هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر رضایتمندی زناشویی در زنان متعارض با طرحوارههای ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه چکیده کامل
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر رضایتمندی زناشویی در زنان متعارض با طرحوارههای ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه با دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زنان متعارض با طرحوارههای ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد شهر اصفهان در تابستان 1399 بود. تعداد 30 زن با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه آزمایش مداخله الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت (10 جلسه) دریافت نمودند. پرسشنامههای مورد استفاده شامل پرسشنامه تعارض زناشویی (MCQ)؛ طرحوارههای ناسازگار اولیه (EMSQ) و رضایتمندی زناشویی (MSQ) بود. دادهها به شیوه تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: نتایج نشان داد که الگوی درمانی بر پایه طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر رضایتمندی زناشویی زنان متعارض با طرحوارههای ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد تاثیر دارد (0001≥P؛ 70/0=Eta؛ 84/57=F). نتیجهگیری: بر اساس یافتههای حاصل از پژوهش حاضر، الگوی درمانی حاضر با بهرهگیری از مفاهیم طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت میتواند به عنوانی درمانی کارآمد در جهت افزایش رضایتمندی زناشویی زنان متعارض با طرحوارههای ناسازگار اولیه مربوط به حوزه بریدگی و طرد مورد استفاده قرار داد.
پرونده مقاله