اثربخشی امیددرمانی در افزایش شادکامی و رضایت از زندگی در زنان سالمند مستقر در مرکز سالمندان شهرستان بروجن
محورهای موضوعی : فصلنامه زن و جامعهراضیه جمال زاده 1 , محمود گلزاری 2
1 - کارشناسی ارشد مشاوره، دانشگاه علامه طباطبایی.
2 - هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، گروه روان شناسی
کلید واژه: رضایت از زندگی, شادکامی, امیددرمانی, سالمندی,
چکیده مقاله :
جمعیت سالمندان دنیا در حال افزایش است. کشور ما نیز از این امر مستثنی نیست. سپردن سالمندان به مراکز نگهداری سیر صعودی دارد. مطالعات نشان میدهد که اختلالات خلقی و روانی در میان سالمندان ساکن در مرکز سالمندان نسبت به سالمندان ساکن در منزل شایعتر است. با توجه به این مهم، این تحقیق با هدف بررسی اثربخشی امیددرمانی در افزایش شادکامی و رضایت از زندگی در زنان سالمند مستقر در مرکز سالمندان با انتخاب جامعه آماری مرکز سالمندان امین بروجن انجام شد. در طی پژوهش نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل 30 زن به صورت نمونهگیری در دسترس از بین 120 نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند، سپس پیش آزمون با استفاده از پرسشنامه شادکامی آکسفورد و رضایت از زندگی داینر در هر دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. گروه آزمایش در 8 جلسه 5/1 ساعته تحت مداخله امیددرمانی قرار گرفتند. بعد از اتمام جلسات، پس آزمون اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون لوین، کالموگروف- اسمیرنف و تحلیل کواریانس استفاده شد. تحلیل کواریانس نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل وجود دارد و مداخله امیددرمانی شادکامی و رضایت از زندگی را در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش داده است و میتوان گفت امیددرمانی در افزایش شادکامی و رضایت از زندگی زنان سالمند ساکن در سرای سالمندان مؤثر است.
The elderly population the in the world is increasing and our country is not an exception with regard to this matter. Leaving the elderly to nursing home shows an ascending trend. Moreover behavioral and psychological disorders are more prevalent among the elderly in the nursing home. Regarding this important issue, the present research was performed with the aim of evaluation of hope therapy effectiveness on happiness increases and life satisfaction among the elderly women resided in the nursing homes. The current research is a semi experimental pretest-posttest style with control group. The community of the research includes all the elderly resided at Amin elderly center of Boroujen from whom 30 people are selected and replaced by random in two experimental and control groups. Then the Oxford happiness and Diener life satisfaction questionnaire were completed for each group. The hope therapy program was performed during 8 sessions for 1:30 hours while no intervention was done in the control group. After finishing the sessions of hope therapy program, the posttest was performed. The results of accumulated data showed that hope therapy education approach meaningfully increases the happiness and life satisfaction in the experimental group in the comparison with control group.