سنجش و ارزیابی سطوح محرومیت فضایی زیرساخت های توسعه (نمونه موردی: استان خوزستان)
محورهای موضوعی : مطالعات توسعه اجتماعی ایران
مسعود سواری
1
(دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه گلستان، گرگان، ایران)
سعید ملکی
2
(دانشیار دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران)
ابراهیم معمری
3
(دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه گلستان، گرگان، ایران)
مصطفی دهداری
4
(دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه گلستان، گرگان، ایران)
کلید واژه: نابرابری, سطوح توسعه, تکنیک ویکور, استان خوزستان,
چکیده مقاله :
بحث نابرابری توسعه نواحی از موضوعاتی است که اخیرا در فرهنگ برنامه ریزی منطقه ای مطرح شده است و هنوز در کشور ما جایگاه چندان مشخصی ندارد. گام نخست در حل مسائل ناشی از عدم تعادل های منطقه ای شناخت و سطح بندی مناطق از نظر برخورداری در زمینه های گوناگون است به گونه ای که لازمه برنامه ریزی منطقه ای، شناسایی جایگاه نواحی نسبت به یکدیگر به لحاظ شاخص های توسعه است.این پژوهش برآن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، با استفاده از روش اسنادی و آماری و بهره گیری از 49 شاخص و با استفاده از تکنیک های تصمیم گیری ویکور، تاپسیس، ساو و در انتها با استفاده از تکنیک روش ادغام کپ لند، به تحلیل عدم تعادل فضایی-جغرافیایی خدمات اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی و فرهنگی در شهرستان های استان خوزستان بپردازد. برای تحلیل و ترسیم نقشه از نرم افزار های Excel و ArcGis استفاده شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که شهرستان اهواز با توجه به اینکه مرکز اداری- سیاسی استان می باشد در رتبه اول قرار گرفته است. شهرستان دزفول در مرتبه دوم واقع شده و شهرستان آقاجاری در این رتبه بندی سطح آخر را کسب کرده و در شرایط نامناسبی نسبت به سایر شهرستان ها استان قرار گرفته است. تکنیک ادغام کپلند نشان می دهد که شهرستان های استان خوزستان در سه سطح برخوردار، نیمه برخوردار و محروم قرار دارند. این شرایط ضرورت برنامه ریزی منطقه ای صحیح را برای رسیدن به توسعه متوازن مطرح می کند به طوری که توسعه متعادل به نحو احسن بهترین شرایط و امکانات را برای پیشرفت جامع و همه جانبه فراهم آورد و تفاوت های بین منطقه ای و درون منطقه ای را به حداقل برساند و در نهایت از بین ببرد.