پژوهش تطبیقی آیه ﴿نفخت فیه من روحی﴾ در تفاسیر علامه طباطبایی و علامه جعفری
محورهای موضوعی : فصلنامه مطالعات قرآنینعمت اله حسنی 1 , محمود خورسندی 2
1 - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران
2 - عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه سمنان(دانشیار).
کلید واژه:
چکیده مقاله :
تحقیق حاضر پژوهشی در مسأله نفخ روح در آدمدر تفسیر المیزان و تفسیر مثنوی مولوی اثر علامه جعفری است. علامه طباطبایی معنای دمیده شدن روح الهی در آدمی را ارتباط برقرار نمودن میان روح و بدن دانسته و برای روح در عین اتحاد با بدن، نوعی استقلال از بدن نیز تعریف میکند. ایشان تبیین مینماید اینکه خداوند روح دمیدهشده در آدم را به خود منسوب و اضافه نموده، از روی شرافت دادن به این روح و نیز از باب اضافه لامى است که اختصاص و ملکیت را مى رساند. علامه جعفری ضمن نقد و بررسی علمی نظرات دانشمندان به تبیین و تکمیل نظریهای میپردازد که معتقد است یکی از اوصاف کمالیه خداوند، حیات به معنای عمومی بوده و همین صفت منشأ بروز روح انسانی و ملکوتی در آدمیان نیز هست و به همین جهت همه موجودات، خصوصاً انسان را جلوهگاه صفات الهی میدانند لذا فرموده خداوند ﴿و نفخت فیه من روحی﴾ اضافه حقیقی بوده و احتیاجی به تأویل ندارد. ایشان با واکاوی بعد دیگر موضوع، میزان بهرهمندی انسان از نسیم روح الهی را به مسأله ایمان و تعهد و احساس مسئولیت در عالم وجود، مرتبط و وابسته میداند.
The present article is a research on breathing into human's soul in Allameh Jafari's "Al Mizan", "Molavi's Mathnavi" interpretations. Allameh Tabatabaee interprets the breathing into human's soul as the relationship between human soul and body which could act completely independently while are dependent. He expresses that Allah relates breathing into human's soul to Himself wants to ennoble human and proves possession to Himself. Allameh Jafari criticizes and studies scholars' ideas and expresses that one of Lord's Perfection reputation is His breathing into human's soul and that's why all creatures know human being as the Lord's manifestation. He also knows the human's enjoy relating to his faith, commitment and responsibility.
