بررسی ادلّه قائلین به حرمت ریش‌تراشی در میان فقهای امامیه
محورهای موضوعی : حقوق خصوصی
1 - استاد دانشگاه تهران
2 - دانشگاه تهران
کلید واژه: ریش, ریش‌تراشی, لحیة, حلق, اعفاء, تراشیدن صورت,
چکیده مقاله :
یکی از مسائلی که اذهان متشرعین را به خود مشغول کرده حکم شرعی ریش تراشی می باشد. مسأله حلق لحیة در میان فقهای امامیه اولین بار در اواخر قرن هفتم مطرح شد اما تصریح به حرمت از قرن دهم یا یازدهم هـجری قمری در کتب فقهی شیعه آغاز شده است. قائلین به حرمت ریش تراشی به ادلّه مختلف - کتاب، روایات، اجماع، شهرت، سیره مسلمین، ارتکاز متشرعین و عقل- استدلال کرده اند که با بررسی دقیق آنها روشن می گردد که هیچ یک از آن مستندات، صلاحیت وافی برای اثبات حرمت ریش تراشی را ندارد و ادلّه اصل برائت مقتضی جواز حلق لحیة می باشد اما چون از طرفی دیگر، هیچ یک از انبیا و اولیا (معصومین) و علمای اسلام از صدر تا به حال ریش تراشی نکرده اند مقتضای احتیاط، نتراشیدن ریش خواهد بود
One of the main issues that engaged the mind of religious persons is the command of religion about shave. The issue of shaving among Shiite jurists was first introduced at the end of seventh century but specifying its legality was started in the tenth or eleventh century in shiite’s jurisprudence books. According to the different reasons, Quran, traditions, consencus, fame, wisdom and etc, the believers in shave legality deduced some documents, but by reviewing them exactly it can be found that none of them has enough competence to prove shave legality. On the other hand, from the early to now, none of our prophets, jurists and Islamic law scientists has not shaved their beard. So based on the precaution condition it should not be shaved.