اثربخشی آموزش صلح بر افزایش خوش بینی و امید در دانشآموزان دوره متوسطه اول منطقه 3 شهر تهران
محورهای موضوعی : خلاقیت و نوآوری از جنبه‏های روان‏شناختی، علوم شناختی، علوم تربیتی و آموزشی (خلاقیت شناسی روان‏شناختی، خلاقیت شناسی پرورشی)امیرمسعود رستمی 1 , حسن احدی 2 , خدیجه ابوالمعالی 3 , فریبرز درتاج 4
1 - دکتری تخصصی روان شناسی عمومی، دانشکده ادبیات، علوم انسانی و اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - استاد گروه روانشناسی، دانشگاه عالمه طباطبایی، تهران، ایران
3 - دانشیار گروه روانشناسی تربیتی، واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4 - استاد گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
کلید واژه: "امید", " آموزش صلح", "خوش بینی" و "دانشآموزان",
چکیده مقاله :
هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش صلح بر افزایش خوشبینی و امید در دانش-آموزان پسر دوره متوسطه اول انجام شد.روش: پژوهش حاضر ﺑﻪ روش ﻧﯿﻤﻪآزﻣﺎﯾﺸﯽ ﺑﺎ ﻃﺮح ﭘﯿﺶآزﻣﻮن- ﭘﺲ آزﻣﻮن و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ یک ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ و ﯾﮏ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺎ ﭘﯿﮕﯿﺮی دو ﻣﺎﻫﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﺟﺎﻣﻌﻪآﻣﺎری ﭘﮋوﻫﺶ را داﻧﺶآﻣﻮزان پسر دوره اول ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ 3 ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﺗﺸﮑﯿﻞ دادهاﻧﺪ و 60 ﻧﻔﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺗﺼﺎدﻓﯽ و ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ورود و ﺧﺮوج با روش نمونهگیری داوطلبانه در 2 گروه 30 نفره اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪهاﻧﺪ. اﺑﺰارﻫﺎی ﮔﺮدآوری دادهﻫﺎ، ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ سرمایه روانشناختی لوتانز(2007) ﺑﻮد. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ آموزش صلح ﺷﺎﻣﻞ 8 ﺟﻠﺴﻪ 120 دﻗﯿﻘﻪای ﻃﯽ 8 ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺪاوم، به صورت حضوری ﭘﺲ از ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻣﺪرﺳﻪ اﺟﺮا ﺷﺪ. ﺑﺮای ﺗﺠﺰﯾﻪوﺗﺤﻠﯿﻞ دادهﻫﺎ از روش ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﺑﺎ اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﻣﮑﺮر(طرح آمیخته) اﺳﺘﻔﺎده گردید. یافته ها: یافته ها ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ اجرای آموزش صلح در مقایسه با گروه کنترل مؤلفه های خوشبینی و امید را در دانش آموزان به صورت معنادار تحت تاثیر قرار داده و نتایج تحلیل چندمتغیر نشان می دهد که بین اثربخشی آموزش صلح و مولفه های امید و خوش بینی در سطح 0.01 معنادار است. نتیجه گیری: بنابراین میتوان نتیجه گرفت که آموزش صلح به دانش آموزان، امید و خوشبینی را در آنان به صورت پایدار افزایش می دهد.
Purpose: The aim of this study was to determine the effectiveness of peace education on increasing optimism and hope in junior high school male students.Methodology: The present study method was performed. is using quasi-experimental method with pretest-posttest design by considering one experimental group and one control group with two-month follow-up. The statistical population of the study included male first-grade high school students in District 3 of Tehran. A total of 60 samples were randomly selected and according to the inclusion and exclusion criteria, they were voluntarily assigned into two groups of experimental and control (30 in each group). The data collection tools included Luthans (2007) Psychological Capital Scale. The peace education intervention program was implemented in eight 120-minute successive sessions based on the developed protocol in person After school closure. To analyze the data, the analysis of variance with repeated measures (mixed design) was used. Results : Results revealed that implementation of peace education in comparison with the control group significantly affected the components of hope and optimism in students and the results of multivariate analysis showed that the effectiveness of peace education and the components of hope and optimism at the 0.01 level .Conclusion: Thus, it can be concluded that providing peace education to students leads to sustainable increase in their hope and optimism.
