پان‌ترکیسم در آسیای مرکزی: میان واقعگرایی و آرمانگرایی
محورهای موضوعی : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
کلید واژه: ترکیه, آسیای مرکزی, پان ترکیسم, کارل دویچ, هاس, واقعگرایی و آرمانگرایی,
چکیده مقاله :
سیاست ترکیه در دهه 90 نسبت به کشورهای آسیای مرکزی با اشتیاق زاید الوصفی برای ساختن جامعه ای از کشورهای ترک زبان همراه بود. این اشتیاق با یک استراتژی مناسب و منطقی همراه نبود، بنابراین ترکیه نتوانست به نحو شایسته ای نفوذ خود را گسترش دهد. ترکیه با توجه به رقیبانی همچون آمریکا، روسیه، چین و ایران و همچنین کمبود منابع مادی نتوانست نقش خود را بخوبی ایفا نماید. این کشور به دلایلی همچون عدم تجانس ارزش ها و هنجارهای اصلی، عدم سبک و شیوه زندگی یکسان، ناتوانی در تأمین امنیت و نداشتن مرز مشترک با کشورهای منطقه بنوعی از آرمان خویش مبنی بر رهبریت کشورهای آسیای مرکزی چشم پوشی کرد. این کشور هر چند نتوانست نقش عمده ای را با پی گیری رهیافت پان ترکیسم در منطقه بازی کند اما به نظر می رسد می تواند نقش مهمی را در زمینه انتقال انرژی ایفا نماید
Turkey’s policy towards Central Asia in the 90s was full of passion and enthusiasm towards building a community of Turkish-speaking countries. Such an enthusiasm wasn’t accompanied with an appropriate strategy, therefore, Turkey couldn’t expand its influence in a real sense of the word. Due to the presence of some competitors such as America, Russia, China and Iran and also lack of financial resources, Turkey couldn’t play its role well. Because of different reasons such heterogeneity of values and norms, different lifestyles, inability to secure the borders with neighboring countries, Qatar somehow turned a blind eye towards its utopia of leadership in the Central Asian countries. Although it couldn’t have a major role to play in the pursuit of Pan-Turkism approach, Qatar seems to play an important role in energy transfer
_||_