تحلیل گفتمان انقلاب اسلامی ایران از منظرهویت
محورهای موضوعی : تاریخ ایران اسلامی
حامد نظری
1
,
سیدجواد امام جمعه زاده
2
,
علی علی حسینی
3
1 - دانشجوی رشته علوم سیاسی ،دانشگاه آزاداسلامی،واحداصفهان (خوراسگان)،اصفهان،ایران
2 - دانشیار دانشگاه اصفهان
3 - دانشیار دانشگاه اصفهان
کلید واژه: گفتمان, هویت, انقلاب اسلامی ایران, جامعه شناسی سیاسی جدید, چرخش پسامدرن,
چکیده مقاله :
هدف اصلی این مقاله حرکت بر ریل تحولات جامعه شناسی سیاسی جدید ، چرخش پسامدرن وسپس استفاده از مقولات هویت و نظریه گفتمان لاکلائو و موفه، جهت تحلیل انقلاب اسلامی ایران می باشد.در این راستا ابتدابه نقصان نظریه های انقلاب درتببین دلایل پیروزی انقلاب های گوناگون و دلیل نقص آنها اشاره ای شده و سپس سعی گردیده است ، الگویی در زمینه نظریه های انقلاب ارائه گردد که دارای قابلیت توضیحی بالاتری برای پاسخگویی به سوالات و ابهامات مطرح در انقلاب باشد.در پژوهش حاضرجهت رسیدن به این الگو ، به ترکیب مباحث مربوط به هویت و گفتمان پرداخته شده و از این منظردلایل پیروزی انقلاب اسلامی ایران تحلیل گردیده است.ازآن جایی که درجامعه شناسی سیاسی جدید،گفتمانها آیینه ی تمام نمایی برای بازنمایی ستیزودگرگونی هویت ها می باشنددرآستانه سال 1357 گفتمان انقلاب اسلامی ایران توانست با برجسته سازی هویت اسلامی وافزودن دالهای انقلابی به آن ، موجبات به حاشیه رفتن گفتمان های رقیب و هویت های ناشی از آنها را پدیدآورد.
The main purpose of this article was to move on the course of new political sociological developments, postmodern turn and then to use categories of identity through discourse theory of Laclau and Mouffe to analyse the Islamic revolution in Iran. In this regard, the shortcomings and the reasons for the shortcomings of revolutionary theories in explaining the success of various revolutions have been pointed out, and then an attempt has been made to provide a model in the field of revolutionary theories to have a higher explanatory power to answer questions and to remove ambiguities. In the present study in order to achieve this model, the issues related to identity and discourse have been combined and from this perspective the reasons for the victory of the Islamic revolution of Iran have been analyzed. Since in the new political sociology, discourses are the mirrors for the representation of conflict and transformation in identities, on the eve of 1979, the discourse of the Islamic revolution of Iran was able to marginalize all other discourses by emphasizing on Islamic identity and revolutionary signs.
_||_