to develop new methods for the physical modification of Fe3O4 superparamagnetic nanoparticles with polymers through physical retention. In this study, after synthesizing the biodegradable polycaprolactone-polyethylene glycol magnetic copolymer, the anticancer drugs doxorubicin and Chrysin in these polymers were encapsulated by dual emulsion (w / o / w). The effect of temperature and pH on drug release was investigated. After performing kinetic studies, the diffusion coefficient of drug release was also studied. The drug distribution was considered uniform and the system was assumed to be in Cartesian coordinates. The results showed that the diffusion coefficient of drug release followed Fick's law. At first, due to the high concentration difference of drugs in the early times, the diffusion coefficient was higher, but then with time and with decreasing the concentration difference, the diffusion coefficient decreased and remained constant.