جایگاه معنوی زن درعرفان اسلامی
محورهای موضوعی : فلسفه و عرفان
1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، گروه عرفان اسلامی، اهواز، ایران.
کلید واژه: زن, عرفان اسلامی,
چکیده مقاله :
هدف از تحقیق حاضر بررسی جایگاه معنوی زن درعرفان اسلامی می باشد. عرفان حقیقی و ناب باطن دین است که ریشه در جان آدمی دارد و با فطرت انسان سرشته شده است و از این رو در ادبیات عرفانی، زن نماد و مظهر جمال الهی و نماد حبّ الهی است. تحقیق حاضر با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است و به واکاوی نوشته های شعرا و عارفان در زمینه جایگاه معنوی زن پرداخته است. بر این اساس در بررسی های نوشته های عرفای اسلامی مانند ابن عربی مشخص شد به اقتضای حال و مقام سخن، گاه زنانی را به عنوان اسوه و الگو معرفی کرده‌اند که مردان باید درس توحید، مردانگی، توکل، فداکاری و...را از آن ها بیاموزند. هم چنین طی بررسی جایگاه زن در دیدگاه برخی شعرا و نویسندگان معروف عارف مسلک مانند عطار نیشابوری و مولانا مشخص شد که زنان در کسب مراتب معنوی در مقایسه با مردان کم نداشته و بسیاری از آنها به بالاترین درجات رسیده اند.
The purpose of this news proposal is to determine the position of women in Islamic mysticism. True and pure mysticism is a religion that is rooted in the human soul and has been stolen by personal nature.The present study is a descriptive-analytical one and analyzes the writings of poets and mystics in the field of women's spiritual status. Accordingly, in the study of writings by Islamic mystics such as Ibn 'Arabi, it was found that, by virtue of their present status, they sometimes referred to women as the role models that men should learn from the lessons of monotheism, masculinity, trust, sacrifice, and so on. To learn.Also, when examining the position of women in the views of some famous poets and mystical writers such as Attar Neishaburi and Rumi, it was found that women were not low in spiritual attainment compared to men and many of them reached the highest levels.
- قرآن کریم.
- ابن عربی، محی الدین. ترجمان الاشواق. ترجمه نیکلسون، گل باباسعیدی. (1393). تهران: انتشارات جامی.
- ابن عربی، محی الدین. فتوحات مکیه. ترجمه محمدخواجوی. (1387). تهران: انتشارات مولی.
- امام محمدصادق(ع). مصباح الشریعه ومفتاح الحقیقه. ترجمه حسن مصطفوی. (1360). تهران: انتشارات انجمن حکمت وفلسفه ایران.
- جامی، عبدالرحمن. هفت اورنگ. تصحیح مدرس گیلانی. (1386). تهران: انتشارات اهورا، مهتاب.
- حسن زاده آملی، حسن. (1394). شرح فصوص الحکم داودبن محمودقیصری. قم: انتشارات کتاب قم.
- زینی، مهری، جلالی پندری، یدالله. (1388). زنان و سیر و سلوک عرفانی. نشریه علمی پژوهشی پژوهشنامه زبان و ادب فارسی(گوهر گویا)، 3، 2(10)، 50-21.
- ستاری، جلال. (1389). عشق صوفیانه. تهران: انتشارات نشرمرکز.
- سنایی، محمد بن مجدود آدم. (1373). دیوان اشعار با مقدمه محمد مدرس رضوی. تهران: انتشارات کتابخانه سنایی.
- سنایی، محمد بن مجدود آدم. (1383). حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه. تصحیح مدرس رضوی. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
- شیخ صدوق. خصال. ترجمه آیت الله محمدباقرکمره ای. (1385). تهران: انتشارات کتابچی.
- عطارنیشابوری، شیخ فریدالدین. (1383). تذکره الاولیا. مقدمه شفیعی کدکنی، تهران: انتشارات سخن.
- گولپینارلی، عبدالباقی. مولویه بعد از مولانا. ترجمه توفیق هـ. سبحانی. (1366). تهران: انتشارات کیهان.
- مولوی(جلال‌الدین محمد بلخی). (1391). مثنوی. شرح کریم زمانی. تهران: انتشارات امیرکبیر.
- نصر، سیدحسین. سه حکیم مسلمان. ترجمه احمدآرام. (1371). تهران: انتشارات کتاب های جیبی.
- هجویری، ابوالحسن علی بن عثمان. (1384). کشف المحجوب. مقدمه محمودعابدی. تهران: انتشارات سروش.
_||_