عوامل همگرایی و واگرایی در روابط جمهوری اسلامی ایران و لیبی
محورهای موضوعی : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
کلید واژه: نظام بین‌الملل, روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران و لیبی, واقع‌گرایی ساختاری, جنگ تحمیلی, امام موسی صدر,
چکیده مقاله :
روابط ایران و لیبی از بدو انقلاب تاکنون فراز و نشیب‌هایی داشته است و چندی از عوامل باعث همگرایی و چندی باعث واگرایی در روابط دو کشور شده است. پژوهش حاضر با بهره‌گیری از نظریه واقع گرایی ساختاری، چرایی گسترش روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران و لیبی و نیز علل تزلزل و واگرایی در روابط دو کشور را مورد بررسی قرار می‌دهد. در این راستا با تحلیل وقایع در مقطع بعد از انقلاب اسلامی، در می‌یابیم که گسترش روابط سیاسی بین جمهوری اسلامی ایران و لیبی نتیجه تحولات بین‌المللی و منطقه‌ای بوده که موجب همگرایی بیشتر دو کشور شده است. شاهد این مدعا مبارزه هردو کشور با سلطه ایالات متحده بر نظام بین‌الملل و حمایت لیبی از مواضع ایران در جنگ تحمیلی می‌باشد
beginning of the revolution, and there have been some factors at work in creating a number of convergence and divergence between the two countries. Based on the theory of Structural Realism, this study tries to examine the reasons for the expansion of the ties between the Islamic Republic of Iran and Libya as well as the causes of instability and divergence between the two countries. Following the analysis of events in post-revolution era, we find out that the expansion of relations between the countries is the result of international and regional developments which has led to more convergence. As an example to this claim, one can refer to both countries’ struggle with the United States’ domination over the international system and Libya’s support from Iran’s position during the imposed war
_||_