«مولانا و تشیع در غزلیات شمس»
محورهای موضوعی : عرفان اسلامیتورج عقدایی 1 , نازلی عقدایی 2
1 - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان، دانشیار گروه ادبیات فارسی، زنجان، ایران
2 - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زنجان، کارشناسی ارشد ادبیات فارسی، زنجان، ایران
کلید واژه: ناخودآگاهی, مولانا, اسطوره, تشیع,
چکیده مقاله :
هدف مقاله حاضرنشان دادن میزان علاقه مولانا به برخی عنصرهای مذهب تشیع است . اگر چه به رغم ادعای برخی از مسلمانان شیعی مذهب نمی توان او را شیعی دانست . نشانه هایی که از غزلیات شمس و دیگر آثار او یافته‌ایم، حکایت از آن دارد که این شاعر عارف به علی(ع) نه به مثابه خلیفه چهارم مسلمین؛ بلکه بسی فراتر از این به دلیل فضل و ویژگی‌های اخلاقی این انسان کامل، عشق می‌ورزد و به همین دلیل به آن چه با وی در پیوند است، گاه به صورت حقیقت و گاه به شکل نمادین اشاره می کند . از این گذشته ، مولانا به امام حسین (ع) و کربلا و شهادت ، هم در برخی از غزلیات خویش توجه نشان داده است. نکته دیگری که در این مقاله بدان پرداخته شده ، نوع تأثیرپذیری مولانا از این مقولههای آیینی است . زیرا در بسیاری از اشارتهای او میتوان دریافت که او نه آگاهانه و با دریافت تاریخی ، بلکه غالباً به گونه یی نا آگاهانه و بارویکردی اسطورهیی به این مسایل نگاه می کند.
The purpose of the paper is to show to what extent Mowlana was interested in some elements of Shiite. Though in spite of what some Shiite Muslims he cannot be considered as a Shiite. The evidences found in Shams' lyrics and his works states that such a mystic poet loves Ali not as the fourth Imam of Muslims, rather, by far because of his traits and his perfectness. Accordingly, he symbolically, sometimes as a reality, points out to whatever associates with him. Other than that, Mowlana have paid attention to Imam Hossein and Karbala and martyrdom in some of his lyrics. Another point dealt with in this paper is the kind of impression Mowlana gains out of such ritual cases because one can find out in many of his hints that rather than a conscious and historical way he views the matters with an unconscious and mythical approach.