بررسی مبانی فقهی محاربه و حد آن
محورهای موضوعی : فصلنامه مطالعات قرآنی
1 -
کلید واژه:
چکیده مقاله :
آیۀ 33 سورۀ مائده مبنای تبیین موضوع و حکم محاربه با خدا و رسول و افساد فی الارض است. با توجه به تفاسیر و روایات وارده در این خصوص فقهای شیعه محاربه را بر کشیدن سلاح برای ترسانیدن مردم تعریف کردهاند، اما از تعریف امام خمینی شرط سومی نیز برای آن به دست میآید که عبارت است از قصد افساد در زمین. مجازات محاربهکنندگان با خدا و رسول نیز در آیۀ مذکور چهار نوع تعیین شده است که عبارتاند از کشتن، بر دار زدن، بریدن دست و پای مخالف و تبعید از محل زندگی. در روایات برای تعیین حد محارب، سه روشِ ترتیب، تخییر و تخییر ترتیبی بیان شده که قول مشهور فقهای شیعه و به تبع آن در قانون مجازات اسلامی قول به تخییر است و انتخاب هر یک از حدود چهارگانه به اختیار حاکم واگذار شده است.
The main subject of the 33rd verse of Maedeh Sura is to express the verdict of enmity against God and His Messenger and corruptions on earth. According to related explanations and narratives, the Shiite jurisprudents have defined enmity as drawing weapon in order to terrify people. Imam Khomeini also had added the third condition which is the tendancy in doing corruption on the earth. The punishment of the enemies against God in the mentioned verse has determined of four types which are murdering, hanging, cutting the opposite hands and legs and exiling from the hometown. Selecting each punishment is due to the judge’s authority.
