این مقاله به بررسی نقش سرمایه انسانی بر رشد اقتصادی پرداخته است و تاثیر سرمایه انسانی بر رشد اقتصادی ایران را در دو مقطع کوتاه مدت و بلندمدت با استفاده از الگوی خودبازگشت با وقفه های توزیعی[1] مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد. نتایج بدست آمده نشان دهنده تاثیر مثبت و معنی دار سرمایه انسانی بر رشد اقتصادی ایران در دو مقطع کوتاه مدت و بلند مدت بوده و در ضمن تاثیرات بلندمدت بیش از کوتاه مدت می باشد، که این مطلب توجه هر چه بیشتر مسئولین به گسترش سرمایه های انسانی در بلندمدت و برنامه ریزی مناسبتر در این رابطه را ضروری می نماید.
2- برای مطالعه بیشتر در رابطه با الگوی خودبازگشت با وقفههای توزیعی به؛ بهمنی اسکوئی و چی وینگ نگ، [Bahmani-Oskooee, M. & R. Chi Wing Ng (2002)] ، پسران، شین و اسمیت، [Pesaran, M. H., Y. Shin, and R. J. Smith (1999).]، پسران و پسران،[Pesaran, M. H. & B. Pesaran (1997)]، مراجعه شود.
پرونده مقاله