مرثیه سرایی در ادب فارسی و عربی با تکیه بر مقایسۀ مرثیۀ ابوالحسن تهامی و مرثیۀ خاقانی شروانی
محورهای موضوعی : شعر
ناصر محسنی نیا
1
(دانشیار، عضو هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان)
آرزو پوریزدان پناه کرمانی
2
(کارشناس یارشد ادبیات تطبیقی)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
در گفتار حاضر، به شیوۀ سندکاوی، مرثیه سرایی و گونه های آن در ادب فارسی و عربی بررسی می شود؛ و اینکه در هر یک از ادب فارسی و عربی، روند و جریان مرثیه سرایی به چه صورت بوده و مرثیه سرایی در این دو ادب چه سیری را طی کرده است، نقطة آغاز آن کجا است و کدام کی‌ از شاعران پارسی و تازی مرثیه سروده اند و هرکدام در چه مرتبه و جایگاهی قرار دارند.مبنای کار در این مقاله، مقایسۀ مرثیۀ خاقانی در مرگ فرزندش رشیدالدین که در سنین جوانی فوت کرده برای نمونۀ مرثیه سرایی در ادب فارسی و مرثیۀ ابوالحسن تهامی در مرگ فرزندش ابوالفضل که در نوجوانی درگذشته برای نمونه در ادب عربی است؛ تا با بیان وجوه اشتراک و افتراق این دو مرثیه، وضعیت مرثیه سرایی در ادب فارسی و عربی به گونۀ بهتری مشخص شود.
The present article surveys the elegy and its different types in Persian and Arabic literature. It also surveys the procedure of elegy in both Arabic and Persian literature as well as its circulation in both languages; where is the beginning point and which Persian and Arab poets have elegized. The basis of the present article is the comparison of Khaqani’s elegy – on his son’s death – as a sample in Persian literature and Abol Hassan Tahami’s elegy – on his son’s death – as a sample in Arabic literature. In order to clarify the elegy’s position in Persian and Arabic literature the similarities and the differences are expressed in this article.
