کردار نیک و گفتار نیک از نظرگاه اسلام و زرتشت

محورهای موضوعی : فصلنامه مطالعات قرآنی

سوسن آل رسول ¹ , فاطمه شیرزاد راد جلالی ²

1 -
2 -

تاریخ دریافت : 1391/05/13 تاریخ پذیرش : 1391/05/13 تاریخ انتشار : 1390/05/10

کلید واژه:

چکیده مقاله :

عقاید حقه‌ای که خدای تعالی آن‌ها را از ما مطالبه کرده و شرط رسیدن به مطلوب و سعادت بشر دانسته است، شامل تمام اعتقاداتی است که در نظام فکری اسلام مطرح است. این عقاید که در حقیقت چیزی جز کلمۀ طیبۀ توحید و عمل و استقامت بر آن نیست، شالودۀ اصلی ادیان و مذاهب توحیدی جهان را تشکیل می‌دهد. قرآن کریم با ذکر هر دو مفهوم ایمان و عمل صالح در کنار هم، برتلازم آن‌ها نسبت به یکدیگر تأکید می‌کند و اعمال انسان را تبلوری از عقاید و افکار او می‌داند. آئین زرتشت به عنوان یکی از ادیان توحیدی جهان، وجه اشتراک زیادی با سایر ادیان توحیدی و بخصوص اسلام دارد؛ از این رو توحید، همۀ حقانیت آن به شمار می‌رود. پیامبر ایران باستان، پایه و اساس هر گفتار و کردار نیک را پندار نیک می‌داند.

چکیده انگلیسی:

The right dogmas that the exalted God claimed from us and that He has known as the requisite to reach human’s beau ideal and beatification include all of the dogmas that are propounded in the conceptual system of Islam. These dogmas that aren’t actually anything but the sacred word of monotheismand to act and to persevere on its base, form the main foundation of the monotheistic religions of the world. The Holy Quran reminds both conceptions of faith and good action and emphasizes on their concomitance and believes that man’s acts are a reflection of his thoughts and opinions.ZOROASTRIANISM as one of the monotheistic religions of the world has much in common with the othermonotheistic religions specially Islam, therefore, monotheism is considered as all itslegitimacy. The prophet of ancient Iran considers thegood reflection as the base of everygood act and word.

منابع و مأخذ:

قرآن کریم.

نهج­البلاغه. ترجمه سیدجعفر شهیدی.

اوستا. ترجمه هاشم رضی.

آذرگشسب، اردشیر. (1372). مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان، تهران: فروهر.

آموزگار، ژاله. (1387). زبان ـ فرهنگ ـ اسطوره، تهران: معین.

ایزوتسو، توشیهیکو. (1360). مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن، تهران: قلم.

توفیقی، حسین. (1385). آشنایی با ادیان بزرگ، تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی و دانشگاه­ها.

جمالی، قربان. (1389). «ایمان­گرایی در مسیحیت و اسلام». فصلنامه دین­پژوهی و کتاب­شناسی قرآنی فدک، جیرفت. س1، ش3، 69-87.

جوادی آملی، عبدالله. (1363). ده مقاله پیرامون مبدأ و معاد،  تهران: الزهراء.

حر عاملی، محمّد بن حسن. (1409). وسائل الشیعه، قم: مؤسسه آل البیت.

حسینی همدانی، محمّدحسین. (1404). تفسیر انوار درخشان، تهران: لطفی.

خورشیدیان، اردشیر. (1384). جهان‌بینی اشو زرتشت، تهران: فروهر.

دهخدا، علی اکبر. (1377).فرهنگ دهخدا، تهران: دانشگاه تهران.

رضی، هاشم. (1383). زرتشت پیامبر ایران باستان، تهران: بهجت.

رضایی، عبدالعظیم. (1358). تاریخ ادیان جهان، تهران: علمی.

شهمردان، رشید. (سال هفدهم). «اصول سه‌گانه مزدیسنا»، ماهنامه فروهر، شماره 2و1.

صدوق، محمد بن علی بن بابویه. (1361). معانی الاخبار، قم: جامعه مدرسین.

طباطبایی، محمدحسین. (1366). رساله در توحید، ترجمه همایون همتی، تهران: ضحی.

طبرسی، فضل بن حسن. (1372). مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، تهران: ناصرخسرو.

طریحی، فخرالدین. (1375). مجمع‌البحرین، تهران: مرتضوی.

قطب، محمد. (1386). لااله الاالله روح زندگی، ترجمه جهانگیر ولدبیگی، تهران: احسان.

مجلسی، محمدباقر. (1404). بحارالانوار، بیروت: مؤسسه الوفاء.

محصل، راشد. (1387). اوستا، تهران: دفتر پژوهش­های فرهنگی.

مکارم شیرازی، ناصر. (1380). پنجاه درس اصول عقاید برای جوانان، بی­جا: نسل جوان.

نجفی خمینی، محمدجواد. (1398). تفسیر آسان، تهران: الاسلامیه.